Μιλούσανε στον Ενικό,
όταν μπερδεύτηκαν ανάμεσά τους
οι έρωτες του 16ου αιώνα…
Τότε σκέφθηκα και γω να σ` αγκαλιάσω ξαφνικά
και να σου ζητήσω να γράψεις μια έκθεση ΠΑΘΟΥΣ.
Τζάμπα σου μάθαν τόσα
τα όνειρα τόσα χρόνια.
Για τις απότομες στροφές,
τις στριφνές κατηφόρες.
Για το αγάπα τον πλησίον σου,
τις περισπωμένες που ζήλευαν τις οξείες,
τις απορίες της Κυριακής
τις κουβέντες που κρύβονταν
στη σιωπή.
Δαπανηρός ο στοχασμός του μέλλοντος
μου φαίνεται.
Φταίω τόσο σπάταλα συχνά
και δεν μούμεινε άλλη έξοδος κινδύνου
για τα ΠΑΝΤΑ.
Μιλούσαμε στον ΕΝΙΚΟ
όταν πλησίασες κρατώντας
την γραμματική των ανωμάλων ρημάτων
τότε που οι αρχιτέκτονες καίγαν
τις ευθείες γραμμές
για να στείλουν
τ` αντιγεωμετρικά τους μαντάτα στον ουρανό.
Τότε,
που τα αγάλματα ζητούσαν
μια ακόμη προθεσμία
για να φθάσουν στη Ζωή.
Γιάννης Ναζλίδης
13 Απριλίου 2024
