Του Νικολάου Τσιαμούρα
Βρισκόμαστε στη δυτική πλαγιά των Πιερίων στα όρη των Μουσών. Τα Πιέρια μαζί με τον Τίταρο αποτελούν τη βόρεια συνέχεια του Ολύμπου. Ψηλότερη κορυφή το Φλάμπουρο 2.190 μ.
Αφουγκράζεσαι τους ήχους της φύσης και μεθάς με τα αρώματα της. Πάνω στο μονοπάτι ακούς μύθους και ιστορίες.
Το πρωινό ήρθε με μυρωδιές και χρώματα της Άνοιξης.
Περάσαμε τον ποταμό Αλιάκμονα, από το (άλας, θάλασσα και το άκμων -αμόνι). Ποτάμιος θεός, γεννήθηκε από τον Ωκεανό και την Τηθύ ( κόρη του ουρανού και της γης).
Ο δρόμος μάς οδηγεί στη Σφηκιά, παλιά Βόσοβα, στο Πολυδένδρι, μέχρι το 1926 Κόκοβα, στο Δάσκιο, παλιότερα Ντράτσικο, και στα Ριζώματα, παλιότερα Μπόστιανη.
Χωριά ξεχασμένα, αλλά οι κάτοικοι που παραμένουν στα χωριά, τα κρατούν ζωντανά και αντιστέκονται στον μαρασμό του τόπου τους. Ζεστές κουβέντες που βγαίνουν από την καρδιά, από τη ζωή. Τα σπίτια τους πάντα ανοιχτά, γεμάτα από αισθήματα και φιλοξενία. Με τσίπουρο και κρασί και σπιτικούς μεζέδες.
Πλούσια βλάστηση μας υποδέχεται χαμηλά, πουρνάρια, γαύροι, σφένδαμοι, κουμαριές, κρανιές.
Λίγο ψηλότερα, φλαμουριές, αγριοκερασιές, φτελιές, γκορτσιές, αγριομηλιές, φουντουκιές. Στη ζώνη των δασών οξιές και έλατα.
Με την απαράμιλλη ομορφιά του Ολύμπου να δεσπόζει με την πανύψηλη θωριά του, ξεπροβάλλει στην ομίχλη σαν από παραμύθι το Ελατοχώρι,(παλιά Σκουτέρνα).
Στο παλιό Ελατοχώρι με την εκκλησία του Αγίου Νικολάου ( κτίσθηκε το 1779 ) με τις υπέροχες τοιχογραφίες και το ξυλόγλυπτο τέμπλο του 18ου αιώνα. Το μόνο οίκημα που σώθηκε , όταν όλο το χωριό κάηκε από τους Γερμανούς στις 27 Ιανουαρίου το 1944.
Βρισκόμαστε στα Πιέρια όρη.
Στην ελληνική μυθολογία, οι Πιερίδες ήταν οι εννέα θυγατέρες του Πιέρου και της Ευίππης και διέμειναν στην Πιερία.
Σύμφωνα με τον Νίκανδρο τα ονόματα τους ήταν: Κολυμβάς, Ίυγξ, Κεγχρίς, Κίσσα, Χλωρίς, Ακαλανθίς, Νήσσα, Πιπώ, και Δρακωντίς.
Σε ένα διαγωνισμό τραγουδιού με τις Μούσες του Ελικώνα έχασαν οι Πιερίδες Μούσες και οι νικήτριες για να τις τιμωρήσουν τις μετέτρεψαν σε κίσσες.
Κατεβαίνουμε, περνάμε δάση και λιβάδια ρυάκια και χείμαρρους. Διαδρομή πανέμορφη φύση αδάμαστη, ευλογημένη, αγέρωχη.
Ελατοχώρι- Ρητίνη – Βρία- Κάτω μηλιά – Μεσαία μηλιά - Άνω μηλιά.
Συναντάμε το πρώτο μεγάλο χωριό τη Ρητίνη. Χτισμένη σε αμφιθεατρική θέση σε υψόμετρο 550 μ. στους ανατολικούς πρόποδες των Πιερίων με καταπληκτική θέα προς την πεδιάδα της Κατερίνης.
Το όνομα προέρχεται από τον μεγάλο αριθμό ρητινωδών πεύκων που υπήρχαν στην περιοχή πριν αντικατασταθούν με καρποφόρα δένδρα.
Μέχρι το 1929 που έγινε η πρώτη επίσημη απαλλοτρίωση το χωριό ήταν τσιφλίκι Τούρκου μπέη που κατοικούσε στη Βέροια.
H παλιά Βρύα χτίσθηκε το 1910, μέχρι το 1926 ονομαζόταν Βριάζα.
Η Άνω Μηλιά μάς καλωσορίζει με την εκκλησία της την Αγία Παρασκευή. Πρωτοκατοικήθηκε τον 17ο αιώνα.
Από εδώ πέρασε ο Κοσμάς ο Αιτωλός και τους μίλησε για την ορθοδοξία, τη σκλαβιά του γένους και την ανάσταση του.
Μετά τη μάχη της Μηλιάς 12 Απριλίου 1822 το χωριό καταστράφηκε από τους Τούρκους.
Η εκκλησία κτίσθηκε στην Τουρκοκρατία η μόνη που σώθηκε από την καταστροφική μανία των Γερμανών προπαραμονές Χριστουγέννων του 1943.
Κάπου κοντά και τα ερείπια του πύργου της θρυλικής κλεφταρματολικής οικογένειας των Λαζαίων. Επέλεξαν την Άνω μηλιά για τους αγώνες τους.
Φθάσαμε στο καταφύγιο. Είναι ένας εξώστης στους πρόποδες του βουνού σε υψόμετρο 1150 μέτρων.
Με πανοραμική θέα προς τον Θερμαϊκό κόλπο και την πεδιάδα της Κατερίνης .
και την ομίχλη που μας περιτριγυρίζει.
9 και τέταρτο, η ομάδα έτοιμη για αναχώρηση.
Η ανάβαση και η πορεία στο βουνό αρχίζει.
Ένας ορεινός όγκος πνιγμένος στο πράσινο μας υποδέχεται. Φυλλοβόλα δάση οξιάς, δρυς, καστανιές, πεύκα και έλατα σε απαλύνουν την ψυχή.
Πλατάνια, σφενδάμια και λυγαριές σχηματίζουν μοναδικά τοπία στις όχθες των χειμάρρων.
Η ανάβαση στην αρχή της διαδρομής είναι απότομη για περίπου μισή ώρα, η υγρασία του δάσους έντονη.
Ακολουθούμε το μονοπάτι, μέσα σε πυκνό δάσος οξιάς, ανηφορικό, ανάσες βαριές, βήματα σταθερά.
Μονοπάτι ευδιάκριτο, καθαρό, σημαδεμένο. Ο χειμώνας μέσα στο δάσος ακόμη καλά κρατεί.
Το δάσος δείχνει να κοιμάται ακόμη να σιωπά, καθώς σκεπάζεται από τις θεόρατες οξιές και η πρωινή δροσιά μας προκαλεί ένα αίσθημα ψύχους.
Πλούσια η άγρια ζωή. Παλιότερα υπήρχαν, ζαρκάδια, ελάφια, λαγοί, αγριόχοιροι, ακόμη αρκούδες, λύκοι, τσακάλια.
Σήμερα η αρκούδα έχει εξαφανιστεί, σπανίζουν οι λύκοι και τα τσακάλια, ο λαγός και το ζαρκάδι, ενώ το ελάφι τείνει να εξαφανιστεί.
Παρέμειναν η αλεπού, ο σκίουρος, το κουνάβι, το αγριογούρουνο, μικρά αρπακτικά πουλιά, πέρδικες και ορτύκια.
Ακολουθούμε το μονοπάτι, συνεχώς κερδίζουμε ύψος. Ξαφνικά θόρυβος από καθαρό γάργαρο τρεχούμενο νερό, φθάσαμε στην πηγή της νεότητας, όπου ρέει άφθονο κρυστάλλινο πόσιμο νερό.
Συνεχίζουμε την ανοδική μας πορεία μέσα από ένα παραμυθένιο δάσος με την ομίχλη συντροφιά.
Νυχτοπερπατήματα άγριας ζωής διαγράφονται στο λασπωμένο μονοπάτι.
Εμείς απτόητοι ορειβατούμε…..Συνεχίζουμε πάνω στη ράχη, ακολουθούμε το χείλος της πλαγιάς στην κόψη της βουνοπλαγιάς .
Φθάσαμε σε ξέφωτο, μπροστά μας ξεπροβάλλει χιονισμένος και στεφανωμένος ο μυθικός Όλυμπος.
Η κορυφογραμμή που ακολουθούμε μέσα σε πυκνό σύννεφο ομίχλης κάνει τους ίσκιους των δένδρων τεράστιους.
Χίλιες λέξεις δεν αρκούν από αυτή την εικόνα που αντικρίζουν τα μάτια μας. Λίγο χαμηλότερα ο Τίταρος και ο κάμπος της Ελασσόνας.
Μετά από πορεία 2 ωρών μιας εύκολης σχετικά ανάβασης φθάσαμε στην κορυφή. Από εδώ ψηλά αφήσαμε τη ματιά μας να ταξιδέψει στον Πιερικό κόλπο, να φθάσει στις κορυφογραμμές του Αγιορείτικου Άθωνα και του Κίσαβου.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, μια άλλη μέρα γεμάτη από εικόνες της αθάνατης ελληνικής φύσης, πήρε τέλος με επιτυχία.
