Και παρά τις τόσες φορές
η μέρα ήταν και πάλι καινούργια!
Το πρωί σηκώθηκε άτσαλα.
Έβγαλε τα πουλιά απ` το κλουβί
και στη θέση τους έβαλε
χαρτονομίσματα.
Τότε όλοι είπαν.
Κάνει τον έξυπνο, μην του δίνετε
σημασία…
Όμως αυτός,
χάζευε κάτι μεγάλα διάφανα φύλλα
και σκεφτόταν τα Νησιά
που δεν υπάκουαν στη Στερεά Ελλάδα.
Αργά - αργά τότε,
μπήκε στη μεγάλη αίθουσα των
δεξιώσεων
αυτός που είχε χαθεί στους ωκεανούς,
που είχε εκτίσει την ποινή του
γαλάζιου ατμού
μελετώντας τις «ναυμαχίες»
της κοινωνίας.
Και παρά τις τόσες φορές
η μέρα ήταν και πάλι καινούργια!
Είπαν τότε!!!
Πού κρύβονται οι θυμοί;
Πού στεγάζονται οι παλιές αγάπες;
Είναι αλήθεια πως οι φίλοι πάνε
εκδρομές για να ξεχάσουν;
Μια παλιά ξύλινη πόρτα που
καλωσόριζε τα χερουβείμ
τα ρωτούσε.
Τι χρώματα έχει ο Παράδεισος;
Τι μυρωδιές;
Τι σκέφτεται όταν οι άνθρωποι
ανάβουν τα κεριά τους;
Μιλημένη απ’ τον Ήλιο η Μοίρα
έκανε πως δεν βλέπει…έγραψε
ο Ελύτης.
Όμως,
και παρά τις τόσες φορές
η μέρα ήταν και πάλι καινούργια!!!.
Γιάννης Ναζλίδης
24 Φεβρουαρίου 2024
