Γράφει η Νανά Παπαϊωάννου
φιλόλογος -λογοτέχνις
Καταχείμωνο κι ένα πανέμορφο θέαμα απλώνεται γύρω μας, με τις στέγες των σπιτιών κατάλευκες να χουχουλίζουν, κάτω από το αφράτο χιόνι. Βαρύθυμες, όμως, οι καρδιές, με όσα ρυπογόνα, καθημερινά, εκπέμπουν τα μέσα (παρα-) πληροφόρησης, με ύφος πολλών καρατίων και ένταση για τα νέα κοινωνικά δεδομένα, που δρομολογούνται για το σύνολο των πολιτών και εν απουσία αυτών.
Και εκεί, που λέγαμε να μπούμε σε πιο ήρεμους ρυθμούς, στην καθημερινότητα μας, ο καθένας κουβαλώντας στο δισάκι της προσωπικής του ζωής τα δικά του προβλήματα, άλλος περισσότερα κι άλλος λιγότερα, μετά από μία μεγάλη περίοδο, ψυχαναγκαστικών εκβιασμών, απειλών και καταστολής βασικών δικαιωμάτων, ελευθεριών, να σου, και πάλι, οι αντεγκλήσεις, οι δαιρέσεις και οι κοινωνικές διαμάχες.
Λες και, εσκεμμένα, συμβαίνουν όλα, με αφορμή κάποια θέματα, που αφορούν μία μειοψηφία συνανθρώπων μας αλλά προβάλλονται και μεγεθύνονται, σε τέτοιο βαθμό, ώστε μόνο αντιπαλότητες και φατριασμούς να προκαλούν. Τα πάντα κάτω από μια σύγχυση και θολούρα, με εκτοξεύσεις μύδρων, για δικαιωματισμούς, ενώ, παράλληλα, παραβιάζονται ηθικά πρότυπα, καταπατώνται ιεροί κανόνες, το ανόσιο και ανίερο θεσμοθετείται και ο ίδιος ο Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου, παντελώς, καταργείται.
Κι ενώ το όλο ζήτημα θα μπορούσε να λυθεί, με σώφρονες χειρισμούς και σφαιρική θεώρηση, εντός των νομικών πλαισίων, αλλά και των κοινωνικών δεδομένων, από τη Δικαιοσύνη, σε συνεργασία με ειδικούς επιστήμονες, ψυχολόγους, θεολόγους, διανοητές και παιδαγωγούς, έχει γίνει μέσο επιβολής από την ίδια την πολιτεία, σύμφωνα με τις επιταγές συγκεκριμένης ατζέντας.
Σκοτασμός, πνευματική βαρυχειμωνιά, υποκριτικά, κροκοδείλια δάκρυα, με ιδιοτελή κίνητρα, και παγερή ατμόσφαιρα έχουν ενσκήψει, για μια ακόμη φορά, στην ταλαίπωρη, ελληνική κοινωνία.
Το πρόσωπο ευτελίζεται, η ανθρώπινη υπόσταση μαζοποιείται, η αλήθεια συκοφαντείται ή παραποιείται,
η μοναξιά, σε συνδυασμό με μορφές κατάθλιψης, έχει γίνει το σήμα κατατεθέν της ελληνικής κοινωνίας,
οι καρδιές ψυχραίναν, οι διαπροσωπικές σχέσεις κατήντησαν τυπικές και το ανθρώπινο χαμόγελο σπάνιο είδος, προς αναζήτηση.
Κατά τα άλλα, όλο και καινούριες παγκόσμιες ημέρες αναφύονται από το πουθενά: παγκόσμια ημέρα φιλίας και ψάχνεις με το φανάρι του Διογένη να βρεις αληθινό φίλο, παγκόσμια ημέρα αγκαλιάς και τα χέρια τόσο παγωμένα που είναι αδύναμα να αγκαλιάσουν, παγκόσμια ημέρα παιδιού και εκατομμύρια παιδιά σκοτώνονται πριν αντικρίσουν το φως του ήλιου, άλλα τόσα πεθαίνουν από την πείνα και από έλλειψη ιατροφαρμακευτικής φροντίδας, άλλα τόσα ορφανεύουν από τις βόμβες του πολέμου και τόσες άλλες υποκριτικές παράτες και φληναφήματα. Λόγια ξύλινα, υποκριτικά, τόσο υποτιμητικά για τη νοημοσύνη ενός λογικού και εχέφρονα ανθρώπου.
Καταντήσαμε μια κοινωνία συνθημάτων και επιδομάτων, που τρεκλίζει, χωρίς ηθικές αρχές, χωρίς σεβασμό σε πατροπαράδοτα θέσφατα και στον συνάνθρωπο, χωρίς δικαιοσύνη, με ψευτοπροδευτικές καινοτομίες, με πολιτικό σύστημα παλαιοκαμματικών προδιαγραφών, με πολλούς βολεμένους καρεκλοκένταυρους, αμφιλεγόμενων κριτηρίων. Η κοινωνία μας σε παρακμιακή πορεία, με πολίτες χωρίς παιδεία, χωρίς καλλιεργημένη συνείδηση, χωρίς κριτική σκέψη, νωθρούς, επιπόλαιους, φοβισμένους, με έντονο το στοιχείο του ατομισμού, χωρίς αγωνιστικό φρόνημα, χωρίς ριψοκίνδυνες αποφάσεις για την επίτευξη του καλύτερου.
Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Γιατί τόση μανία για το ξεθεμέλιωμα της κοινωνίας μας, τη διάλυση της ελληνικής οικογένειας, τη διαστροφή της ανθρώπινης φύσης, γιατί τόση επιμονή στα “θέλω” του καθενός, γιατί τόση αλαζονεία, τόση ύβρις απέναντι στον Δημιουργό του ανθρώπου, τον ίδιο τον Θεό;
Κατά τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς: “Όταν ο Θεός πάει στην άκρη, ως αχρείαστος και περιττός, τότε ο άνθρωπος γίνεται ρομπότ. Και τα ρομπότ, συχνά, είναι πολύ επικίνδυνα, επειδή χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται. Επειδή ο άνθρωπος τελειοποιείται και σώζεται μόνο με τη χάρη του Θεανθρώπου Χριστού και τον προσωπικό του αγώνα” ( από το βιβλίο “Άνθρωπος και θεάνθρωπος”)
Εμείς οι θνητοί, συχνά γινόμαστε υπερφίαλοι, αλαζόνες, υβριστές και προβαίνουμε σε αδικίες, σε ανίερες ενέργειες, νομίζοντας πως δε θα έχουμε συνέπειες; “και είπαν ουκ όψεται Θεός… και είπαν δεν θα μας δει ο Θεός...” αλλά “ σύνετε δη άφρονες εν τω λαώ, και μωροί ποτέ φρονίσατε……... => συνετισθείτε σεις που είστε άφρονες και όσοι είστε ανόητοι και μωροί βάλτε, επί τέλους, γνώση. Γιατί αυτός που σας φύτεψε το αυτί είναι δυνατόν να μην ακούει; Εκείνος που έπλασε τον οφθαλμό είναι δυνατόν να μην βλέπει;.Ο Κύριος γνωρίζει καλά τις σκέψεις και τους συλλογισμούς των ανοήτων αυτών ανθρώπων ότι είναι μάταιοι και μωροί, στηριζόμενοι στο ψεύδος και την πλάνη. Ψαλμός 93 ( 7 κ.ε. )
Μήπως είναι καιρός να αναδιπλωθούμε, να κοιτάξουμε, κατάματα, τον εαυτό μας στον καθρέφτη της συνείδησης μας, εφ’ όσον υπάρχει, ακόμη, έστω και θαμπός, και να καταθέσουμε, με αυστηρότητα και αντικειμενική ματιά τα όσα επράξαμε; τα λάθη μας, τις παραλείψεις μας, τις πλάνες επιλογές μας, τον τυχοδιωκτισμό μας, την ψευτοκουλτούρα μας και άλλα πολλά, ώστε να διορθώσουμε ό, τι μπορούμε, πετώντας τα άχρηστα, υλιστικά υποκατάστατα, το ψεύτικο αυτοείδωλο μας, τη βόλεψη μας; Μήπως είναι καιρός να σκύψουμε, με σεβασμό στις αναλλοίωτες, ελληνορθόδοξες ρίζες μας, στις αξίες και τα ιδανικά μας, να δώσουμε χείρα βοηθείας στη νεολαία μας, που παραπαίει, να ορθώσουμε το ανάστημα μας σε ό, τι και σε όποιον πάει να γκρεμίσει, να καπηλευτεί και να εξαφανίσει όσα θεμελιώθηκαν με σκληρούς αγώνες και με θυσίες; Μήπως είναι η ώρα να κοιτάξουμε το Αληθινό Φως, που καταυγάζει την ψυχή και το πνεύμα, τον Κύριο και Θεό μας, τον Σωτήρα και γλυκύτατο Ιησού μας, που, υπομονετικά, περιμένει να Του ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας; Είθε!
