Σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα φαντάζουν τα απίστευτα επεισόδια που συνέβησαν για άλλη μια φορά στην Ελληνική Βουλή το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Σταθερά στη γραμμή που χάραξαν οι κυβερνήσεις «Εθνικής Σωτηρίας» της τελευταίας πενταετίας, έρχονται σημαντικοί νόμοι για ψήφιση μέσα σε μια ημέρα, οι βουλευτές διαμαρτύρονται ότι δεν προλαβαίνουν να διαβάσουν τα νομοσχέδια, και στο τέλος, υπερψηφίζουν τις απαράδεκτες ρυθμίσεις, υποτασσόμενοι στην κομματική γραμμή η οποία υποτίθεται ότι θα εγγυηθεί τη σωτηρία του τόπου μας. Στην ουσία όμως, το μόνο που εγγυάται είναι την ψευδαίσθηση της (αμφίβολης) εκλογικής σωτηρίας εκείνου που ακροβατεί επάνω της.
Τέτοιες πολιτικές ακροβασίες, τέτοιες επιπόλαιες, παλαιοκομματικές αντιλήψεις, διαπιστώνω με μεγάλη μου θλίψη ότι επιβιώνουν και στα μέρη μας. «Ουρανοκατέβατοι» τοπικοί σωτήρες, πολιτικά «αρχάριοι» ηγέτες και ρομαντικοί Δον Κιχώτες μπαίνουν με φόρα στο στίβο των εκλογών της 18ης Μαΐου, υποσχόμενοι δύο πράγματα: είτε να τα αλλάξουν όλα, είτε να τα γκρεμίσουν όλα. Τέτοιες απόψεις δεν είναι μόνο ανώριμες και ανεδαφικές, είναι κυρίως διχαστικές και επικίνδυνες. Είναι απόψεις ενός παλιού και νοσηρού παρελθόντος που πρέπει να ξεχάσουμε.
Ο χορός των ιθαγενών που αλαλάζουν γύρω από τη λακκούβα που παραμένει ανοιχτή, αποτελεί παιδαριώδες και ανεύθυνο πρόταγμα πολιτικής άποψης. Εύκολη αντιπολίτευση. Τετριμμένη κριτική. Λαϊκίστικη και φθηνή κομπορρημοσύνη. Οι υποψήφιοι Δήμαρχοι έχουν ιερή υποχρέωση να γνωρίζουν Διοίκηση. Να γνωρίζουν τη νομοθεσία του «Καλλικράτη». Να γνωρίζουν Δημόσιο Λογιστικό και Κώδικα Προμηθειών. Να γνωρίζουν περί τις Συμβάσεις Δημοσίων Έργων. Να γνωρίζουν Δημόσιο Δίκαιο. Καταγγέλλοντας στον αέρα, διασπείροντας στρεβλές προσδοκίες, το μόνο που καταφέρνουν είναι να αυξάνουν την ανασφάλεια του χειμαζόμενου δημότη.
Και σα να μην έφτανε αυτός ο άκρατος λαϊκισμός από μόνος του, πασπαλίζεται διαρκώς με δηλητηριώδεις ιδεοληψίες και ιδεολογικά στεγανά, τα οποία αποπνέουν μια άκρως συντηρητική αποφορά πολιτικής ναφθαλίνης. Μιλώ για την ιδεοληψία που θέλει τα έμπειρα στελέχη στο «ράφι», επειδή λέει, «δοκιμάστηκαν, έκλεισε ο κύκλος τους επειδή μεγάλωσαν (ηλικιακά) και εν τέλει ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν». Αντιπροτείνεται δε, σε αυτή την ιδιότυπη αναγκαστική αποστρατεία των «πολιτικά απομάχων», μία μαζική και άνευ ουδενός άλλου όρου, εισροή νέων και νεαρών προσώπων, τα οποία, θαρρείς αυτοδίκαια, λόγω ηλικίας, βαπτίζονται «αμόλυντα, άφθαρτα, ακούραστα». Δεν ξέρω πραγματικά σε ποια λογική μπορεί να βασιστεί ένας τέτοιος συλλογισμός. Από πότε, de facto, το έμπειρο στέλεχος καθίσταται αποστρατεύσιμο και το νέο στέλεχος, εξ ορισμού ικανό και άφθαρτο;
Προφανώς από τότε που κάποιος διαπιστώνει αδυναμία να συσπειρώσει γύρω του έμπειρα στελέχη αλλά και νέους ανθρώπους, δοκιμασμένους και καταξιωμένους στο στίβο της ζωής, της οικογένειας, της γειτονιάς, του επαγγέλματός τους. Στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ας λουστούν λοιπόν πρωτίστως εκείνοι που ακόμη και σήμερα αδυνατούν να αποτινάξουν από επάνω τους την πνιγηρή σκόνη ενός πολιτικού συστήματος που «ψέκαζε» επί δεκαετίες την ελληνική κοινωνία με πολιτικά επιχειρήματα του τύπου «δώστα όλα, γκρέμισέ τα όλα, άλλαξέ τα όλα».
Είμαι στέλεχος της σημερινής Δημοτικής αρχής από το 2011. Από τη χρονιά δηλαδή που άρχισε να ξεδιπλώνεται και να αποκαλύπτει τα πλοκάμια της η κρίση στην οποία μας βύθισε η απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη προσήλωση της Ελληνικής Πολιτείας στις πολιτικές των δανειακών συμβάσεων. Δεν γνωρίζω ειλικρινά άλλη τέτοια τετραετία στη σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία. Οι Δήμοι διαλύονται. Είναι εύκολο να ασκεί κανείς κριτική. Εμείς όμως είχαμε και έχουμε ακόμη ως καθήκον να λύνουμε προβλήματα, μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία. Όχι από τη βολή της πολυτελούς μας καρέκλας. Όχι υπό το ημίφως βικτωριανών κηροπηγίων, καθήμενοι σταυροπόδι σε αναπαυτικούς καναπέδες και σχεδιάζοντας «υψηλή πολιτική». Στο δρόμο και το πεζοδρόμιο, στο σχολειό, στην επιχείρηση, στο χωράφι, στο εργοτάξιο. Με πορτοφόλια άδεια, με την κεντρική πολιτεία κρυμμένη, με την τοπική αντιπολίτευση να λαϊκίζει, εμείς δώσαμε, δίνουμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε αποτελεσματικούς αγώνες. Με έργα, μέσα στα έργα, όχι στα λόγια ούτε στα σαλόνια.
Η «Συμπολιτεία», ο εκλογικός συνδυασμός της νυν Δημάρχου Βέροιας, Χαρούλας Ουσουλτζόγλου, κυοφορήθηκε και καρποφόρησε σε εντελώς διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Είχε άλλο όραμα και στόχους. Ήρθε να φτιάξει μια πραγματική συμπολιτεία, μια πραγματική κοινότητα των πολιτών που συνενώθηκαν κάτω από την ίδια διοικητική σκέπη. Ήρθε να προβλέψει και να λύσει προβλήματα που στο παρελθόν δεν απασχολούσαν τους Δημάρχους της Βέροιας. Και ναι, ευθαρσώς, ήταν πράγματι η εμπνευσμένη διοίκηση και η πρόνοια της Χαρούλας Ουσουλτζόγλου σε πολλούς τομείς η οποία θωράκισε το Δήμο μας ώστε να βγει με όσο το δυνατόν λιγότερες πληγές από αυτή την πρωτοφανή κακοδαιμονία. Ξεχνά κανείς τα Δημοτικά Ιατρεία, μόνο όταν δεν τα επισκέπτεται. Απαξιώνει τα Δημοτικά Φαρμακεία, μόνο όταν έχει την επιλογή να αγοράσει φάρμακο. Αγνοεί τις δράσεις της «Κοινωνικής Αλληλεγγύης», μόνο αυτός που η ζωή τού έδωσε και ρούχα και έπιπλα και τρόφιμα για την οικογένειά του. Σκοντάφτει κανείς συνεχώς σε λακκούβες και κακοτεχνίες, όταν η κλίση της κεφαλής του δεν τον αφήνει να κοιτάξει χαμηλότερα από εκεί που του επιτρέπει η έπαρσή του.
Η «Δράση με Γνώση», ο συνδυασμός του οποίου είμαι επικεφαλής, αποτελεί τον έναν και μοναδικό, αυθεντικό φορέα της Δημοκρατικής και Αλληλέγγυας, υπερκομματικής παράταξης που συνθέτει την πολυχρωμία και την κάνει πράξη. Απαλλαγμένοι από τους πολιτικούς της «χαιρετούρας». Συσπειρωμένοι και συμπαγείς, κρατάμε και προωθούμε ό,τι καλύτερο έχει αποδείξει ότι διαθέτει ο τόπος καθ’ όλη την αυτοδιοικητική του ιστορία, απ’ όλες τις ιδεολογικές τάσεις.
Ξέρουμε Διοίκηση γιατί την ασκούμε. Αγαπάμε την Πολιτική γιατί δεν την αντιμετωπίζουμε ως πρόσκαιρο χόμπι. Παλεύουμε για λύσεις γιατί ξέρουμε ποιος είναι ο ρεαλιστικός τρόπος να τις πετύχεις. Κλείνουμε αυτιά και μάτια στις κακόηχες σειρήνες του Λαϊκισμού και της Εύκολης Αντιπολίτευσης. Χτίζουμε στα θεμέλια που παραλαμβάνουμε και τα ενισχύουμε με δράση και όχι απραξία, με γνώση και όχι επιπολαιότητα, με εμπειρία και όχι με ανερμάτιστο ενθουσιασμό. Αντί να καυχιόμαστε, αυτοκρινόμεθα. Αντί να γκρινιάζουμε, διορθώνουμε. Αντί να μεμψιμοιρούμε, καταθέτουμε λύσεις.
Οι πολιτικοί «οδοστρωτήρες», είναι αποκυήματα μιας άλλης, στενάχωρης εποχής. Είναι αποχετευτικά απόνερα ενός πολιτικού συνεχούς που πρέπει να διακοπεί. Δεν αρκεί να είσαι νέος για να είσαι τίμιος. Δεν αρκεί να είσαι ώριμος για να είσαι έμπειρος. Περηφάνια χρειάζεται και αυτοσεβασμό. Η αντανάκλασή σου στον καθρέφτη να σε κάνει να χαμογελάς κι όχι να ντρέπεσαι. Να σε κάνει να καμαρώνεις. Στους καθρέφτες, την ψυχή σου να χτενίζεις, κι όχι τη φενάκη της πολιτικής περσόνας που θα φορέσεις σε λίγο, μεταμορφωμένος σε Μεσσία, πριν πάρεις την κατηφόρα της Μητροπόλεως κι αρχίσεις τις χειραψίες…
