Σαν νάταν χτες… Ναι σαν νάταν χτες, που τρέχαμε στα δρομάκια της γειτονιάς μας και όμως πέρασαν τόσα χρόνια…
Μια σκέψη, μια ιδέα και η υλοποίησή της δεν άργησε να εκπληρωθεί για μια συνάντηση που θα μας πήγαινε δεκαετίες πίσω… Δεκαετίες πίσω στις παιδικές νοσταλγίες και αλησμόνητες εκείνες μέρες.
Τί λέτε παιδιά, να βρεθούμε και να ενώσουμε τις αναμνήσεις μας; Ήταν η πρόταση, για να ξαναγυρίσουμε εκεί που είχαμε πρωτογνωρίσει το παιχνίδι, τη χαρά την ξενοιασιά. Όμορφα χρόνια… Πόσες φορές άραγε ο νους δεν ανατρέχει πίσω. Πόσες φορές δεν αναπολούμε κλείνοντας τα μάτια και αφήνοντας τους εαυτούς μας να νοσταλγήσουν τους παλιούς πρώτους φίλους, που δεν λησμονούνται ποτέ. Λένε ότι όσο μεγαλώνεις κοιτάς πιο πολύ προς τα πίσω. Ναι αυτό είναι αλήθεια, τρέχεις και ψάχνεις. Ψάχνεις τις στιγμές που γέμισαν τα παιδικά σου όνειρα, ψάχνεις τα σοκάκια της γειτονιάς που άλλοτε γέμιζαν από χαρούμενες παιδικές φωνές, τις δικές σου φωνές και άθελα κάνεις τη σύγκριση, το πόσο πιο ωραία ήταν όλα τότε.
Τότε, που ίσως έλειπαν τα υλικά, τότε που η στέρηση ήταν συνηθισμένο φαινόμενο αλλά και τότε που η κοινωνία μεταξύ των ανθρώπων ήταν πιο ζεστή, πιο αληθινή.
Σε αυτή τη συνάντηση θελήσαμε να ζωντανέψουμε τα παιδικά μας χρόνια.
Όλοι μας είχαμε κάτι να θυμηθούμε και μέσα στην μικρή ταβερνούλα του Προμηθέα, κάτω από τον ήχο της ποντιακής λύρας, ακούγοντας από τον καθένα και μια αφήγηση που μας γύριζε πίσω, θυμηθήκαμε, νοσταλγήσαμε, δακρύσαμε και δώσαμε μια υπόσχεση να ξαναβρεθούμε.
Η παλιά γειτονιά δεν λησμονείται. Διότι οι εικόνες της γράφηκαν ανεξίτηλα στις καρδιές όλων. Όταν τις σκαλίζεις αναπηδούν μνήμες που εκτοπίζουν το χρόνο και ζωντανεύουν το παρελθόν. Και εμείς αυτό το γλυκό παρελθόν δεν θέλουμε να το χάσουμε…
Σας ευχαριστώ όλους για αυτήν την τόσο συγκινητική εμπειρία.
Βιολέττα Κασαμάκη