Το Σάββατο της Διακαινησίμου 11 Μαΐου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα υπό ανέγερση Ιερό Ναό των Αγίων Αυταδέλφων Θεσσαλονικέων Κυρίλλου και Μεθοδίου, Μεγάλων Ιεραποστόλων και Φωτιστών των Σλάβων.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο συνεχάρη τον προϊστάμενο του Ιερού Ναού Πρωτοπρ. Θωμά Μπεκιάρη, το εκκλησιαστικό συμβούλιο και όσους προσφέρουν από το υστέρημα τους, ώστε σύντομα να ολοκληρωθούν οι εργασίες ανεγέρσεως του Ιερού Ναού, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Θείας πίστεως λαμπαδουχίᾳ φῶς ηὐγάσατε θεογνωσίας, ἰσαπόστολοι Χριστοῦ, παμμακάριστοι, τοῖς ἐν νυκτί τῆς ἀπάτης ὑπάρχουσιν».
Μέ αὐτούς τούς λόγους περιγράφει τό ἔργο καί ἐπαινεῖ ὁ ἱερός ὑμνογράφος τούς δύο Θεσσαλονικεῖς ἀδελφούς Κύριλλο καί Μεθόδιο, τούς φωτιστές τῶν Σλάβων. Καί ὁ ἔπαινός του εἶναι ἀπόλυτα δικαιολογημένος καί ἀντάξιος τοῦ ἔργου τους, γιατί ἡ προσφορά τους παραμένει ἀνεξίτηλη στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, στίς χῶρες τῶν ὁποίων κήρυξαν τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί στήν ἱστορία ὅλων τῶν σλαβικῶν λαῶν .
Παραμένει ὅμως ἀνεξίτηλη καί στίς δικές μας ψυχές, τίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων πού αἰσθανόμαστε ὑπερήφανοι καί καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ, γιατί οἱ δύο αὐτάδελφοι πραγματοποίησαν μέ ἐπιτυχία τή μεγάλη ἀποστολή πού τούς ἀνέθεσε ὁ σοφός πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φώτιος, τήν τελευταία ἐντολή τήν ὁποία ἔδωσε πρίν ἀπό τήν Ἀνάληψή του ὁ Κύριός μας στούς μαθητές του.
Πορεύθηκαν σέ τόπους ἄγνωστους καί μακρυνούς γι’ αὐτούς. Πορεύθηκαν σέ ἔθνη πού ζοῦσαν μία ζωή πολύ διαφορετική ἀπό τήν ὀργανωμένη καί πολιτισμένη ζωή τῆς πατρίδας τους, τοῦ Βυζαντίου. Πορεύθηκαν χωρίς νά γνωρίζουν ποῦ ἀκριβῶς κατευθύνονται καί πόσα προβλήματα καί ταλαιπωρίες καί θλίψεις θά ἀντιμετωπίσουν.
Καί ἀντιμετώπισαν πράγματι πολλές, σάν αὐτές πού περιγράφει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι ὑπέμεινε ὁ ἴδιος, καί τίς ἀντιμετώπισαν μέ τόν τρόπο ὁ μέγας ἀπόστολος, ὥστε φέρουν ἐπάξια τόν τίτλο τοῦ ἰσαποστόλου καί τοῦ ὁμοτρόπου τῶν ἀποστόλων.
Καί ὁ τρόπος αὐτός ἦταν ἡ πίστη στόν Χριστό, τοῦ ὁποίου τό Εὐαγγέλιο κήρυξαν στούς σλαβικούς λαούς.
Διέθεταν οἱ ἅγιοι Κύριλλος καί Μεθόδιος πίστη, πίστη βαθειά καί οὐσιαστική. Καί ἡ πίστη τους αὐτή ὡς «ἐλπιζομένων ὑπόστασις», ὅπως γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, τούς ἔκανε νά εἶναι βέβαιοι ὅτι ἡ προσπάθειά τους θά εἶχε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, θά ἀπέδιδε «καρπόν πολύν» καί θά ὁδηγοῦσε στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του τά σλαβικά ἔθνη.
Αὐτή ἡ πίστη ἦταν ἀκόμη «ἄγκυρα ἀσφαλής καί βεβαία» γιά τήν ψυχή τους στίς ὧρες τῆς τρικυμίας, ἦταν ἡ παρηγορία στούς διωγμούς καί τίς θλίψεις, ἀλλά συγχρόνως ἦταν καί ἡ ἀφετηρία νέων ἔργων τους, τά ὁποῖα φώτιζαν ὄχι μόνο τόν δρόμο τῆς ἱεραποστολικῆς τους πορείας ἀλλά καί τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί τίς ὁδηγοῦσαν πρός τό ἀληθινό φῶς, «ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», δηλαδή πρός τόν ἀναστάντα Χριστό.
Αὐτή ἡ πίστη μέ τήν ὁποία οἱ ἅγιοι ἰσαπόστολοι Κύριλλος καί Μεθόδιος καταύγασαν «τούς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους» σλαβικούς λαούς, δέν εἶναι ὅμως μοναδικό προνόμιο τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι καί χρέος τοῦ κάθε πιστοῦ, τοῦ καθενός μας, διότι τό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων συνεχίζεται καί στίς ἡμέρες μας. Συνεχίζεται καί μεταξύ τῶν ἀνθρώπων πού μπορεῖ νά ἔχουν βαπτισθεῖ, ἀλλά βρίσκονται πρακτικά μακριά ἤ καί ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Ὁ Χριστός θά μποροῦσε νά ἐπαναλάβει καί στίς ἡμέρες μας τό «καί ἄλλα πρόβατα ἔχω ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης». Καί ἡ εὐθύνη τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων δέν βαρύνει μόνο τήν Ἐκκλησία, βαρύνει ὅλους μας, γιατί ὅλοι ὅσοι πιστεύουμε στόν Χριστό, ὅλοι ὅσοι εἴμαστε γνήσια τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, ὀφείλουμε νά εὐαγγελιζόμαστε τόν Χριστό σέ ἐκείνους πού ζοῦν μακριά του, πού ζοῦν στό σκοτάδι τῆς ἀπάτης τῶν σύγχρονων εἰδώλων καί τῶν ψεύτικων Θεῶν. Δέν χρειάζεται νά πορευθοῦμε σέ λαούς μακρυνούς, χρειάζεται νά κάνουμε γνωστό τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους γύρω μας. Καί δέν χρειάζεται νά τό κάνουμε μέ λόγια καί διδασκαλίες, ἀλλά νά προσπαθοῦμε νά τό κάνουμε μέ τή ζωή μας καί μέ τήν ἀναστροφή μας ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους.
Ἄν ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε νά ζοῦμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ἄν προσπαθοῦμε νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τή διδασκαλία καί τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἄν προσπαθοῦμε νά ἐκφράζουμε τήν πίστη μας στόν Χριστό μέ ἔργα ἀγάπης, τότε θά εὐαγγελιζόμαστε τό ὄνομά του ὅπου καί ἄν βρισκόμαστε, στήν οἰκογένειά μας, στήν ἐργασία μας, στό περιβάλλον μας, ἀνάμεσα σέ γνωστούς καί ἀγνώστους μας ἀνθρώπους. Καί ἔτσι θά παρακινοῦμε καί ὅσους βρίσκονται μακριά ἀπό τόν Χριστό καί ἀδιαφοροῦν γι᾽ αὐτόν, νά τόν πλησιάσουν καί νά τόν γνωρίσουν.
Ἔτσι θά γινόμαστε καί ἐμεῖς μιμητές τῶν ἁγίων αὐταδέλφων καί ἰσαποστόλων Κυρίλλου καί Μεθοδίου τῶν Θεσσαλονικέων καί προστατῶν τῆς ἐνορίας σας, καί θά ἔχουμε καί τή χάρη τους καί τήν εὐλογία τους στή ζωή μας.
