Γράφει ο
Θωμάς
Γαβριηλίδης
Η ΝΙΚΗ
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
1. Στην Αταλάντη πρόσφερες αυτό το χρυσό δώρο,
2. ω Ιππομένη, άραγε ως δώρο γάμου μήπως
3. ή έχοντας μες στο μυαλό τη φόρα να της κόψεις;
4. Γιατί το μήλο πέτυχε και τους δυο στόχους διάνα,
5. και στης παρθένας την ορμή τρανός φραγμός
εμπήκε
6. και σύμβολο συζυγικής εγίνηκε Παφίας.
ΕΙΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗΝ ΚΑΙ ΙΠΠΟΜΕΝΗΝ (Ε.Α. XVI, 144)
1. Έδνα γάμων έρριπτες ή αμβολίην ταχυτήτος
2. τούτο γέρας κούρη χρύσεον, Ιππόμενες;
3. Άμφω μήλον άνυσσεν, επεί και παρθένου ορμής
4. είργεν και ζυγίης σύμβολον ην Παφίης.
Α΄ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΠΠΟΜΕΝΗ
Η ωραιοτάτη και περίφημη δρομέας αλλά και κυνηγός Αταλάντη ήταν θυγατέρα του Σχοινέα και της Κλυμένης. Της άρεσε η μοναχική ζωή, απέφευγε τις φιλίες και δεν ήθελε να γίνεται κανένας λόγος για γάμο. Επειδή όμως οι μνηστήρες της ήταν πολλοί και επίμονοι γνωστοποίησε ότι θα παντρευόταν μόνο εκείνον τον άντρα που θα τη νικούσε στο τρέξιμο, αλλά θα σκότωνε όσους αυτή νικούσε.
Παρόλο που ο κίνδυνος ήταν μεγάλος, υπήρξαν πολλοί μνηστήρες που ριψοκινδύνευσαν και έχασαν τη ζωή τους, ώσπου εμφανίστηκε ο ωραίος, γρήγορος και ευνοούμενος της θεάς Παφίας Αφροδίτης, ο Ιππομένης, στον οποίο η θεά του ερωτικού ζευγαρώματος, η Παφία Αφροδίτη, είχε προσφέρει τρία μήλα των Εσπερίδων με τον όρο να τα χρησιμοποιήσει μόνο αν κινδύνευε να νικηθεί από την Αταλάντη.
Πράγματι ο γρήγορος αλλά και έξυπνος Ιππομένης εκμεταλλευόμενος την υπερβολική αυτοπεποίθηση της Αταλάντης, η οποία πιστεύοντας ότι ήταν ανίκητη, άφηνε στην αρχή τους μνηστήρες της να προπορεύονται, αλλά στη συνέχεια τους προσπερνούσε, κάθε φορά που πλησίαζε για να τον προσπεράσει της έριχνε στο πλάι του δρόμου, έξω από τη διαδρομή, ένα μήλο. Η Αταλάντη πηγαίνοντας να το πάρει, έμενε πάλι πίσω, κι έτσι με τα τρία μήλα του ο Ιππομένης κατάφερε να τη νικήσει και να την κάνει γυναίκα του.
Το ερωτικό πάθος, που εν τω μεταξύ, συνεργούντων και των μήλων της Αφροδίτης, γεννήθηκε ανάμεσα στους δύο νεαρούς δρομείς, ήταν τόσο μεγάλο, που δεν περίμεναν να πάνε στο σπίτι τους, αλλά έσμιξαν ερωτικά εκεί που έτυχε να βρίσκονται, μέσα σε ένα ιερό δάσος της Ήρας, γεγονός που εξόργισε τόσο πολύ τη γυναίκα του Ολύμπιου Δία που αμέσως τους μεταμόρφωσε σε λεοντάρια… Λέων ο Ιππομένης, Λέαινα η Αταλάντη…
Β΄ Ο ΜΥΘΟΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΑΓΡΟΥ
Ο Μελέαγρος, περίφημος κυνηγός και αγαπημένος γόνος του θεού του πολέμου Άρη στα μητρώα αναγραφόταν ως γιος του βασιλιά της αιτωλικής Καλυδώνας και τη Αλθαίας, της βασίλισσας.
Όταν ήταν επτά ημερών βρέφος τον επισκέφτηκαν οι Μοίρες και βλέποντάς τον η Άτροπος είπε ότι θα πέθαινε μόλις αποκαιόταν ένας δαυλός που έτυχε τότε να βρίσκεται μέσα στη φωτιά της εστίας του παλατιού. Όταν το άκουσε αυτό η μάνα του η Αλθαία, που βρισκόταν δίπλα στο κρεβατάκι του παιδιού της έτρεξε, πήρε το δαυλό από τη φωτιά, τον έσβησε και τον κλείδωσε μέσα σε ένα κιβώτιο, έχοντας έτσι στα χέρια της τη ζωή του γιου της του Μελέαγρου.
Όταν ο Μελέαγρος είχε γίνει πια παλληκάρι και περίφημος κυνηγός, ο πατέρας του ο Οινέας σε μια θυσία που έκανε στους θεούς λησμόνησε τη θεά Άρτεμη, η οποία θύμωσε πολύ και για να τον εκδικηθεί έστειλε στη χώρα του, την Καλυδώνα, ένα φοβερό και τρομερό αγριογούρουνο, που κατέστρεφε τα πάντα και κανένας Καλυδώνιος δεν μπορούσε να το δαμάσει μόνος του.
Όταν ο βασιλιάς Οινέας είδε και απόειδε αποφάσισε να οργανώσει ένα κυνήγι εναντίον του Καλυδώνιου κάπρου (αγριογούρουνου), στο οποίο κάλεσε τους πιο περίφημους κυνηγούς της εποχής του, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονταν οι Διόσκουροι, ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης, ο Θησέας, ο Πειρίθους, ο Πηλέας, οι θείοι του Μελέαγρου, τα αδέρφια της μάνας του της Αλθαίας, ο ίδιος ο Μελέαγρος και η νεαρή Αταλάντη, που ήδη ήταν περίφημη για την γρηγοράδα της και την επιδεξιότητά της.
Έπειτα από επίπονο κυνήγι ο Καλυδώνιος κάπρος τραυματίστηκε και τελικά σκοτώθηκε. Στη συζήτηση που έγινε ανάμεσα στους κυνηγούς οι περισσότεροι παραδέχτηκαν ότι τον Καλυδώνιο κάπρο τον τραυμάτισε πρώτη η Αταλάντη και τον αποτελείωσε ο Μελέαγρος, ο οποίος, ως νικητής πρόσφερε τα τρόπαια του κυνηγιού, το κεφάλι και το δέρμα του αγριογούρουνου, στην Αταλάντη, για την οποία εν τω μεταξύ είχε αισθανθεί κεραυνοβόλο έρωτα.
Με την απόφαση του Μελέαγρου να προσφέρει τα τρόπαια του κυνηγιού του Καλυδώνιου κάπρου στην Αταλάντη διαφώνησαν οι θείοι του. Ήρθαν σε σύγκρουση, με συνέπεια ο ανεψιός να σκοτώσει τους θείους του.
Όταν η Αλθαία έμαθε ότι ο γιος της σκότωσε τα αδέρφια της, θύμωσε τόσο πολύ, που άνοιξε αμέσως το κιβώτιο, όπου φύλαγε το δαυλό της ζωής του γιου της, τον πήρε και τον έριξε μέσα στη φωτιά. Κάηκε ο δαυλός και ταυτόχρονα πέθανε και ο ερωτευμένος παράφορα Μελέαγρος.
Μετά το θάνατο του Μελέαγρου μετανιωμένη η μάνα του αυτοκτόνησε, ενώ τις αδερφές του που έκλαιγαν απαρηγόρητες η θεά Άρτεμη τις λυπήθηκε και τις μεταμόρφωσε σε πτηνά, που λέγονται Μελεαγρίδες, αλλά επίσης και φραγκόκοτες.
Για την Αταλάντη και για το Μελέαγρο, όπως και για τα συγγενικά τους πρόσωπα οι διάφορες πηγές δεν συμφωνούν πάντοτε , γι’ αυτό και οι φιλίστορες δεν πρέπει ποτέ να μένουν ικανοποιημένοι με μια μόνο πηγή, αν θέλουν να είναι πλήρως ενημερωμένοι.
ΑΡΑΒΙΟΣ Ο ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΟΣ
Ο επιγραμματοποιός Αράβιος ο Σχολαστικός άκμασε στην περίοδο που ήταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ο Ιουστινιανός (6ος αι. μ.Χ.).
Ανθολογήθηκε από τον Αγαθία το Σχολαστικό στην Ανθολογία του που είχε τον τίτλο «Κύκλος των νέων επιγραμμάτων» (6ος αι. μ.Χ.).
Στην Ελληνική Ανθολογία συμπεριλαμβάνονται επτά (7) επιγράμματά του.
