‘Όπως πηγαίνουν τα πουλιά, να πάω και γω..
προς τα ΕΚΕΙ…
Στα μέρη που φυλάγουν Μυστικά…
μια Ελεημοσύνη απ` τον ΧΡΟΝΟ να ζητήσω.
Χρειαζόμαστε τρελούς! Είναι βέβαιο είπα!
Κοιτάξτε γύρω μας
που μας έχουν οδηγήσει οι λογικοί!
Ρεαλισμός εεε;
Η Πατρίδα κανενός όμως.
Έπειτα απορροφημένοι στα καθημερινά,
σκυμμένοι στις επαναλήψεις,
μ` ένα ερωτικό χαιρετισμό
της μνήμης του καλοκαιριού.
Όταν με φιλούσε!
Όταν με χάιδευε!
Τότε
που ήταν Ορθάνοιχτη η κάμαρη της φαντασίας,
που
έλεγε παραμύθια στη Νύχτα.
Τότε που οι αυλές χαιρόντουσαν
τα αισθήματα των ανθρώπων!
Που ψάχναν το Μέλλον μ` αναμμένα κεριά
πηγαίνοντας στο ΑΓΝΩΣΤΟ.
Γιάννης Ναζλίδης
13 Ιανουαρίου 2024
