Το απόγευμα της Κυριακής της Τυρινής, 17ης Μαρτίου, στον Ιερό Ναό του Οσίου Αντωνίου Πολιούχου Βεροίας τελέστηκε ο Εσπερινός της Συγχωρήσεως χοροστατούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αρεθούσης κ. Ηλιού (Πατριαρχείο Αντιοχείας), συγχοροστατούντος του Ποιμενάρχου μας, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος και με τη συμμετοχή των κληρικών της πόλεως της Βεροίας και των περιχώρων.
Στο τέλος του Εσπερινού ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων ανέγνωσε τη συγχωρητική ευχή και ζήτησε συγχώρηση από το πλήθος των ευλαβών πιστών που κατέκλυσαν τον Ναό του Πολιούχου για τυχόν λάθη και παραλείψεις του στην άσκηση της ποιμαντορίας του.
Ο Ποιμενάρχης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο αναφέρθηκε στο πρόσωπο του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αρεθούσης κ. Ηλιού, ο οποίος διακόνησε τέσσερα έτη ως Ιερεύς στην ενορία του Αγίου Γεωργίου Βεροίας και ανέφερε μεταξύ άλλων: «Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπό τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι».
Μία ὁλοκάρδια ἱκεσία ἀπευθύνει πρός τόν Θεό ὁ ψαλμωδός Δαβίδ. Τόν παρακαλεῖ νά μήν στρέψει ἀλλοῦ τό πρόσωπό του, νά μήν παύσει νά ἐπιβλέπει ἐπ᾽ αὐτόν, νά μήν παύσει νά ἐνδιαφέρεται καί νά μεριμνᾶ γιά ἐκεῖνον, γιατί ἡ ἔλλειψη αὐτή τοῦ δημιουργεῖ θλίψη καί ταραχή.
Ἱκετεύει ὁ προφήτης τόν Θεό ὡς παιδί τόν πατέρα του, γιατί αἰσθάνεται τήν ἀδυναμία του, συνειδητοποιεῖ τήν ἀσθένεια του, ἀντιλαμβάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του, ἡ ὁποία μπορεῖ νά κάνει τόν Θεό νά ἀποστρέψει τό πρόσωπό του. Γνωρίζει ὁ ψαλμωδός τίς συνέπειες πού ἔχει γιά τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἐγκατάλειψη ἀπό τόν Θεό, πού εἶναι ὁ δημιουργός καί πλάστης του, καί τίς ἐκφράζει στόν προοιμιακό του ψαλμό. «Ἀνοίξαντός σου τήν χεῖρα», λέγει, «τά σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος, ἀποστρέψαντος δέ σου τό πρόσωπον ταραχθήσονται». Καί αὐτή τήν ταραχή καί τή σύγχυση, τήν ὁποία προκαλεῖ ἡ ἐγκατάλειψη καί ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἐξαιρετικά ὀδυνηρή, θέλει νά ἀποφύγει ὁ προφήτης Δαβίδ. Γι᾽ αὐτό καί παρακαλεῖ τόν Θεό νά μήν ἀποστρέψει τό πρόσωπό του.
Αὐτή τήν ἱκεσία ἐπαναλάβαμε καί ἐμεῖς σήμερα μαζί μέ τόν προφητάνακτα Δαβίδ πρός τόν Θεό. Καί ὁμολογήσαμε συγχρόνως μέ τόν τρόπο αὐτό τήν ἁμαρτωλότητά μας. Ὁμολογήσαμε ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, γιατί χωρίς τή δική του χάρη δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε. Ὁμολογήσαμε ὅτι τόν ἔχουμε ἀνάγκη, γιατί ἡ παρουσία του γεμίζει φῶς καί χαρά τήν ὕπαρξη καί τή ζωή μας, πού δέν ὑπάρχουν χωρίς αὐτήν.
Κάποιοι πιστεύουν ὅτι ἡ χαρά βρίσκεται μακριά ἀπό τόν Χριστό, βρίσκεται στίς ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου καί τῆς ἁμαρτίας, βρίσκεται σέ μία ζωή χωρίς ἠθικούς φραγμούς. Πλανῶνται ὅμως, γιατί ἡ χαρά εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο καί μάλιστα, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς διαβεβαιώνει. Εἶναι δῶρο ἀναφαίρετο, πού δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς ποικίλες καταστάσεις καί συνθῆκες τῆς ζωῆς μας, ἀκόμη καί ἀπό τίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες. Ἀρκεῖ νά ζοῦμε κοντά στόν Χριστό. Νά ζοῦμε μέσα στήν παρουσία του καί νά ἀγωνιζόμαστε γιά νά ἀποφύγουμε τήν ἁμαρτία. Γιατί ὁ Θεός τήν ἁμαρτία ἀποστρέφεται, δέν ἀποστρέφεται τόν ἄνθρωπο, τόν ἁμαρτωλό. Ἀποστρέφεται τόν ἐγωιστή καί τόν ὑπερήφανο, γιατί πρῶτα αὐτός μέ τή συμπεριφορά του καί τή στάση ἀγνοεῖ καί προσβάλλει τόν Θεό.
Καί ἡ ἀποστροφή τοῦ Θεοῦ ἀπό τον ἄνθρωπο γίνεται αἰτία θλίψεως καί μέσο παιδαγωγικό γιά νά ἀφυπνισθεῖ καί νά διορθωθεῖ. Δέν ὑπάρχει πιό ὀδυνηρή ἐμπειρία γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ καί ἀπό τήν ἀπομάκρυνση τῆς θείας χάριτος, ἰδιαιτέρως σέ ὅσους τήν εἶχαν γνωρίσει καί τήν εἶχαν ζήσει προηγουμένως.
Ὁ ὅσιος Σιλουανός τήν παρομοιάζει μέ κάθοδο τῆς ψυχῆς στόν Ἅδη, ὅπου δέν ὑπάρχει φῶς, γιατί δέν ὑπάρχει παρουσία τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτή ἡ ἀπουσία συγκλονίζει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ὁδηγεῖ νά ἀναζητήσει μέ μεγαλύτερο πόθο καί λαχτάρα τόν Θεό. Τήν ὁδηγεῖ στήν προσευχή καί στόν ἀγώνα γιά νά καθαρθεῖ, ὥστε νά ἑλκύσει καί πάλι τό βλέμμα καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Καί τότε ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀναπαύεται, εἰρηνεύει, αἰσθάνεται τήν ἐλπίδα πού χαρίζει ὁ Θεός. Αἰσθάνεται τή δύναμη πού προσφέρει σέ ὅποιον ἀγωνίζεται. Αἰσθάνεται τή βεβαιότητα καί τήν ἀσφάλεια ὅτι ὁ Θεός τόν βλέπει, τόν προστατεύει, τόν ἐνισχύει, ὅτι δέν κινεῖται σέ ἕναν ἄγνωστο καί ἐχθρικό κόσμο, ἀλλά μέσα στό ζωτικό χῶρο τῆς ἀγάπης καί εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ, ἀπό τόν ὁποῖο μπορεῖ νά ἀναζητήσει στήριγμα καί παρηγορία ἀκόμη καί στίς πιό δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του.
Καί αὐτό ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι μας, ἰδιαιτέρως κατά τήν περίοδο αὐτή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, στήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς καλεῖ νά ἀποδυθοῦμε στόν ἀγώνα τῆς καθάρσεως καί τῆς ἀρετῆς, μᾶς καλεῖ στόν ἀγώνα τῆς νηστείας καί τῆς μετανοίας. Γι᾽ αὐτό καί παρακαλέσαμε τόν Θεό νά μήν ἀποστρέψει τό πρόσωπό του ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν, πού ὅλοι μας ἔχουμε, καί νά μήν ἐπιτρέψει νά μᾶς καταλάβει ἡ ἀπελπισία καί ἡ ἀπόγνωση, τήν ὁποία κάποιες φορές μᾶς ὑποβάλλει ὁ πονηρός μέ σκοπό νά μᾶς ἀπογοητεύσει, πείθοντάς μας ὅτι δέν μᾶς ὠφελεῖ ὁ ἀγώνας καί ἡ προσπάθεια, γιατί δέν ἔχουμε ἐλπίδα νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό κάποιες ἀδυναμίες ἤ πάθη μας. Καί ἀκόμη τόν παρακαλέσαμε νά μᾶς ἐνισχύει μέ τή χάρη του στόν ἀγώνα τῆς νηστείας καί τῆς μετανοίας, ἔτσι ὥστε μέ τή βοήθειά του καί ἀξιοποιώντας ὅλες τίς εὐκαιρίες πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας μέ τίς κατανυκτικές ἱερές ἀκολουθίες της ἀλλά καί μέ τά ἱερά μυστήριά της, νά διαπλεύσουμε τό μέγα πέλαγος τῆς νηστείας καί νά ἀξιωθοῦμε νά ἑορτάσουμε τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας.
