Στο πλυσταριό των λέξεων,
στ’ απλωμένα εκατοσέντονα
βρήκα στεγνή την αλήθεια.
Αυτήν την Αγάπη έτυχα είπα.
Να σταδιοδρομώ στο άγνωστο
πετώντας λέξεις εδώ και κει
συνεταίρος μιας λύπης
καθώς ήμουνα
σε μια πολυδαίδαλη κοινωνία.
Μπορούν τάχα οι λέξεις
να σώσουν ζωές;… σκεφτόμουν.
Μπερδεμένοι κι οι πελαργοί ήταν τότε.
Παλιά ήταν αλλιώς η Άνοιξη.
Ήταν λιγότερα τα βήματα
μέχρι το άλλον.
Γι` αυτό μαζεύτηκαν
οι συνταξιούχοι των πολέμων
να συγχωρήσουνε την ιστορία.
Και πάνω που μαζεύτηκαν
νάτην η Καλυψώ
με κατακόκκινά χείλη
ν` αναγγέλλει…
…στην απεραντοσύνη,
στην αγαθότητα της Τέχνης
ορκίζομαι…
Αυτήν αγαπώ, σ` αυτήν ελπίζω,
Αυτή ξέρει
να κάνει πολυτελές
το ΛΙΓΟ της καθημερινότητας.
Γιάννης Ναζλίδης
2 Μαρτίου 2024
