Ένα λαϊκό ρητό λέει πως «μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονούνται».
Αυτό δεν ισχύει για τον Τάσο Κασαπίδη, τέκνο της Ημαθίας και πιο συγκεκριμένα του Ταγαροχωρίου.
Ο Τάσος, γιατρός στο επάγγελμα, διαβιεί και εργάζεται ως χειρουργός στην Αμερική. Ξενιτεμένος εδώ και μισό αιώνα, δεν ξεχνά την πατρίδα του που την επισκέπτεται κατά διαστήματα, ούτε τους φίλους του με τους οποίους επικοινωνεί αδιαλείπτως.
Ο Τάσος Κασαπίδης, συμμετέχει στα κοινωνικά, ιδίως όμως στα εθνικά δρώμενα, με άρθρα, μελέτες, επιστολές και δημιουργικές υποδείξεις. Τα κείμενά του φιλοξενούνται στις ελληνικές εφημερίδες της νέας του πατρίδας. Έτσι, στον «Εθνικό Κήρυκα», την ιστορική και έγκριτη εφημερίδα της Νέας Υόρκης και στο φύλλο της 21-3-14 κάνει περιεκτική αναφορά στην διπλή εορτή του Ελληνισμού: Στην 25η Μαρτίου.
Στο ίδιο άρθρο, καυτηριάζει την αβελτηρία και τις παραλείψεις της Ελληνικής κυβέρνησης, η οποία δείχνει να μην έχει αντιληφθεί πόσο σπουδαία είναι η διατήρηση της εθνικής μνήμης στον απόδημο Ελληνισμό.
Διευκρινίζει όμως: «Δεν επιδιώκω με το άρθρο μου αυτό τη διχόνοια, ούτε θέλω να διαπράξω ιεροσυλία πάνω στα ιδεώδη της εθνικής μας εορτής και τις εθνικές παρακαταθήκες. Ούτε κηλιδώνω την ιερότητα και τους σκοπούς της Εθνικής μας παρελάσεως όταν γράφω τα ατοπήματα των υπεύθυνων των ελληνικών κυβερνήσεων οι οποίες για λόγους οικονομίας σταμάτησαν να στέλνουν τους Ευζώνους της προεδρικής Φρουράς, αυτές που σε κάθε παρέλαση στην Πέμπτη Λεωφόρο σκορπούσαν ρίγη εθνικής υπερηφάνειας για τα πεπραγμένα της φυλής μας και για τις θυσίες των προγόνων μας στους εδώ ομογενείς και στα παιδιά τους».
Πονά η ψυχή του ξενιτεμένου Έλληνα όταν διαπιστώνει ολιγαρία για την προβολή της εθνικής υπόστασης και της Ελληνικής αξίας. Και κατακρίνει εκείνους που δείχνουν αδιαφορία για υψίστης σημασίας γεγονότα που αφορούν την ελληνική πατρίδα. Κατηγορεί ως «μουδιασμένους» και «απλησίαστους» τους ομογενείς άρχοντες του πλούτου που αδιαφορούν για την διαιώνιση της ελληνικής γλώσσας. Και κλείνει με την αγωνιώδη επίκληση να στηρίζουν οι ομογενείς κάθε τι το ελληνικό.
Εύγε Τάσο, αλησμόνητε φίλε και συμμαθητή στο Γυμνάσιο. Στο ένδοξο εθνικό Γυμνάσιο Βεροίας, που για έναν αιώνα υπήρξε το λίκνο της γνώσης και της αρετής.
Επίκαιρος