Της Χαρούλας Ουσουλτζογλου- Γεωργιάδη
Με μπερδεύει ο Έλληνας….Τόσα χρόνια συγκατοικούμε σ’ αυτήν τη γωνιά της γης κι ακόμη να τον ¨αναγνώσω¨.
Εκεί που πάω να του ρίξω ανάθεμα, του ψάλλω από καρδιάς Ωσαννά!
Εκεί που πάω να τον καταδικάσω ισόβια, τον αθωώνω πανηγυρικά.
Κομπάζω για το παρελθόν του και τον συλλυπούμαι για το μέλλον του.
Θαυμάζω την ικανότητά του ν’ ανάβει δαυλούς Ελπίδας και τον ψέγω για τη μοιρολατρία του.
Διαπιστώνω πως αναγεννάτε εκ της τέφρας ης φωτιάς…που ο ίδιος άναψε.
Απορώ με την υπομονή του και εξίσταμαι με τον ενίοτε αυτοκαταστροφικό παρορμητισμό του.
Δυσκολεύομαι να τον ακολουθήσω στις κατακόμβες της σκέψης του και παραφρονώ με την υπεραπλούστευση των ¨σύνθετων¨…
Με μπερδεύει ο Έλληνας…
Το σύνηθες υποζύγιο των Δυνατών της Γης, αυτός που ξέρω καλά, πως ο τράχηλός του ζυγό δεν υπομένει.
Ωσάν ξεπεσμένος αριστοκράτης, από σπουδαία γενιά καταγόμενος, περιφέρεται στις στράτες της γης, προοδεύει στα πέρατά της κι υποφέρει στην Εστία του.
Και παρακαλώ, μη σπεύσετε να οικτίρετε τα γραφόμενά μου, γιατί θα μοιάζει αυτό με υπογράμμιση επαλήθευσης, γιατί….
Σας μπερδεύει ο Έλληνας. Το ξέρω.
