Γράφει ο Γιάννης Ναζλίδης
Χρειάζεται κανείς να θυμάται
την Αλφαβήτα του ήθους και του δίκαιου
όταν ακούει τις παραφωνίες της πραγματικότητας.
Ένας τρόπος είναι να λυπηθείς, ένας άλλος να αγνοήσεις,
ένας τρίτος να συμπαρασταθείς στην άγνοια
που ψάχνει εναγωνίως ένα βήμα για να ΥΠΑΡΞΕΙ.
Τι σημαίνει μια επίθεση στον ευεργέτη
και την γενναιοδωρία του;
Σ` έναν υπηρέτη της ουσίας και της σεμνότητας;
Ο Νταλάρας είναι φωνή ΜΗΤΡΙΚΗ.
Μακρυγιάννικη πίστη και ορμή
που υπερασπίζεται τα ουσιώδη.
Τι μένει να πει κανείς για αυτές τις παραφωνίες της επικαιρότητας
των ανθρώπων που σφηνώνουν την ζήλεια
στα μικρόφωνα;
Όλοι το ξέρουν πως ο Νταλάρας
φυλάγει τις λέξεις σαν παιδιά του.
Θέλω να πω πριν το στόμα διαλέξει ανοησίες
ας κοιτάξει στα μάτια την ευθύνη
για μια Πατρίδα λαμπερή, δημιουργική της αγάπης.
Σε γεμάτα γήπεδα ,
πλημμυρισμένα από τρυφερά αισθήματα
σε γιορτές μνήμης των ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ τραγουδά ο Νταλάρας.
Τραγουδά,
ή,
μήπως σηκώνει το βάρος
μιας παραπαίουσας πατριδοπραγματικότητας;
Πως μπορείς να μιλήσεις, να δανείσεις λέξεις
σ` αυτούς που δεν έχουν ΠΟΥ να κρατηθούν
που δεν πρόλαβαν να παρηγορηθούν.
Πως να πιστέψουν πως τους Αγαπάς, πως τους νοιάζεσαι,
πως θέλεις να τους αγκαλιάσεις,
πως τα ΑΧ του λαρυγγισμού του
δεν είναι παρά μια έκκληση συναδελφικότητας,
μια έκκληση να χαρούν την συγγένειά τους με
τον Μακρυγιάννη, τον Ελύτη, την Κάλλας, τον Τσιτάνη,
τους καημούς, την λαμπρότητα
και την σεμνότητα του Ελληνισμού.
Θέλω να πω πως ο Νταλάρας
είναι περι-ΟΥΣΙΑ του Ελληνισμού που πλουτίζει
την ταυτότητα του κάθε Έλληνα.
Πόσο χάρηκα που μίλησε τόσο καθαρά τόσο σταράτα
μα και με τόσο φιλική διάθεση στους δημοσιογράφους;
Με την δύναμη της αγαθότητας, μα
και με την «μαγκιά των αρματολών και των κλεφτών».
Πρωτεύουσα μιας ακριβής προσφυγιάς είναι ο Νταλάρας.
Ένας πατέρας για τις Λέξεις
που τιμά την φιλία και την αγνότητα των αισθημάτων.
Δεν ξέρω αν φθάνουν όσα γράφω
για να σας πω πόσο λυπήθηκα για την «άστεγη» γκρίνια,
και την επιθετικότητα των δημοσιογράφων του ΤΙΠΟΤΑ,
που αυτοεξοντώνονταν για να υπάρξουν επιτιθέμενοι
σ` έναν που αγαπά και νοιάζεται τον «ΑΣΩΤΟ ΥΙΟ».
Πρωτεύουσα μιας ακριβής Προσφυγιάς είναι ο Νταλάρας
Πατέρας για τις λέξεις που τραγουδά. Πατέρας!
Αυτουνού η φωνή της ψυχής του
κάνει προξενιό στην ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ.
Ένας ακέραιος αριθμός είναι ο Νταλάρας
που ξέρει τις αντοχές των κλασμάτων των ρημάτων,
των ουσιαστικών και των επιθέτων της ΑΝΟΙΞΗΣ.
Σκέφτομαι πως
Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ είναι για όλους, μας στηρίζει όλους ,
μα ευτυχώς διαφέρει απ` τις πολυκατοικίες!
