Την Κυριακή της Ορθοδοξίας (24 Μαρτίου) το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Ναούσης.
Στο τέλος τέλεσε την καθιερωμένη τελετή για την αναστήλωση των ιερών Εικόνων και αμέσως μετά Δοξολογία επί τη επετείω της ενάρξεως της Επαναστάσεως του 1822 στην πόλη της Νάουσας.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ
«Μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ».
Πρώτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρίζει τόν θρίαμβο τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἔναντι τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων.
Τιμᾶ τούς ἀγῶνες, τούς διωγμούς, τίς ἐξορίες καί τά μαρτύρια τῶν ἁγίων της, πατριαρχῶν, ἐπισκόπων, ἡγουμένων, μοναχῶν καί λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπερασπίσθηκαν τίς ἱερές εἰκόνες καί διεκήρυξαν μαζί μέ τόν οὐρανοφάντορα Μέγα Βασίλειο ὅτι «ἡ τιμή» τῆς εἰκόνος «ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει», ὅτι ἀποδίδοντας δηλαδή λατρευτική προσκύνηση στίς ἱερές εἰκόνες τοῦ Κυρίου μας, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων δέν τιμοῦμε τήν ὕλη ἀλλά τά ἱερά πρόσωπά τους.
Τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας ὅσους προτίμησαν νά ἀντιταχθοῦν στίς ἐντολές τῶν κρατούντων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, νά συκοφαντηθοῦν καί νά διωχθοῦν παρά νά ἐπιτρέψουν τήν παραχάραξη καί ἀλλοίωση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ἡ ὁποία μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἁγιάζει καί θεώνει τόν ἄνθρωπο.
Μέ τήν ἐπιλογή τους αὐτή οἱ ὅσιοι καί ἅγιοι ὑπερασπιστές τῶν ἱερῶν εἰκόνων βάδισαν στά ἴχνη ὅλων τῶν ἱερῶν προσώπων, τά ὁποῖα ἀκούσαμε νά μνημονεύει καί νά προβάλλει στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος. Μεταξύ αὐτῶν καί τόν προφήτη Μωυσῆ, ὁ ὁποῖος, ὅπως χαρακτηριστικά γράφει ὁ ἀπόστολος, θεώρησε «μείζονα πλοῦτον τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ». Θεώρησε δηλαδή σπουδαιότερο καί πολυτιμότερο θησαυρό ἀπό τά πλούτη πού ἀπολάμβανε στήν Αἴγυπτο ὡς θετός υἱός τῆς κόρης τοῦ Φαραώ, νά χλευασθεῖ γιά χάρη τῆς πίστεώς του στόν ἀληθινό Θεό καί νά ὑπομείνει ὅλες ἐκεῖνες τίς ταλαιπωρίες, προκειμένου νά ὁδηγήσει κατά τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ τόν ἰσραηλιτικό λαό στήν πορεία τῆς ἐξόδου ἀπό τήν Αἴγυπτο, ὅπου δέν μποροῦσαν νά πιστεύουν καί νά λατρεύουν τόν Θεό τους.
Τό ἴδιο ἔκαναν καί πολλοί ἀπό τούς ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν ὑπέρ τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Παραιτήθηκαν ἀπό τά ἐκκλησιαστικά ἤ καί τά κοσμικά ἀξιώματα πού κατεῖχαν, γιά νά μήν συγκατατεθοῦν στίς ἀντίθετες πρός τήν πίστη καί τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἀποφάσεις τοῦ αὐτοκράτορος, ἐπειδή θεώρησαν ὅτι ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἡ ὑπακοή καί ἡ πίστη στόν Θεό ἀπό τά ἐγκόσμια ἀξιώματα καί προνόμια καί ἀγαθά, τά ὁποῖα ἔρχονται καί παρέρχονται. Παραιτήθηκαν καί αὐτοί «μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενοι τῶν» τοῦ κόσμου «θησαυρῶν τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ». Καί γι᾽ αὐτή τή γενναία ἐπιλογή καί ἀπόφασή τους κέρδισαν τόν Χριστό καί τή βασιλεία του καί τιμῶνται ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τούς πιστούς, γιατί μέ τούς ἀγῶνες καί τίς θυσίες τους μᾶς παρέδωσαν ἀκαινοτόμητη τήν ὀρθόδοξη πίστη.
Κάτι ἀνάλογο ἔκαναν ὅμως καί οἱ πατέρες μας, οἱ ἡρωϊκοί Ναουσαῖοι, οἱ ὁποῖοι σάν σήμερα, Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, συγκεντρώθηκαν στόν τότε μητροπολιτικό ναό τοῦ ἁγίου Δημητρίου καί ζήτησαν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ γιά νά ξεκινήσουν τήν ἐπανάσταση πού προσεκτικά καί μυστικά προετοίμαζαν μέ σκοπό νά ἐλευθερώσουν τή Νάουσα καί τή Μακεδονία μας ἀπό τόν τουρκικό ζυγό.
Δέν ἀρκέσθηκαν καί δέν ἐπαναπαύθηκαν καί αὐτοί στά προνόμια πού ἀπολάμβαναν ἀπό τούς Τούρκους κατακτητές ὡς κάτοικοι αὐτῆς τῆς πόλεως. Θεώρησαν, ὅπως καί ὁ προφήτης Μωυσῆς, «μείζονα θησαυρόν … τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ». Τόλμησαν νά διακινδυνεύσουν τίς περιουσίες τους, τά πλεονεκτήματα πού εἶχαν ἔναντι τῶν ἄλλων Ἑλλήνων, ἀκόμη καί τή ζωή τους γιά τόν κοινό σκοπό, γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδος καί ὅλων τῶν Ἑλλήνων, γιά νά μποροῦν νά πιστεύουν καί νά λατρεύουν ἐλεύθερα τόν Χριστό.
Τούς τιμοῦμε, λοιπόν, καί τούς μνημονεύουμε κατά τήν ἐπίσημη αὐτή ἡμέρα, τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μαζί μέ τούς ἁγίους καί τούς ἥρωες τῆς πίστεώς μας, γιατί φάνηκαν ἀντάξιοί τους ἀκολουθώντας τά βήματά τους. Τούς τιμοῦμε, γιατί ἀποτελοῦν παράδειγμα καί γιά μᾶς πού ἔχουμε χρέος νά τό ἀκολουθήσουμε, ἱεραρχώντας τά ἀγαθά καί τά προνόμια πού διαθέτουμε ὄχι μέ ἐφήμερα καί κοσμικά κριτήρια, πού μᾶς κάνουν νά προσκολλώμεθα σέ αὐτά, ἀλλά μέ κριτήρια αἰώνια πού μᾶς βοηθοῦν νά κάνουμε τίς σωστές ἐπιλογές στή ζωή μας καί νά μή βρεθοῦμε κάποια στιγμή, εἴτε ἐδῶ στή γῆ εἴτε ὅταν θά φύγουμε ἀπό αὐτή τή ζωή, ἀπογοητευμένοι ἀπό τίς ἐπιλογές μας καί ὑπόλογοι γι᾽ αὐτές ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Γιά νά μήν βρεθοῦμε ὑπόλογοι ἔναντι τῆς ἱστορίας καί τῶν ἡρωικῶν προγόνων μας, οἱ ὁποῖοι θυσίασαν τά πάντα καί ἀγωνίσθηκαν γιά νά ζοῦμε ἐμεῖς ἐλεύθεροι καί γιά νά λατρεύουμε ἐλεύθεροι τόν Χριστό.
Ἄς μήν τούς τιμοῦμε, λοιπόν, μόνο μέ λόγια, ἀλλά ἄς φροντίζουμε νά ἀκολουθοῦμε μέ τίς πράξεις μας καί μέ τή ζωή μας τό παράδειγμά τους, ἀποδεικνυόμενοι ἀντάξιοι τῆς θυσίας τους.
