Κυριακή της Ορθοδοξίας στη Νάουσα: Δοξολογία για την έναρξη της Επαναστάσεως του 1822

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας (24 Μαρτίου) το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Ναούσης.

Στο τέλος τέλεσε την καθιερωμένη τελετή για την αναστήλωση των ιερών Εικόνων και αμέσως μετά Δοξολογία επί τη επετείω της ενάρξεως της Επαναστάσεως του 1822 στην πόλη της Νάουσας.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ

«Μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τόν ὀνει­δισμόν τοῦ Χριστοῦ».

Πρώτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσ­σαρακοστῆς καί ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρίζει τόν θρίαμβο τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἔναντι τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων.

Τιμᾶ τούς ἀγῶνες, τούς διωγμούς, τίς ἐξορίες καί τά μαρτύρια τῶν ἁγίων της, πατριαρχῶν, ἐπισκό­πων, ἡγουμένων, μοναχῶν καί λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπερασπίσθηκαν τίς ἱερές εἰκόνες καί διεκήρυξαν μαζί μέ τόν οὐρανοφάντορα Μέγα Βασίλειο ὅτι «ἡ τιμή» τῆς εἰκόνος «ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει», ὅτι ἀποδίδοντας δηλαδή λατρευτι­κή προσκύνηση στίς ἱερές εἰκόνες τοῦ Κυρίου μας, τῆς Ὑπεραγίας Θεο­τόκου καί τῶν Ἁγίων δέν τι­μοῦμε τήν ὕλη ἀλλά τά ἱερά πρό­σω­πά τους.

Τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας ὅσους προ­τίμησαν νά ἀντιταχθοῦν στίς ἐντολές τῶν κρατούντων τῆς ἐπο­χῆς ἐκείνης, νά συκοφαντη­θοῦν καί νά διωχθοῦν παρά νά ἐπιτρέ­ψουν τήν παραχάραξη καί ἀλλοίω­ση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ἡ ὁποία μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἁγιάζει καί θεώνει τόν ἄνθρωπο.

Μέ τήν ἐπιλογή τους αὐτή οἱ ὅσιοι καί ἅγιοι ὑπερασπιστές τῶν ἱερῶν εἰκόνων βάδισαν στά ἴχνη ὅλων τῶν ἱερῶν προσώπων, τά ὁποῖα ἀκούσαμε νά μνημονεύει καί νά προβάλλει στό σημερινό ἀποστο­λικό ἀνάγνωσμα ὁ πρωτοκορυ­φαῖος ἀπόστολος Παῦλος. Μεταξύ αὐτῶν καί τόν προφήτη Μωυσῆ, ὁ ὁποῖος, ὅπως χαρακτηριστικά γρά­φει ὁ ἀπόστολος, θεώρησε «μεί­ζονα πλοῦτον τῶν Αἰγύπτου θη­σαυ­ρῶν τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χρι­στοῦ». Θεώρησε δηλαδή σπουδαιό­τε­ρο καί πολυτιμότερο θησαυρό ἀπό τά πλούτη πού ἀπολάμβανε στήν Αἴγυπτο ὡς θετός υἱός τῆς κόρης τοῦ Φαραώ, νά χλευασθεῖ γιά χάρη τῆς πίστεώς του στόν ἀληθινό Θεό καί νά ὑπομείνει ὅλες ἐκεῖνες τίς ταλαιπωρίες, προκειμέ­νου νά ὁδηγήσει κατά τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ τόν ἰσραηλιτικό λαό στήν πορεία τῆς ἐξόδου ἀπό τήν Αἴγυπτο, ὅπου δέν μποροῦσαν νά πιστεύουν καί νά λατρεύουν τόν Θεό τους.

Τό ἴδιο ἔκαναν καί πολλοί ἀπό τούς ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθη­καν ὑπέρ τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Παραιτήθηκαν ἀπό τά ἐκκλησια­στι­κά ἤ καί τά κοσμικά ἀξιώματα πού κατεῖχαν, γιά νά μήν συγκατα­τε­θοῦν στίς ἀντίθετες πρός τήν πίστη καί τή διδασκαλία τῆς Ἐκ­κλη­σίας ἀποφάσεις τοῦ αὐτοκρά­το­ρος, ἐπειδή θεώρησαν ὅτι ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἡ ὑπακοή καί ἡ πίστη στόν Θεό ἀπό τά ἐγκόσμια ἀξιώματα καί προνόμια καί ἀγαθά, τά ὁποῖα ἔρχονται καί παρέρχονται. Παραιτήθηκαν καί αὐτοί «μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενοι τῶν» τοῦ κόσμου «θησαυρῶν τόν ὀνειδι­σμόν τοῦ Χριστοῦ». Καί γι᾽ αὐτή τή γενναία ἐπιλογή καί ἀπόφασή τους κέρδισαν τόν Χριστό καί τή βασι­λεία του καί τιμῶνται ἀπό τήν Ἐκ­κλησία καί τούς πιστούς, γιατί μέ τούς ἀγῶνες καί τίς θυσίες τους μᾶς παρέδωσαν ἀκαινοτόμητη τήν ὀρθόδοξη πίστη.

Κάτι ἀνάλογο ἔκαναν ὅμως καί οἱ πατέρες μας, οἱ ἡρωϊκοί Ναουσαῖοι, οἱ ὁποῖοι σάν σήμερα, Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, συγκεντρώθηκαν στόν τότε μητροπολιτικό ναό τοῦ ἁγίου Δημητρίου καί ζήτησαν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ γιά νά ξεκινή­σουν τήν ἐπανάσταση πού προσε­κτι­κά καί μυστικά προετοίμαζαν μέ σκοπό νά ἐλευθερώσουν τή Νάου­σα καί τή Μακεδονία μας ἀπό τόν τουρκικό ζυγό.

Δέν ἀρκέσθηκαν καί δέν ἐπανα­παύ­θηκαν καί αὐτοί στά προνόμια πού ἀπολάμβαναν ἀπό τούς Τούρ­κους κατακτητές ὡς κάτοικοι αὐ­τῆς τῆς πόλεως. Θεώρησαν, ὅπως καί ὁ προφήτης Μωυσῆς, «μείζονα θησαυρόν … τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χρι­στοῦ». Τόλμησαν νά διακινδυ­νεύσουν τίς περιουσίες τους, τά πλεονεκτήματα πού εἶχαν ἔναντι τῶν ἄλλων Ἑλλήνων, ἀκόμη καί τή ζωή τους γιά τόν κοινό σκοπό, γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδος καί ὅλων τῶν Ἑλλήνων, γιά νά μπο­ροῦν νά πιστεύουν καί νά λατρεύ­ουν ἐλεύθερα τόν Χριστό.

Τούς τιμοῦμε, λοιπόν, καί τούς μνημονεύουμε κατά τήν ἐπίσημη αὐτή ἡμέρα, τήν Κυριακή τῆς Ὀρ­θο­δοξίας, μαζί μέ τούς ἁγίους καί τούς ἥρωες τῆς πίστεώς μας, γιατί φάνηκαν ἀντάξιοί τους ἀκολου­θώ­ντας τά βήματά τους. Τούς τι­μοῦ­με, γιατί ἀποτελοῦν παράδειγ­μα καί γιά μᾶς πού ἔχουμε χρέος νά τό ἀκολουθήσουμε, ἱεραρχώντας τά ἀγαθά καί τά προνόμια πού διαθέτουμε ὄχι μέ ἐφήμερα καί κο­σμικά κριτήρια, πού μᾶς κάνουν νά προσκολλώμεθα σέ αὐτά, ἀλλά μέ κριτήρια αἰώνια πού μᾶς βοηθοῦν νά κάνουμε τίς σωστές ἐπιλογές στή ζωή μας καί νά μή βρεθοῦμε κάποια στιγμή, εἴτε ἐδῶ στή γῆ εἴτε ὅταν θά φύγουμε ἀπό αὐτή τή ζωή, ἀπογοητευμένοι ἀπό τίς ἐπιλογές μας καί ὑπόλογοι γι᾽ αὐτές ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Γιά νά μήν βρεθοῦμε ὑπόλογοι ἔναντι τῆς ἱστορίας καί τῶν ἡρωικῶν προγόνων μας, οἱ ὁποῖοι θυσίασαν τά πάντα καί ἀγω­νίσθηκαν γιά νά ζοῦμε ἐμεῖς ἐλεύ­θεροι καί γιά νά λατρεύουμε ἐλεύ­θεροι τόν Χριστό.

Ἄς μήν τούς τιμοῦμε, λοιπόν, μό­νο μέ λόγια, ἀλλά ἄς φροντίζουμε νά ἀκολουθοῦμε μέ τίς πράξεις μας καί μέ τή ζωή μας τό παράδειγμά τους, ἀποδεικνυόμενοι ἀντάξιοι τῆς θυσίας τους.