Γράφει ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος, φιλόλογος
Πολλές φορές η ζωή επιφυλάσσει στους ανθρώπους παράξενες εκπλήξεις άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε οδυνηρές. Ο αδελφός μου, Ελευθέριος Παπαδόπουλος, συνέπεσε να υπηρετήσει, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στην Κύπρο την επίμαχη περίοδο των γεγονότων του 1964-65. Ήταν ενθουσιασμένος που του δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει το ξακουστό νησί και την ιστορία της Κύπρου. Μάλιστα με τις φωτογραφίες του, μου θύμιζε την όμορφη Κερύνεια απέναντι από την Τουρκία και ότι κατασκεύαζαν οι στρατιώτες οχυρωματικά έργα. Μετά από δύο χρόνια απολύθηκε και επέστρεψε στην Ελλάδα. Μετά από χρόνια παντρεύτηκε και απόκτησε μια κορούλα. Τα χρόνια πέρασαν, και η ζωή του με τη γυναίκα του και την κορούλα του ζούσαν ευτυχισμένοι. Τον Ιούλιο του 1974 η πατρίδα κτύπησε την πόρτα του και με την γενική επιστράτευση στάλθηκε στη Λήμνο, όπου και παρέμεινε κάποιο διάστημα. Δέκα χρόνια μετά , το 1985 αρρώστησε και μεταφέρθηκε επειγόντως, από την Ξάνθη στη Θεσσαλονίκη και μέσα σε δύο μήνες κατέληξε στο νοσοκομείο σε ηλικία 39 ετών.
Τα χρόνια περνούσαν με μνημόσυνα και οδύνη για την απώλειά του σε μικρή ηλικία και με την μικρή να ζητάει το πρώτο διάστημα τον μπαμπά της. Σήμερα εκείνη η κορούλα του, η Σταυρούλα μας, το καμάρι μας μεγάλωσε και είναι γιατρός μικροβιολόγος με σπουδές στο Βέλγιο και δρ. στο Παρίσι.. Όταν μεγάλωσε προσπαθούσα να της εξηγήσω αυτά που συμβαίνουν στη ζωή με τους πολέμους. Το 1990 άκουσα από την τηλεόραση ότι οι υπηρετούντες στην Λήμνο το 1974 αρρώστησαν από καρκίνο και κατέληξαν. Ταράχτηκα ,γιατί θυμήθηκα την παρουσίαση του αδελφού μου, στην Κύπρο, το 1974. Περίμενα κάποια ευκαιρία να μάθω αν είχε κάποια σχέση με τον αδερφό μου.
Πριν από δέκα και πλέον χρόνια, ένα καλοκαίρι βρίσκομαι φιλοξενούμενος στο σπίτι της κόρης μου. Κάποια μέρα τη συνόδευσα στο στρατόπεδο, διότι περίμενε επίσκεψη ενός Την ώρα της αναμονής στο στρατόπεδο ρώτησα ένα αξιωματικό, Αντισυνταγματάρχη, αν στη Λήμνο το διάστημα της επιστράτευσης το 1974, υπήρχαν βλήματα απεμπλουτισμένου Ουρανίου. Του εξήγησα ότι ο αδελφός μου υπηρέτησε για λίγο διάστημα στη Λήμνο το 1974. Ξαφνιάστηκε και ύστερα από κάποια περίσκεψη μου απάντησε: όχι στη Λήμνο δεν υπήρχαν αλλά με βεβαίωσε ότι υπήρχαν στην Κύπρο, το 1964. Του εξήγησα ότι ανήκε στην Μεραρχία που έστειλε ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου στην Κύπρο με πλαστή ταυτότητα και η μετάβαση με πολιτική περιβολή.
Με συνωμοτικό κάπως, ύφος μου εξήγησε ότι όλοι οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες της Μεραρχίας εκείνης απεβίωσαν από καρκίνο μετά δέκα χρόνια περίπου. ((1964-1974. Με δυσκολία συγκράτησα τα δάκρυα μου. Έσπευσα να ενημερώσω την ανιψιά μου για τα αίτια του θανάτου του πατέρα της. Έφυγε, μαζί με τόσους άλλους για την πατρίδα μας.
Πριν από κάποια χρόνια παντρεύτηκε η κορούλα του και γέννησε δίδυμα δύο χαριτωμένα αγοράκια. Με χαρά όλοι υποδεχτήκαμε το γεγονός. Όμως. ποιο από τα δύο θα πάρει το όνομα του παππού του, του Λευτέρη?. Βοήθησε το χρώμα των μαλλιών του το ένα για την επιλογή .Έτσι σήμερα ξαναζεί ο αδελφός μου Λευτέρης ζει σε βελτιωμένη έκδοση..
To 1974 ήταν μια χρονιά πολύ δύσκολη και σημαδιακή για την Ελλάδα.. Τις ημέρες των Χριστουγέννων επισκέφτηκα στο χωριό μου, Σταυρούπολη Ξάνθης, να δω τους γονείς μου Ένα απόγευμα ήρθε στο σπίτι μου ένας υπολοχαγός και μου ζητούσε να νοικιάσει το σπίτι μου. Μου εξήγησε ότι έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες στην Κύπρο. Είδε το σπίτι και του άρεσε. Μπορεί να το νοικιάσει ,του είπα και να χρησιμοποιήσει τα πάντα της οικοσκευής. Γιατί εγώ υπηρετούσα ως καθηγητής στον Πειραιά και με την οικογένειά μου πήγαινα μόνο το καλοκαίρι .Για ενοίκιο να δίνει στον πατέρα μου στο χωριό ένα συμβολικό ποσό.. Άρχισε τη διήγηση: «Είμαστε ένα τάγμα των ΛΟΚ σε μια πλαγιά ενός βουνού κάτω έχασκε η απεραντοσύνη του κάμπου. Ύστερα από αρκετή ώρα το απόγευμα φάνηκε από το βάθος η προέλαση μεγάλου αριθμού τεθωρακισμένων. Επιβλήθηκε «σιγή ασυρμάτου». Ύστερα από αρκετή ώρα ένα όχημα σταμάτησε στο τέλος του σχηματισμού του πολύ κοντά σε εμάς. Από τον πυργίσκο βγήκε ένας στρατιώτης και παρατηρούσε περίεργα . Η εκτίμηση του ταγματάρχη και όλων μας ήταν ότι το όχημα έπαθε βλάβη. Τα βλέμματα όλων διασταυρώνονται. Ο λοχαγός με νόημα μου μετέφερε την εντολή του Συνταγματάρχη. Το μήνυμα λακωνικό. «Φάτε το». Δίνω διαταγή σε έναν ανθυπολοχαγό, να πάρει το λοχία και δύο στρατιώτες και τώρα να κατεβούν να το καταλάβουν. Σε λίγο οι άνδρες των ΛΟΚ βρίσκονταν επάνω στο άρμα .. Ο ανθυπολοχαγός άνοιξε τον πυργίσκο και άρχισε να καλεί το πλήρωμα να βγει έξω. Πράγματι, βγαίνουν ένας –ένα οι στρατιώτες . Ένας Τούρκος στρατιώτης δεν μπορούσε να βγει έξω γιατί ήταν δεμένος με αλυσίδες στο δάπεδο του οχήματος. (καταλαβαίνετε γιατί). Μετά ειδοποιήσαμε και ήρθε συνεργείο και αφού απεγκλώβισαν τον Τούρκο στείλαμε τους αιχμαλώτους και πήραμε το άρμα και πήρε μέρος στις μάχες με τα βήματά του εναντίον των Τούρκων» Κάπου εδώ σταμάτησε ο Έλληνας αξιωματικός. Τον ρώτησα. Η περίπτωση με τον αλυσοδεμένο Τούρκο, συνέβη ποτέ στον ελληνικό στρατό? «Κύριε καθηγητά. Κανένας στρατιώτης μας δεν θα σου το επιτρέψει. Να ξέρετε όμως και οι Έλληνες αξιωματικοί που τους εκπαιδεύουν τους στρατιώτες έχουν το ίδιο πνεύμα της απέραντης αφοσίωσης στην πατρίδα »Αυτό να μεταφέρετε στους μαθητές σας.
Ας είναι αυτά τα λόγια μια ζωντανή ανάμνηση για όσους έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο στην Κύπρο με αφορμή την επέτειο των ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.
