Μητροπολίτης Βέροιας: «Ο αείμνηστος Γέροντάς μας, ομολογούσε Χριστόν με θάρρος»

ο πρωί της Κυριακής, 9ης Ιουλίου, στον Προσκυνηματικό Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, τελέστηκε Πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο και στη συνέχεια το εικοσαετές μνημόσυνο του μακαριστού Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κυρού Παντελεήμονος Β´ Χρυσοφάκη, ο οποίος εκοιμήθη στις 9 Ιουλίου του 2003.

Κατόπιν ευγενούς προσκλήσεως του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, ο οποίος παρέστη συμπροσευχόμενος στο Ιερό Βήμα, στο Πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο συμμετείχαν Αρχιερείς που έλαβαν την Ιερωσύνη ή την Αρχιερωσύνη από τα τίμια χέρια του μακαριστού Ιεράρχου.

Στον Όρθρο χοροστάτησε και προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας ο Ποιμενάρχης μας, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος και κήρυξε τον θείο λόγο. Συμμετείχαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεώργιος, Γρεβενών κ. Δαβίδ, Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης κ. Χρυσόστομος, Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Στέφανος και οι Θεοφιλέστατοι Επίσκοποι Πατάρων κ. Αθηναγόρας και Κοτυαίου κ. Διονύσιος. Συμπροσευχόμενος παρέστη και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μιλήτου κ. Απόστολος.

Μετά τη Θεία Λειτουργία στον αύλειο χώρο του Ναού, όπου βρίσκεται ο τάφος του μακαριστού Μητροπολίτου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων, ο οποίος είναι ο μόνος που έχει λάβει την Αρχιερωσύνη από τον μακαριστό Ιεράρχη, τέλεσε τρισάγιο και ανέγνωσε την ευχή εις κεκοιμημένον Αρχιερέα.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κατά το κήρυγμα του εξέφρασε τις θερμές του ευχαριστίες προς τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο και αναφέρθηκε εκτενώς στο πρόσωπο του γέροντος του, Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κυρού Παντελεήμονος, πλησίον του οποίου διακόνησε ως Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Ἐάν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν καί πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεός αὐτόν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ».

Δύο προϋποθέσεις γιά τή σωτηρία μας διατύπωσε ὁ οὐρανοβάμων ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας πρός τούς χριστιανούς τῆς Ρώμης. Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ σκοπός καί τό τέλος τῆς ἐνανθρω­πήσεως τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί τοῦ κηρύγματος τοῦ ἀποστόλου Παύ­λου, καί δέν σημαίνει τίποτε ἄλλο παρά τήν ἀποκατάσταση τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό καί τήν κληρονομία τῆς αἰωνίου ζωῆς πλησίον του. Αὐτό σημαίνει σωτηρία, καί γι᾽ αὐτήν ἀγωνίζεται ὁ μέγας ἀπόστολος καί καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά ἀκολουθήσουν τό παράδειγμά του προκειμένου νά τήν κερδίσουν.

Ποιές εἶναι ὅμως οἱ προϋποθέσεις γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ στόχου αὐτοῦ κατά τόν ἀπόστολο;

Ἡ πρώτη εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως στόν Χριστό. Χωρίς τόν Χριστό ἡ σωτηρία εἶναι κενό γράμ­μα, διότι ὁ Χριστός εἶναι ὁ σωτήρας καί λυτρωτής τοῦ κάθε ἀνθρώπου, διότι ἡ σωτηρία δέν εἶναι ἕνα μαζικό γεγονός ἀλλά προσω­πική ὑπόθεση τοῦ καθενός μας.

Ὁ Χριστός ἔσωσε τό ἀνθρώπινο γένος μέ τή σταυρική θυσία καί τήν Ἀνάστασή του, ἐπωμιζόμενος δηλα­δή τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες μας καί πλύνοντάς τες μέ τό τίμιο αἷμα του, τό ὁποῖο ἔρρευσε ἐπί τοῦ Σταυροῦ διά τήν τοῦ κόσμου σωτη­ρίαν, ἀλλά καί «συνανιστῶν παγ­γε­νεί τόν Ἀδάμ» διά τῆς Ἀναστά­σεώς του.

Σταυρώθηκε ὅμως καί ἀνέστη γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά, ἔτσι ὥστε κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς μπορεῖ νά οἰκειοποιηθεῖ τή σωτηρία μόνον διά τῆς πίστεως εἰς Χριστόν.

Ἡ πίστη ὅμως στόν Χριστό δέν εἶναι μία κεκρυμμένη ὑπόθεση, ἀλλά μία πραγματικότητα τῆς ζωῆς μας, τήν ὁποία καλούμεθα νά ὁμολογοῦμε θαρραλέα, ὄχι γιά νά τήν διαφημίζουμε, ἀλλά γιά νά ἐκφράζουμε καί μέ αὐτό τόν τρόπο τήν εὐγνωμοσύνη μας στόν Χριστό, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀξίωσε νά τόν γνωρίσουμε καί νά τόν πιστεύσου­με· καί ἀκόμη γιά νά γίνεται ἡ ὁμολογία μας αὐτή ἀφορμή καί γιά ἄλλους ἀδελφούς μας νά πιστεύ­σουν στόν Χριστό.

Τήν ὁμολογία τοῦ ὀνόματός του θέτει ἄλλωστε καί ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός ὡς προϋπόθεση γιά νά μᾶς ἀναγνωρίσει καί Ἐκεῖνος ἐνώπιον τοῦ Πατρός του ὡς μαθητές καί οἰκεί­ους του. «Ὅστις ἄν ὁμολογή­σῃ με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ αὐτόν ἔμπρο­σθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρα­νοῖς», μᾶς λέγει.

Ἡ δεύτερη προϋπόθεση τήν ὁποία ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶναι ἡ καρδιακή καί ἀληθινή πίστη. Πολλοί λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Χριστό, ἐπειδή ἔχουμε βαπτι­σθεῖ, ἀλλά στήν πραγματικότητα δέν ξέρουμε οὔτε τί ἀκριβῶς πιστεύουμε οὔτε πῶς ἐκφράζουμε τήν πίστη μας στόν Χριστό. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος προσδιορίζει τήν πίστη, λέγοντάς μας ὅτι θά πρέπει νά πιστεύουμε ὅτι «ὁ Θεός αὐτόν», δηλαδή τόν Χριστό, «ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν», διότι, ὅπως διακηρύσσει σέ ἄλλη ἐπιστολή του, ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό θεμέλιο τῆς πίστεώς μας, καί ἐάν ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε, τότε εἶναι μάταιη ἡ πίστη μας.

Ἡ πίστη ὅμως στόν ἀναστάντα Χρι­στό δέν μπορεῖ νά εἶναι μία νεκρή πίστη. Ὁ Χριστός ἀναστήθη­κε γιά νά ἀναστήσει καί ὅσους τόν πιστεύουν, ὄχι μόνο κατά τή μέλ­λουσα κρίση ἀλλά καί ἀπό αὐτή τή ζωή, μεταποιώντας τους σέ ἀνα­στη­μένους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δέν θά καθεύδουν ἀλλά θά προ­ΐστα­νται καλῶν ἔργων, ὥστε δι᾽ αὐτῶν νά δίδουν τή μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεως καί νά δοξάζεται μέ αὐτά ὁ ἐπουράνιος Θεός καί Πατέ­ρας μας.

Αὐτές εἶναι οἱ δύο προϋποθέσεις τῆς σωτηρίας τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὅπως μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα δια­κηρύσσει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό­στολος Παῦλος. Καί αὐτές τίς δύο προϋποθέσεις πληροῦσε σέ μέγιστο βαθμό καί ὁ μακαριστός Μητροπο­λίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων ὁ Β´, ὁ Χρυσοφάκης, τοῦ ὁποίου τελοῦμε σήμερα τό μνημόσυνο μέ ἀφορμή τή συμπλήρωση 20 ἐτῶν ἀπό τήν κοίμησή του.

Ὁμολογοῦσε ὁ ἀείμνηστος Γέροντάς μας Χριστόν μέ θάρρος καί παρρησία ὄχι μόνο μέ τόν λόγο καί τό κήρυγμά του, ἀλλά μέ ὅλη του τή ζωή, γιατί ὁ Χριστός ἦταν ἡ ζωή του. Σέ Αὐτόν τήν εἶχε ἀφιε­ρώσει καί Αὐτόν διακονοῦσε ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς του καί ἐξ ὅλης τῆς καρδίας του καί ἐξ ὅλης τῆς δια­νοίας του καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος. «Χριστόν Ἐσταυρωμένον καί Ἀνα­στάντα», «χθές καί σήμερον τόν αὐ­τόν καί εἰς τούς αἰῶνας» διεκήρυττε εὐκαίρως ἀκαίρως καί Αὐτόν ἀγω­νιζόταν νά μορφώσει στίς ψυχές πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός, τῶν κληρικῶν του καί τῶν πιστῶν, εἴτε ἱερουργώντας, εἴτε ψάλλο­ντας, εἴτε ὁμιλώντας, εἴτε προβάλ­λο­ντας τούς ἁγίους καί ἰδιαιτέρως τούς Θεσσαλονικεῖς, τούς ὁποίους τόσο πολύ ἀγαποῦσε καί τιμοῦσε.

Γι᾽ αὐτό καί πιστεύουμε ὅτι θά ἀπο­λαμβάνει πλέον τόν οὐρανό μαζί μέ τούς ἁγίους καί θά πρε­σβεύει καί γιά ὅλους ὅσους τιμοῦν τή μνήμη του καί ἰδιαιτέρως γιά τόν διάδοχό του, Παναγιώτατο Μη­τροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμο, καί γιά τόν εὐσεβῆ κλῆρο καί λαό τῆς Θεσσαλονίκης πού τόσο ἀγάπησε καί τόσο τόν ἀγάπη­σε.

Θά ἤθελα καί ἐκ μέρους τῶν ἀδελφῶν Ἀρχιερέων νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μας πρός τόν Παναγιώτατο Μη­τροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμο, ὁ ὁποῖος εἶχε τήν καλωσύνη νά μᾶς καλέσει σέ αὐτήν τήν ἐπέτειο τοῦ ἀειμνήστου Γέροντός μας· διότι ὅλοι οἱ ἀρχιερεῖς πού παρευρισκόμεθα ἄλλος ἔγινε διάκονος, ἄλλος ἔγινε ἱερεύς ἀπό τά ἅγια χέρια του, ἐγώ δέ εἶχα τήν εὐλογία νά λάβω τόν βαθμό τῆς ἀρχιερωσύνης ἀπό τά ἁγιασμένα χέρια του. Καί εἴμεθα εὐγνώμονες στόν Παναγιώτατο πού μᾶς ἔδωσε αὐτή τήν εὐκαιρία νά βρεθοῦμε ἐδῶ, στόν ναό τοῦ πολιούχου, τόν ὁποῖο τόσο πολύ τιμοῦσε καί ἀγαποῦσε ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης καί τόν ἀξίωσε μάλιστα στίς ἡμέρες του ὁ Κύριός μας νά ἔλθουν τά χαριτόβρυτα λείψανά του.

Σᾶς εἴμεθα εὐγνώμονες, Παναγιώτατε, καί εὐχόμεθα ὁ ἅγιος Θεός νά σᾶς χαρίζει ἁγιασμένη ζωή, πλούσια τά ἐλέη του γιά τήν ἀγάπη τήν ὁποία δείχνετε πρός τόν προκάτοχό σας ἀλλά καί πρός ἐμᾶς, πού εἴμαστε δικά σας παιδιά.