Προϊστάμενοι και υφιστάμενοι! Εργοδότες και εργαζόμενοι!

Του ιερέως

Παναγιώτου Σ. Χαλκιά

Συχνά, φίλοι αναγνώστες, έχουμε κοντά μας ανθρώπους που εργάζονται για μας. Ο υπάλληλος στο κατάστημά μας, ο εργάτης στο εργοστάσιό μας, οι κατώτεροι συνάδελφοί μας στο γραφείο, ο υφιστάμενος στην υπηρεσία μας. Όλοι αυτοί εξαρτώνται από μας είτε οικονομικά, είτε υπηρεσιακά. Δουλεύουν για μας και τα συμφέροντά μας. Μας έχουν ανάγκη, γιατί εμείς τους πληρώνουμε, εμείς τους κρίνουμε. Ωστόσο δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις απέναντί μας οι άνθρωποι αυτοί. Έχουν και δικαιώματα που πηγάζουν από τις ανάγκες τους, που ζητάνε μια ικανοποίηση.

Και πρώτα-πρώτα έχουν ανάγκες υλικές. Το ότι δουλεύουν, αποδεικνύει πως έχουν ανάγκη του μισθού που παίρνουν. Έχουν οικογένεια, έξοδα συντήρησης και διαβίωσης γενικά. Σήμερα η ζωή είναι δύσκολη. Όλοι έχουν απαιτήσεις και το μικρό βαλάντιο (500-600 ευρώ), δύσκολα αντεπεξέρχεται στις αξιώσεις. Το γάλα του μωρού, το σχολείο του παιδιού, ο γιατρός του αρρώστου, το νοίκι του σπιτιού, το ντύσιμο, το φαγητό, όλα πρέπει να βγουν από το μισθό. Κι όταν ο μισθός δεν φτάνει; Εδώ γεννιέται το μεγάλο πρόβλημα μιας ανάλογης με τις τιμαριθμικές συνθήκες αναπροσαρμογής των μισθών, ώστε να μπορούν να καλύπτουν τις υλικές ανάγκες των εργατών και υπαλλήλων μας.

Αλλά δεν είναι μόνο ο καλός και δίκαιος μισθός που τονίζει το ενδιαφέρον μας γι’ αυτούς, είναι και τόσα άλλα πράγματα, μικρά πολλές φορές και ασήμαντα, που έχουν όμως τεράστια σημασία. Ο καθένας απ’ αυτούς που εργάζονται για μας, έχει τη δική του προσωπικότητα με την αξία της. Δεν έχει σημασία αν είναι μικρός, φτωχός ή αγράμματος. Σημασία έχει πως κι αυτός είναι παιδί του Θεού, αδελφός μας, που έχει δικαιώματα στην αγάπη μας. Πολλές φορές βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να κάνουμε μια παρατήρηση για κάποια απροσεξία. Ο τρόπος με τον οποίο θα την κάνουμε θα δείξει πώς βλέπουμε τον υφιστάμενό μας. Από μας εξαρτάται να βρούμε κάθε φορά τον πιο κατάλληλο τρόπο, ώστε και να διορθώσουμε τη βλάβη και να μη θίξουμε τον άνθρωπο.

Πολλοί απ’ αυτούς που έχουμε στην υπηρεσία μας είναι άνθρωποι απλοϊκοί και αγράμματοι. Μπορεί να μην ξέρουν τρόπους καλής συμπεριφοράς. Θα πρέπει να τους κρίνουμε στα μέτρα τους, όχι στα μέτρα μας. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να ξεπεράσουν τις ελλείψεις τους. Μόνο έτσι θα διορθωθούν και θα προοδεύσουν.

Οι άδειες έπειτα που χορηγούνται κάθε χρόνο για ανάπαυση, είναι βασικό στοιχείο για αναγέννηση του εργαζόμενου. Και δεν πρέπει, με κανένα τρόπο, να στερείται κανείς αυτού του προνομίου, γιατί κάτι τέτοιο θα έβγαινε τελικά εις βάρος της δουλειάς.

Και εδώ, φίλοι αναγνώστες, θα μου επιτρέψετε να ανοίξω μία παρένθεση, για να σας αναφέρω δύο γεγονότα, σχετικά με το θέμα μας.

1. Ο γράφων, πριν πολλά χρόνια, είχε πάρει από την υπηρεσία του επταήμερο άδεια απουσίας για το χωριό του (740 χιλ. από τη Βέροια).

Εδικαιούτο άλλες 23 ημέρες, για κείνη τη χρονιά και τις ζήτησε με αίτησή του Όμως, ο προϊστάμενος του έδωσε 18 ημέρες, γιατί έτσι ήθελε. Υπήκουσε ο γράφων στην εντολή. Όμως, αντέδρασε και εδικαιώθη.

2. Ο ιδιοκτήτης καταστήματος στην πλατεία του Αγίου Αντωνίου την δεκαετία του 1970 είχε προσλάβει, για πολλά χρόνια, μια κοπέλα υπάλληλο στην οποία έδιδε το μήνα 3.000 δρχ. και την έβαζες και υπέγραφε απόδειξη για 5.000 δρχ.

Ήρθε, όμως, ο καιρός και ο εν λόγω καταστηματάρχης συνταξιοδοτήθηκε. Έκτοτε, κάθε Κυριακή και γιορτή, με τη σύζυγό του, εκκλησιάζεται και ανάβει μεγάλες λαμπάδες!!

Κλείνει η παρένθεση, φίλοι αναγνώστες.

Ο καλός προϊστάμενος δεν ξεχνά ποτέ πως ο άνθρωπος που τον υπηρετεί, έχει ανάγκη της αγάπης του. Κι αυτό μπορεί να εκδηλωθεί με απλούς τρόπους καλοσυνάτης διαγωγής, που υποχρεώνει και διδάσκει. Αυτά δεν τα λέει πολλές φορές ο νόμος. Τα επιβάλλει, όμως, ο κοινός νους και το αληθινό ενδιαφέρον για τον υφιστάμενο. Και αυτά, συνήθως, που δεν επιβάλλει ο νόμος, έχουν μεγαλύτερη αξία, γιατί προέρχονται από την καρδιά και φέρνουν μαζί τους τη θέρμη της ειλικρινούς αγάπης για τον άλλον.

Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι σχέσεις μεταξύ εργοδοτών και εργατών, φίλοι αναγνώστες, εάν ο κάθε υφιστάμενος έβλεπε τον προϊστάμενό του όχι ως ανελέητο εκμεταλλευτή, αλλά ως συνεργάτη σε μία κοινή προσπάθεια!

Φίλοι αναγνώστες:

Τελειώνοντας το παρόν άρθρο «έπεσε» στα χέρια μου μια πρόσκληση σε γάμο και βάπτιση μαζί. Επειδή, για πρώτη φορά, στα εξήντα χρόνια ιεροσύνης μου, συμβαίνει κάτι παρόμοιο, το μεταφέρω για να γίνετε και σεις κοινωνοί τέτοιων γεγονότων.

Γράφει, λοιπόν, το προσκλητήριο. Απολαύστε το!!

«Ο μπαμπάς… η μαμά… και εγώ…

πήρα απόφαση μεγάλη, αναβολή δεν παίρνει άλλη.

Τον μπαμπάκα μου γαμπρό θα τον στολίσω,

την μανούλα μου νυφούλα θα την ντύσω

και στην εκκλησία και τους δύο θα οδηγήσω.

Ο γλυκός νονός μου θα με λαδώσει

και το ονοματάκι μου στη δημοσιότητα θα δώσει!!

Στον Ιερό Ναό… στις… 2023

στις 12 το πρωί να είστε όλοι εκεί, θα αρχίσει η γιορτή!!

Οι οικογένειες

Ν…. Π…. και Π…. Φ….