Του ιερέως
Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Θα μου επιτρέψεις σήμερα, φίλε αναγνώστη, να απευθυνθώ σε έναν «προοδευτικό» κύριο, ο οποίος, προ ημερών, παρουσιάστηκε σε εκπομπή της τηλεόρασης και είπε μεταξύ των άλλων:
«…Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ μου είναι δυσάρεστη, γιατί είναι σκυθρωπή. Βάζει αδιάκοπα φρένο στην κούρσα της ζωής. Ανασταλτική δύναμη, που δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να βλέπει το κακό, που μπορεί να κρύβεται πίσω απ’ όλα τα πράγματα. Η Χριστιανική ζωή! Δηλαδή είναι πράγμα ξεπερασμένο, παλιό, ταριχευμένο, «τω καιρώ εκείνω», που εμποδίζει να κάνω αυτό που θέλω και με ευχαριστεί. Ο Θεός, λένε, είναι για τους ανθρώπους μία ναυαγοσωστική λέμβος. Εγώ, όμως, προτιμώ ένα γιοτ για μια ευχάριστη κρουαζιέρα…».
Και το συμπέρασμα: Η θρησκεία δεν σε ενδιαφέρει, αφού όμως δεν έχει τίποτα να σου πει. Θα ήθελα, όμως, να σε ρωτήσω: Για ποια θρησκεία πρόκειται;
Στην αρχή νόμιζα πως μιλούσες για το Βουδισμό ή το Βραχμανισμό. Στη συνέχεια κατάλαβα πως εννοούσες καθαρά το Χριστιανισμό. Ναι, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Ο Χριστιανισμός δεν έχει τίποτα να προσφέρει σε σένα. Έχεις δίκιο! Δεν έχει τίποτα να σου πει. Σε τίποτα δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Δε μπορεί να ικανοποιήσει τους ασίγαστους πόθους της ψυχής σου. Πώς είναι δυνατόν να γεμίσει την ανήσυχη καρδιά σου, ένα «παλιό» και «ταριχευμένο» κατασκεύασμα;
Πρόκειται, όμως, για ποιο Χριστιανισμό; Ασφαλώς αυτός ο Χριστιανισμός που φαντάζεσαι, είναι ανύπαρκτος. Ή μάλλον υπαρκτός μόνο στη σκέψη μερικών που τον… αγνοούν.
Ήθελα πρώτα-πρώτα να σε ρωτήσω: Πού και πότε γνώρισες το Χριστιανισμό, την κοσμοθεωρία του, τη βιοθεωρία του; Στάθηκες ποτέ σοβαρά, με σύστημα και υπεύθυνα να μάθεις μερικά έστω βασικά και να εμβαθύνεις σ’ αυτά; Έπιασες ποτά στα χέρια σου κάποιο βιβλίο, που μερικοί σαν τον Κλωντέλ, τον Μωριάκ, τον Πανίνι το διάβαζαν γονατιστοί; Δεν νομίζεις, όμως, πως θα μπορούσες να αφιερώσεις και γι’ αυτό λίγο χρόνο, ξεκλέβοντάς τον έστω από την ανάγνωση μερικών μυθιστορημάτων;
Μαντεύω την αντίρρησή σου. Αυτά τα ξέρω. Τα έχω ακούσει από μικρό παιδί χιλιάδες φορές.
Δεν γνωρίζω αν στ’ αλήθεια το θεωρείς αυτό σοβαρή δικαιολογία. Πάντως είναι μία εξήγηση. Ίσως έχεις δίκιο. Γιατί το να προσπαθείς σήμερα να ικανοποιήσεις τη δίψα της ανήσυχης και απαιτητικής ψυχής σου με τις παιδικές γνώσεις σου – χρήσιμες τότε, ανεπαρκείς σήμερα – μοιάζει σαν το νέο που ετοιμάζεται για Πανεπιστημιακές σπουδές με το αναγνωστικό της πρώτης Δημοτικού.
Είναι βασικό και νομίζω πως συμφωνείς κι εσύ. Πρέπει να γνωρίσεις το Χριστιανισμό με την πραγματική του όψη. Να σου παρουσιαστεί με την αληθινή του μορφή. Όχι η καρικατούρα που φαντάζεσαι, αλλά το καλλιτέχνημα που γοητεύει. Λοιπόν, φίλε μου, ο Χριστιανισμός δεν είναι ο αρνητής της χαράς, της ζωής, αλλά ο δημιουργός τους. Κάθε τι καλό, κάθε ανθρώπινη αξία, κάθε υψηλό πόθο και ευγενικό οραματισμό, όχι μόνον δεν τα απορρίπτει, αλλά τα προφυλάσσει από τη βεβήλωση και τα προσφέρει πεντακάθαρα. Ενδιαφέρεται ζωηρά για όλα τα ανθρώπινα προβλήματα. Ξεκινάει από τον άνθρωπο για να φθάσει όχι στον υπάνθρωπο και τον κτηνάνθρωπο, αλλά στον Θεάνθρωπο.
Ο Θεός δεν είναι αντίπαλός σου, για να τον βλέπεις με δυσάρεστο μάτι. Πώς είναι δυνατόν να είναι αντίπαλός σου κάποιος που σε αγαπάει; Είναι πατέρας σου, αδελφός σου. Πορεύεται μαζί σου στις ωραίες αναζητήσεις σου, όχι σαν αδιάφορος περιπατητής, αλλά σαν πιστός φίλος και αδελφός. Σε θέλει ζωντανό, πλημμυρισμένο από ζωή. Αυτός είναι η ζωή και θέλει να σου την προσφέρει άφθονη. Πώς μπορεί να έχει σχέση με την αποστέωση, το ταρίχευμα, τα νέκρα, Εκείνος που θέλει οι οπαδοί του «ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι;».
Η ακινησία και η μουμιοποίηση μπορεί να έχουν σχέση με την απάθεια και τον ρομαντισμό των ανατολίτικων θρησκειών. Αστρονομικές αποστάσεις όμως χωρίζουν από τη ζωντανή θρησκεία Εκείνου που «πυρ ήλθε βαλείν επί την γην».
Μα, σε πειράζει το «φρένο», λες. Για σκέψου καλύτερα. Όταν ο Θεός σου προτείνει να πατήσεις φρένο μπροστά στο γκρεμό, ενώ εσύ επιμένεις να πατήσεις γκάζι, αυτό είναι δέσμευση; Τα μη του Χριστιανισμού – που τόσο συ χτυπούν την νεύρα – είναι πινακίδες στα ηλεκτροφόρα καλώδια. Θέλεις, φίλε μου, αλήθεια, να τις καταργήσεις, για να χαρείς τη ζωή σου;
