Του ιερέως Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Μία γενική θεώρηση της Μεγ. Εβδομάδας, φίλοι αναγνώστες, μας παρουσιάζει τα σκηνικά κάθε ημέρας, τα οποία όλα μαζί, μας δίνουν την πλήρη σύνθεση του όλου θεανθρώπινου δράματος. Όλα τα γεγονότα και τα περιστατικά πρέπει να τα βλέπουμε ως μια ενότητα, η οποία απεικονίζει το έργο της θείας οικονομίας, το ψυχικό δράμα του ανθρώπου και τη νικηφόρα έκβαση αυτών.
Κάθε μέρα έχει και μια πράξη του θείου δράματος, αλλά και ένα καθήκον του χριστιανού για τη σωτηρία του. Δεν πρόκειται απλώς περί ανάμνησης ιστορικών γεγονότων ούτε περί τυπικών συμβολισμών, αλλά περί μεταφοράς και βίωσης αυτών μέσα στις ψυχές μας, σαν να συμβαίνουν «σήμερον…».
Η καταρρασθείσα και ξηρανθείσα για την ακαρπίαν της συκή, διότι είχε μόνο φύλλα χωρίς καρπούς, ο δριμύς έλεγχος της υποκρισίας των φαρισαίων, η δύναμη της μετάνοιας της πόρνης, η ραθυμία των Μαθητών οι οποίοι «ουκ ίσχυσαν μίαν ώραν γρηγορήσαι» η άκρα ταπείνωση και μακροθυμία του Ιησού, η φιλαργυρία και η προδοσία του Ιούδα (ρίζα πάντων των κακών η φιλαργυρία), ο Μυστικός Δείπνος, ο Πιλάτος, οι όχλοι, οι άρνηση και τα δάκρυα του Πέτρου, η αγωνία της Γεσθημανής και η πορεία προς το Γολγοθά, η σύλληψη, η ανάκριση, τα σεπτά πάθη και η Σταύρωση του Ιησού, η μετάνοια του ληστή (πρώτος μπήκε στον Παράδεισο ένας ληστής, άλλο μυστήριο τούτο…), οι Μυροφόρες Γυναίκες και τέλος η λαμπροφόρος Ανάσταση του Κυρίου, όλα μαζί αποτελούν τη μεγάλη προσφορά του Θεού προς τον άνθρωπο και της Εκκλησίας προς τα παιδιά της. Και αυτή την προσφορά καλούμαστε όλοι, από σήμερα Κυριακή των Βαΐων, να την αξιοποιήσουμε.
Ο Ιησούς Χριστός για να ολοκληρώσει το κοσμοσωτήριο έργο του, ανεβαίνει για τελευταία φορά στα Ιεροσόλυμα, Ταπεινός, ειρηνικός και πράος έρχεται προς εκούσιον πάθος… Ο λαός της πόλης, μόλις πληροφορήθηκε τον ερχομό του Κυρίου, ενθουσιάζεται και του ετοιμάζει μεγάλη υποδοχή.
Ο λαός στο αντίκρισμα του Ιησού ηλεκτρίζεται και έξαλλος από χαρά και συγκίνηση, στρώνει τους δρόμους με τα ρούχα του, κρατάει στα χέρια του κλάδους βαΐων και ζητωκραυγάζει τον πανηγυρικό ύμνο: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου…». Ο Ιησούς Χριστός, συνοδευόμενος από τους σκεπτικούς Μαθητάς του και καθισμένος επάνω σε ένα γαϊδουράκι, μπαίνει στην αγία πόλη. Φαίνεται ήρεμος και ατάραχος, αδιάφορος και ασυγκίνητος. Μάλλον στενοχωριέται για τις εκδηλώσεις αυτές. Γιατί γνωρίζει ότι κάτω από όλα αυτά υπάρχει μία τραγική πλάνη, μία μεγάλη παρανόηση του προσώπου του και του έργου του. Γνωρίζει καλά ότι η χαρά και οι αλαλαγμοί του ιουδαϊκού όχλου είναι εκτός πραγματικότητας. Τελείως άσχετα προς το έργο του, αντίθετα προς την αποστολή του και ξένα προς τη διδασκαλία του.
Πράγματι, ο λαός εκείνος, πλανεμένος και βαθιά πονεμένος από τους φαύλους δημαγωγούς και τους κατακτητές, υποδέχεται τον Ιησού όχι ως λυτρωτή και σωτήρα, αλλά ως εγκόσμιο βασιλέα. Γι’ αυτό, ενώ τον υποδέχεται σήμερα με ωσανά και θριάμβους, θα τον καταδικάσει μεθαύριο με κατάρες και κραυγές «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν». Ενώ θα αντηχεί ακόμη στους λόφους της πόλης η ηχώ των ζητωκραυγών, θα κρατά μεθαύριο ο λαός αντί κλάδους βαΐων ξίφη και λόγχες και τυφλά φανατισμένος, θα φωνάζει μανιασμένος «ουκ έχομεν Βασιλέα ειμή Καίσαρα».
Γι’ αυτό και ο Κύριος καμία σημασία δεν δίδει σε όλα αυτά και τα ξεπερνά με αδιαφορία και απάθεια. Θέλει να προχωρήσει στο τέρμα και το αποκορύφωμα του έργου του, για να προσφέρει επί του Γολγοθά την υπέρτατη λυτρωτική θυσία, για την ψυχικήν σωτηρία του ανθρώπου. Γιατί αυτό προέχει και αυτή είναι η βαθυτέρα ανάγκη του ανθρώπου. Αυτή ακριβώς η σωτηρία της ψυχής αποτελεί τη μεγάλη αλήθεια και υπόθεση στη ζωή και την ιστορία του ανθρώπου.
Η αλήθεια αυτή πρέπει να δονήσει βαθύτατα την ψυχή μας, κατά τις ημέρες αυτές, πρέπει να διεισδύσει βαθιά στο εσωτερικό της ύπαρξής μας, ώστε να γίνουμε κοινωνοί και μέτοχοι της απολυτρωτικής αναστάσεως του Κυρίου. Αυτή είναι η πλήρης και αληθινή σημασία της αρχομένης Μεγάλης Εβδομάδας.
«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου…». Αυτά είναι τα ιερά συνθήματα της αρχομένης Μεγάλης Εβδομάδας και καλούμαστε να τα πραγματοποιήσουμε.
