Γράφει ο
Παναγιώτης
Παπαδόπουλος
Φιλόλογος
Όλοι οι Έλληνες αλλά και η ανθρωπότητα μαζί, ζούνε με το άγχος και την αγωνία μιας παγκόσμιας σύρραξης. Προμήνυμα καταστροφών και εκατόμβες θυμάτων. Δύο λαοί με διαφορετική θρησκεία και φιλοσοφία της ζωής είναι αντιμέτωποι σε ένα ανταγωνισμό χωρίς επιστροφή. Προσπαθούν με τη χρήση των όπλων να λύσουν τις όποιες διαφορές έχουν, και είναι πολλές, αγνοώντας ότι προκαλούν το θάνατο χιλιάδων αμάχων , αθώων παιδιών και πολιτών. Το τραγικό, όμως, αυτού του πολέμου είναι ότι τα περισσότερα θύματα είναι αθώα μικρά παιδιά που πληρώνουν το τίμημα της προπαγάνδας και της διένεξης μεταξύ των δύο πλευρών.
“Η Παλαιστίνη φέρεται να κατοικήθηκε από τους πρώτους προϊστορικούς χρόνους και βρέθηκε υπό τη κατοχή όλων σχεδόν των δυνάμεων που κυριάρχησαν στο χώρο της Μέσης Ανατολής όπως ήταν οι Ισραηλίτες, οι Κρήτες, οι Αιγύπτιοι, οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Πέρσες, οι Έλληνες υπό τις Αυτοκρατορίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Επιγόνων του (Πτολεμαίοι και Σελευκίδες), στη συνέχεια οι Ρωμαίοι, οι Βυζαντινοί, οι Ομεϋάδες, οι Αμπασίδες, οι Φατμίδες, οι Σταυροφόροι, οι Αγιουβίδες, οι Μαμελούκοι, οι Οθωμανοί (Τούρκοι) και τελευταίοι οι Άγγλοι.”
Ο πόλεμος του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους δεν είναι απλά ένας από τους συνηθισμένους πολέμους που έχει συνηθίσει να βλέπει ο κόσμος στην ιστορική του πορεία. Είναι μια σύγκρουση θρησκευτική μεταξύ δύο αντιπάλων λαών που διατηρείται για πολλούς αιώνες. Πίσω από τον πόλεμο αυτόν ελλοχεύουν στρατηγικοί, οικονομικοί λόγοι, με πολλούς ενδιαφερομένους. Τα αραβικά κράτη που διαχειρίζονται τα έσοδα από τις πλούσιες πετρελαιοπηγές διάκεινται εχθρικά με το Ισραήλ . Είναι αυτά που στηρίζουν οικονομικά τις προβατικές οργανώσεις της. Η βασική τους διαφορά μεταξύ τους, στο βάθος. είναι ιδιοκτησιακή: των Ιδιοκτητών των εδαφών του έθνους των Ισραηλιτών και των εποίκων του λαού Παλαιστινίων. Είναι δύσκολο να ορίσει κάποιος το δίκαιο μεταξύ των δύο πλευρών
Είναι εδαφική διαφορά και η διένεξη που έχουν ανάγεται στον Α’ αιώνα, μ. χ. συγκεκριμένα το 70. Οι Ρωμαίοι την εποχή εκείνη μετά την κατάκτηση της Ευρώπης και των χωρών της Μεσογείου ήρθε και η σειρά της Παλαιστίνης (Ιορδανία, Ισραήλ, Λίβανος). Ως κατακτητές για πολλά χρόνια αντιμετώπιζαν τις επαναστατικές δραστηριότητες των Εβραίων. των Μακκαμπί 167 π.χ. Όμως η χρονιά εκείνη που σηματοδοτεί είναι:, το 70,μ. χ. Η σκληρότητα των Ρωμαίων οδήγησε τους Εβραίους στην έξοδο από την ιστορική τους πατρίδα. Για εκατοντάδες χρόνια ζουν διάσπαρτοι σε όλες τις χώρες του κόσμου. Στην Ελλάδα πριν το Β’Π.Π. ζούσαν πάρα πολλοί σε αστικά κέντρα, κάτοχοι της οικονομικής υπεροχής τους .
Κέντρο των αναμνήσεών τους παρέμενε η Ιερουσαλήμ, που επί 1200 χρόνια π. χ. ήταν πρωτεύουσά του κράτους τους, ο δε ναός του Σολομώντος, ακόμη και σήμερα αποτελεί τον τραγικό συμβολισμό των θρησκευτικών και εθνικών τους παραδόσεων με τις οποίες διατηρούν ζωντανή την εθνική τους ταυτότητα. Εκεί στις ξένες χώρες, όπου βρίσκονται ιδρύουν αίθουσες «ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ»,για σύναξη προσευχής των Εβραίων του εξωτερικού, όπως της Βέροιας. Για τους Εβραίους μόνο ένας ήταν Ναός, ο Ναός του Σολομώντα, στην Ιερουσαλήμ. Εκεί μέσα προσευχόμενοι ζούσαν με την ανάμνηση της χαμένης πατρίδας, της Παλαιστίνης
Όταν, με βία, εκπατριστηκαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, πήγαν και εγκαταστάθηκαν διάφορα φύλα από τις Αραβικές χώρες χωρίς πόλεμο. Έτσι οι σημερινοί Παλαιστίνιοι, θεωρούν εκ «χρησικτησίας» δύο χιλιάδων ετών τα εδάφη δικά τους. Νομίζω ,όμως ότι διεθνείς νόμοι προστατεύουν τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας των εδαφών των ΕΘΝΩΝ. Είναι η γενέτειρα γη τους, έτσι τα εδάφη τους ούτε χαρίζονται ούτε διαγράφονται ένεκα της χρησικτησίας. Ο Έλληνας που υποστηρίζει το αντίθετο, ακυρώνει τη ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ της ελληνικής επανάστασης του 1821 και τις διεκδικήσεις μας στη συνέχεια.
Οι Εβραίοι σε όλα τα κράτη του κόσμου που εγκαταστάθηκαν, κατέλαβαν υψηλές πολιτικές θέσεις, αποκτούσαν κύρος και με την πάροδο του χρόνου αποτέλεσαν οικονομικό παράγοντα της χώρας. Τα εμπορικά τους μεγάλα κέρδη, ίσως, δημιούργησαν την έχθρα των λαών εναντίον τους. Τα χρόνια περνούσαν και ο ασίγαστος νόστος στη γενέτειρα του εβραϊκού έθνους έζησε τις κατακτήσεις διαφόρων λαών. Μια ασυνήθιστη ψύχωση δημιουργήθηκε μεταξύ όλων των Εβραίων του κόσμου. Αυτή η ψυχολογία τους πήρε διπλωματικές διεθνείς διαστάσεις μετά το Ολοκαύτωμα και τον πιο ατιμωτικό τρόπο, το θάνατο 6 000000 Εβραίων από όλα τα κράτη της Ευρώπης. Έχυσαν ποταμούς αιμάτων αθώων ενός άμαχου λαού στο βωμό της αντισημιτικής προπαγάνδας από τα Ναζιστικά όργανα του Χίτλερ. Η εξόντωση των Εβραίων στα διάφορα κρεματόρια της Γερμανίας και της Πολωνίας, θεωρήθηκε από τον ΟΗΕ η ευκαιρία της δημιουργίας ενός κράτους. Είναι λόγοι γεωπολιτικής, οικονομικής και συναισθηματικής για τις δύο πλευρές των αντιμαχομένων, για αυτό είναι και πολύ δύσκολο να βρεθεί κάποια λύση. Να θυμίσουμε εδώ ότι τα εδάφη του Ισραήλ , όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται, είναι η Γη της Επαγγελίας (=υπόσχεσης) εκ μέρους του Θεού, όταν γύρισαν από την αιγυπτιακή σκλαβιά γύρω στα 1100 π. χ. Είναι η ψυχή τους το χώμα εκείνο και θα το υπερασπιστούν με πάθος.
«Στις 14 Μαΐου 1948 ιδρύθηκε το Κράτος του Ισραήλ με την Ισραηλινή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας. Ο Αραβικός Σύνδεσμος και οι αραβικές χώρες αντιτίθονταν σε οποιαδήποτε διαίρεση της Παλαιστίνης και στην εγκαθίδρυση του Ισραήλ και ανέλαβαν στρατιωτική δράση εναντίον του νεοσυσταθέντος κράτους κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948
Η διεθνής αναγνώριση του Ισραήλ αναφέρεται στη διπλωματική αναγνώριση του Κράτους του Ισραήλ, το οποίο ιδρύθηκε με την Ισραηλινή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας στις 14 Μαΐου 1948. Το καθεστώς του Ισραήλ αμφισβητείται λόγω της ισραηλινό- παλαιστινιακής σύγκρουσης. Εκτός των 192 κρατών μελών του ΟΗΕ, τα άλλα 161 αναγνωρίζουν σήμερα το Ισραήλ.» Βικιπαίδεια. Στις 7 Οκτωβρίου η θρησκευτική διαφορά μετεξελίχτηκε μεταξύ του Ισραήλ και των παρακρατικών οργανώσεων της: XAMAZ και της ΧΕΖΜΠΟΛΆΧ, οι οποίες ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τους Παλαιστίνιους. Στην πραγματικότητα εξυπηρετούν αλλότριους σκοπούς των Μουσουλμανικών χωρών. Μόνο μία λύση υπάρχει: Η ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΣΥΜΒΙΩΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΥΟ ΛΑΩΝ ΜΕ ΑΠΟΜΆΚΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ-ΧΕΣΜΠΟΛΑ-ΧΑΜΑΖ..
