Ένα ταξίδι, μια διαδρομή, μια ορειβασία, μια απόδραση τόσο κοντά από την πόλη της Βέροιας και τόσο μακριά !
Το βουνό ασκεί πάνωμας μια μυστική έλξη, ψιθυριστά μας γνέφει να διαβούμε τη ράχη του και να ανεβούμε στην κορφή του.
Φύγαμε από την Βέροια κάτω από ένα συννεφιασμένο ουρανό, 8 παρά ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου με κατεύθυνση το χωριό Καστανιά και την Παναγία Σουμελά.
Την Δευτέρα 5 Ιουνίου 2023 γιορτάζεται η Παγκόσμια Ήμέρα Περιβάλλοντος , φέτος θα γιορταστεί στην Ακτή του Ελεφαντοστούν σε συνεργασία με την Ολλανδία. Κυρίαρχο θέμα της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος είναι η μάχη για τη μείωση της μόλυνσης του πλανήτη από τα πλαστικά. -
Προσπεράσαμε τους Γεωργιανούς, μέχρι το 1928 ονομαζόταν Τόπλιανη. (στην βουλγάρικη γλώσσα ΄΄τοπλο΄΄ σημαίνει ζεστό).
Την άνοιξη του 1922 πρόσφυγες από τον Καύκασο εγκαταστάθηκαν στην περιοχή.
Η Τόπλιανη ήταν ένα χωριό κτισμένο μεταξύ Γεωργιανών και Λευκόπετρας, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Τούρκους το 1822 μετά την επανάσταση της Νάουσας.
Μετά από εικοσιπέντε λεπτά διαδρομής μέσα από αλλεπάλληλες στροφές και ανηφορικά περάσματα ξεπροβάλλει μπροστά μας το χωριό Καστανιά
Το χωριό χαμένο στην κυριολεξία σε δάσος από καστανιές και οξιές μας υποδέχεται με συννεφιά και μια ξεχωριστή ηρεμία..
Η μονή Παναγία Σουμελά ή μονή Σουμελά, ήταν ένα πασίγνωστο χριστιανικό μοναστήρι κοντά στην Τραπεζούντα, σύμβολο για 16 αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού.
Μέχρι το 1922 υπήρξε ο οδηγός, ο παρηγορητής, ο συμπαραστάτης των Ποντίων στην Τουρκία των Οθωμανών,
Το 1951 ο Κρωμναίος οραματιστής Φίλων Κτενίδης έκανε πράξη την επιθυμία όλων των Ποντίων, με τη θεμελίωση της νέας Παναγίας Σουμελά εδώ στις πλαγιές του Βερμίου.
Να΄μαστε τώρα με τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα έτοιμοι για αναχώρηση. Μπήκαμε στη σιωπηλή γοητεία του δάσους. To βουνό μας υποδέχθηκε με εικόνες ανοιξιάτικες με ζωντανά χρώματα πράσινου.
Το μονοπάτι μας καλωσορίζει άγριο και ατίθασο με υγρασία ( μετά τις τελευταίες βροχές ) και δεκάδες εκατοντάδες φύλλα πεσμένα στη γη.
Μπήκαμε στο δάσος.
Μια ησυχία πλανιέται τριγύρω και σκεπάζει ανθρώπους και δένδρα σαν άχρωμη παραμυθένια ομίχλη. Τα δένδρα αέρινα, καταπράσινα, παραδίδονται στο απλό αεράκι του πρωινού.
Αγριολούλουδα μας περιτριγυρίζουν, ένας χρωματιστός καμβάς με λογής – λογής λουλούδια του βουνού μας καλωσορίζουν .
Η ομίχλη και η βροχή κάνουν το τοπίο ειδυλλιακό για εμάς, στις γύρω κοιλάδες όμως η ζωή για τα ζώα του δάσους είναι πολύ σκληρή.
Όλα τα δένδρα και τα κλαδιά φορτωμένα με τα υπέροχα χρώματα της Άνοιξης. Το βαθύ πράσινο της οξιάς και το δροσερό πράσινο των θάμνων.
Μοιραζόμαστε την ξεχωριστή μυρωδιά της φύσης και γύρω μας να πλημμυρίζουν δεκάδες χρώματα της φύσης.
Συνεχίζουμε μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος οξιάς με οργιώδη βλάστηση.
Το ξεχασμένο τοπίο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό καθώς μικτά δάση βελανιδιάς καστανιάς και ελάτης είναι βυθισμένα στη σιωπή τους.
Η συννεφιά μας κρατά για αρκετά λεπτά της ώρας συντροφιά.
Ανηφορίζουμε σε πετρώδες μονοπάτι, μια παράξενη γοητεία γεμάτη μυστήριο μας τυλίγει, τώρα το τοπίο αγριεύει. Η άγρια ομορφιά του ανοιξιάτικου τοπίου μας ταξιδεύει.
Βαδίζουμε σε δασικό δρόμο. Μαύρα σύννεφα κυριαρχούν παντού. Η ομίχλη καλά κρατεί. Πλησιάζουμε προς την κορυφή.
Η ομίχλη καθώς ανηφορίζουμε προς την κορυφή, δεν μας ακολουθεί τώρα πλέον ή ατμόσφαιρα καθάρισε και μια υποψία από ακτίνες του ήλιου ξεπροβάλλουν δειλά – δειλά .
Τελευταία ανάβαση και η κορυφή μας καλωσορίζει γαλήνια.
Κάτω χαμηλά η Μικρή Σάντα . Η Σάντα του Πόντου ιδρύθηκε από Έλληνες φυγάδες των παραλίων, μετά την πτώση της Τραπεζούντας το 1461μ.Χ.
Στις 11 Σεπτεμβρίου 1921, ο τακτικός τούρκικος στρατός και χιλιάδες περίοικοι παρέδωσαν την Σάντα στη λεηλασία και τη φωτιά. Δεκάδες γυναικόπαιδα και γέροι σύρθηκαν στην εξορία στα βάθη του Κουρδιστάν, στο Ερζερούμ και αλλού. Όσοι επέζησαν, ήρθαν πρόσφυγες στην Ελλάδα μετά το 1922. Θαυμάζουμε την ομορφιά τριγύρω.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής από άλλη διαδρομή, μόνοι εμείς και η απεραντοσύνη του βουνού. Τώρα τοπίο ολότελα γυμνό, άγονο, σκληρό πετρώδες .
Λίγο πριν ξαναμπούμε στο δάσος με τις οξιές μια υποψία υγρασίας μας κρατά συντροφιά για κάποια λεπτά της ώρας.
Επιστροφή…..
Ο ήλιος ξεπροβάλλει ολόκληρος και τυλιγμένος σε αραιά σύννεφα πάνω σε αυτή τη ΄΄ μαγική φύση΄΄
Τα σπουργίτια και οι σπίνοι και τόσα άλλα πουλιά μας συντροφεύουν με το γλυκό τραγούδι τους.
Αφήνουμε πίσω μας το θρόισμα των δένδρων, το σφύριγμα του ανέμου και κατηφορίζουμε τον δασικό δρόμο που μας οδηγεί στα αυτοκίνητα.
Με το πέταγμα των ξαφνιασμένων πουλιών φθάσαμε στα αυτοκίνητα. Άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία πήρε τέλος με επιτυχία.
Μετά από κάθε ορειβασία μετά από κάθε εξόρμηση, πάντα έχεις να μάθεις κάτι καινούριο, να ανακαλύψεις κάτι ιδιαίτερο και να συνειδητοποιήσεις πόσο μεγάλη ανάγκη και υποχρέωση έχουμε όλοι μας να διατηρήσουμε αυτή την ομορφιά.
Αφήνουμε πίσω μας το βουνό που και σήμερα μας χάρισε απλόχερα συγκινήσεις.
Συγχαρητήρια σε όλους εμάς.
Για τους ορειβάτες Βέροιας
Τσιαμούρας Νικόλαος
