Δισαρχιερατικός Εσπερινός της Συγχωρήσεως στον κατάμεστο Ναό του πολιούχου της Βεροίας

Το απόγευμα της Κυριακής της Τυρινής, 17ης Μαρτίου, στον Ιερό Ναό του Οσίου Αντωνίου Πολιούχου Βεροίας τελέστηκε ο Εσπερινός της Συγχωρήσεως χοροστατούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αρεθούσης κ. Ηλιού (Πατριαρχείο Αντιοχείας), συγχοροστατούντος του Ποιμενάρχου μας, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος και με τη συμμετοχή των κληρικών της πόλεως της Βεροίας και των περιχώρων.

Στο τέλος του Εσπερινού ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων ανέγνωσε τη συγχωρητική ευχή και ζήτησε συγχώρηση από το πλήθος των ευλαβών πιστών που κατέκλυσαν τον Ναό του Πολιούχου για τυχόν λάθη και παραλείψεις του στην άσκηση της ποιμαντορίας του.

Ο Ποιμενάρχης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο αναφέρθηκε στο πρόσωπο του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αρεθούσης κ. Ηλιού, ο οποίος διακόνησε τέσσερα έτη ως Ιερεύς στην ενορία του Αγίου Γεωργίου Βεροίας και ανέφερε μεταξύ άλλων: «Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπό τοῦ παιδός σου, ὅτι θλί­βομαι».

Μία ὁλοκάρδια ἱκεσία ἀπευθύνει πρός τόν Θεό ὁ ψαλμωδός Δαβίδ. Τόν παρακαλεῖ νά μήν στρέψει ἀλ­λοῦ τό πρόσωπό του, νά μήν παύ­σει νά ἐπιβλέπει ἐπ᾽ αὐτόν, νά μήν παύσει νά ἐνδιαφέρεται καί νά με­ριμνᾶ γιά ἐκεῖνον, γιατί ἡ ἔλλει­ψη αὐτή τοῦ δημιουργεῖ θλίψη καί ταραχή.

Ἱκετεύει ὁ προφήτης τόν Θεό ὡς παιδί τόν πατέρα του, γιατί αἰσθά­νεται τήν ἀδυναμία του, συνειδη­το­ποιεῖ τήν ἀσθένεια του, ἀντιλαμ­βάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του, ἡ ὁποία μπορεῖ νά κάνει τόν Θεό νά ἀποστρέψει τό πρόσωπό του. Γνω­ρί­­ζει ὁ ψαλμωδός τίς συνέπειες πού ἔχει γιά τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἐγκατάλειψη ἀπό τόν Θεό, πού εἶναι ὁ δημιουργός καί πλάστης του, καί τίς ἐκφράζει στόν προοι­μι­α­­κό του ψαλμό. «Ἀνοίξαντός σου τήν χεῖρα», λέγει, «τά σύμπα­ντα πλησθήσονται χρηστότητος, ἀπο­στρέψαντος δέ σου τό πρόσω­πον τα­ραχθήσονται». Καί αὐτή τήν τα­ρα­χή καί τή σύγχυση, τήν ὁποία προκαλεῖ ἡ ἐγκατάλειψη καί ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἐξαιρετικά ὀδυνηρή, θέλει νά ἀπο­φύγει ὁ προφήτης Δαβίδ. Γι᾽ αὐτό καί παρακαλεῖ τόν Θεό νά μήν ἀπο­στρέψει τό πρόσωπό του.

Αὐτή τήν ἱκεσία ἐπαναλάβαμε καί ἐμεῖς σήμερα μαζί μέ τόν προφη­τάνακτα Δαβίδ πρός τόν Θεό. Καί ὁμο­λογήσαμε συγχρόνως μέ τόν τρόπο αὐτό τήν ἁμαρτωλότητά μας. Ὁμολογήσαμε ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, γιατί χωρίς τή δική του χάρη δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε. Ὁμολογήσαμε ὅτι τόν ἔχουμε ἀνά­γκη, γιατί ἡ παρουσία του γεμίζει φῶς καί χαρά τήν ὕπαρξη καί τή ζωή μας, πού δέν ὑπάρχουν χωρίς αὐτήν.

Κάποιοι πιστεύουν ὅτι ἡ χαρά βρί­σκεται μακριά ἀπό τόν Χριστό, βρίσκεται στίς ἀπολαύσεις τοῦ κό­σμου καί τῆς ἁμαρτίας, βρίσκεται σέ μία ζωή χωρίς ἠθικούς φραγ­μούς. Πλανῶνται ὅμως, γιατί ἡ χα­ρά εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἄν­θρωπο καί μάλιστα, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς διαβεβαιώνει. Εἶναι δῶρο ἀναφαίρετο, πού δέν ἐπηρεά­ζεται ἀπό τίς ποικίλες καταστάσεις καί συνθῆκες τῆς ζωῆς μας, ἀκόμη καί ἀπό τίς θλίψεις καί τίς δοκιμα­σίες. Ἀρκεῖ νά ζοῦμε κοντά στόν Χριστό. Νά ζοῦμε μέσα στήν πα­ρου­σία του καί νά ἀγωνιζόμαστε γιά νά ἀπο­φύγουμε τήν ἁμαρτία. Γιατί ὁ Θεός τήν ἁμαρτία ἀποστρέ­φεται, δέν ἀποστρέφεται τόν ἄν­θρω­πο, τόν ἁμαρτωλό. Ἀποστρέ­φε­ται τόν ἐγωι­στή καί τόν ὑπερή­φα­νο, γιατί πρῶτα αὐτός μέ τή συμπεριφορά του καί τή στάση ἀγνοεῖ καί προσβάλλει τόν Θεό.

Καί ἡ ἀποστροφή τοῦ Θεοῦ ἀπό τον ἄνθρωπο γίνεται αἰτία θλί­ψεως καί μέσο παιδαγωγικό γιά νά ἀφυπνισθεῖ καί νά διορθωθεῖ. Δέν ὑπάρχει πιό ὀδυνηρή ἐμπειρία γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ καί ἀπό τήν ἀπομάκρυνση τῆς θείας χάριτος, ἰδιαιτέρως σέ ὅσους τήν εἶχαν γνω­ρίσει καί τήν εἶχαν ζήσει προηγου­μένως.

Ὁ ὅσιος Σιλουανός τήν παρο­μοι­ά­ζει μέ κάθοδο τῆς ψυχῆς στόν Ἅδη, ὅπου δέν ὑπάρχει φῶς, γιατί δέν ὑπάρχει παρουσία τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτή ἡ ἀπουσία  συγκλονίζει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ὁδη­γεῖ νά ἀναζητήσει μέ μεγαλύ­τερο πόθο καί λαχτάρα τόν Θεό. Τήν ὁδηγεῖ στήν προσευχή καί στόν ἀγώ­να γιά νά καθαρθεῖ, ὥστε νά ἑλκύσει καί πάλι τό βλέμμα καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Καί τότε ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀναπαύεται, εἰρη­νεύει, αἰσθάνεται τήν ἐλπίδα πού χαρίζει ὁ Θεός. Αἰσθάνεται τή δύ­ναμη πού προσ­φέ­ρει σέ ὅποιον ἀγω­νίζεται. Αἰσθά­νεται τή βεβαιό­τητα καί τήν ἀσφά­λεια ὅτι ὁ Θεός τόν βλέπει, τόν προστατεύει, τόν ἐνισχύει, ὅτι δέν κινεῖται σέ ἕναν ἄγνωστο καί ἐχθρι­κό κόσμο, ἀλλά μέσα στό ζω­τι­κό χῶρο τῆς ἀγάπης καί εὐ­σπλαγ­­χνίας τοῦ Θεοῦ, ἀπό τόν ὁποῖο μπορεῖ νά ἀναζητήσει στή­ριγμα καί παρηγορία ἀκόμη καί στίς πιό δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του.

Καί αὐτό ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι μας, ἰδιαιτέρως κατά τήν περίοδο αὐτή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρα­κο­στῆς, στήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς καλεῖ νά ἀποδυθοῦμε στόν ἀγώνα τῆς καθάρσεως καί τῆς ἀρε­τῆς, μᾶς καλεῖ στόν ἀγώνα τῆς νη­στείας καί τῆς μετανοίας. Γι᾽ αὐτό καί παρακαλέσαμε τόν Θεό νά μήν ἀποστρέψει τό πρόσωπό του ἐξαι­τίας τῶν ἁμαρτιῶν, πού ὅλοι μας ἔχουμε, καί νά μήν ἐπιτρέψει νά μᾶς καταλάβει ἡ ἀπελπισία καί ἡ ἀπόγνωση, τήν ὁποία κάποιες φο­ρές μᾶς ὑποβάλλει ὁ πονηρός μέ σκοπό νά μᾶς ἀπογοητεύσει, πείθο­ντάς μας ὅτι δέν μᾶς ὠφελεῖ ὁ ἀγώ­νας καί ἡ προσπάθεια, γιατί δέν ἔχουμε ἐλπίδα νά ἀπαλλα­γοῦ­με ἀπό κάποιες ἀδυναμίες ἤ πάθη μας. Καί ἀκόμη τόν παρακαλέσαμε νά μᾶς ἐνισχύει μέ τή χάρη του στόν ἀγώνα τῆς νηστείας καί τῆς μετα­νοίας, ἔτσι ὥστε μέ τή βοήθειά του καί ἀξιοποιώντας ὅλες τίς εὐκαι­ρίες πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλη­σία μας μέ τίς κατανυκτικές ἱερές ἀκολουθίες της ἀλλά καί μέ τά ἱερά μυστήριά της, νά διαπλεύσουμε τό μέγα πέλαγος τῆς νηστείας καί νά ἀξιωθοῦμε νά ἑορτάσουμε τό Πά­θος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας.