Γιάννης Κ. Τσιαμήτρος… ένας καθημερινός πολίτης & μη ποιητής…
Δεν σημαίνει, επειδή ξέρεις να μιλάς,
να βρίσκεις τις κατάλληλες και ωραίες λέξεις,
τις κατάλληλες νότες,
να προσαρμόζεσαι σε κάθε κατάσταση,
να είσαι δηλαδή στην κυριολεξία αστός,
«προοδευτικός», έντεχνος, «βιομήχανος ιδεών» κ.ά.,
ότι είσαι και αυτό που θέλει ο αληθινός λαός,
ότι θα σε αποθανατίσει η Ιστορία και θα γίνεις
ένας Ελύτης, ένας Σεφέρης, ένας Βαμβακάρης,
ένας Τσιτσάνης, ένας Καζαντζίδης κλπ!
Υπάρχουν στιγμές που οφείλεις να σιωπάς,
και να μην ‘κάνεις τον δημοκράτη’,
τον ακέραιο, να μην επιτίθεσαι
με μειλίχιο και πατερναλιστικό τρόπο, με ‘αγάπη’,
με δήθεν ‘λόγια σταράτα’ προς τους δημοσιογράφους
που σε εξύψωναν, όταν ήσουν παντοδύναμος.
Τα άκουσα τα λόγια σου, και με την πρώτη σκέψη,
είπα μέσα μου ‘καλά τα λέει’,
όμως, με μια δεύτερη σκέψη αντιλήφθηκα
ότι δεν ήσουν πειστικός και
ότι κρυβόταν από όλα αυτά κάτι άλλο ∙
ιδιαίτερα, όταν προφύλαξες τα ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
από τα ‘εκτυφλωτικά’ φώτα των δημοσιογράφων.
Αλήθεια, ΔΕΝ ΘΑΜΠΩΝΟΣΟΥΝ
παλιά στις μεγάλες συναυλίες
και στα στάδια από εκείνα τα φώτα;
Τώρα διαπιστώνεις ότι κάτι δεν πάει καλά
στη δημοσιογραφία και σε άλλα πολλά;
Τώρα απενoχοποιείσαι από αυτό
που θα σου πουν οι καλοπροαίρετοι:
‘κάλλιο αργά παρά ποτέ’;
Πολλά μπορώ να σου πω και σε εσένα
και στον οποιοδήποτε άλλο φίλο σου,
που σε εξυμνεί με ποιήματα και
επιδοκιμασίες για τα κατορθώματα σου.
Ένα πράγμα θα σου πω:
απέκτησες δόξα, αλλά δεν είσαι ΛΑΪΚΟΣ,
γιατί ΔΕΝ γεννήθηκες με αυτή την πάστα,
ούτε είναι στο πετσί σου,
ούτε σφυρηλατήθηκες στην φτωχολογιά…
είσαι απλά ένας εξαίρετος ταλαντούχος,
έντεχνος, καλλιτέχνης,
καθώς και πολλοί άλλοι όμοιοι σου...
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΩΡΑ ΝΑ ΣΙΩΠΑΙΝΕΙΣ!
ΑΥΤΑ ΕΧΩ ΝΑ (ΣΑΣ) ΠΩ.
