Βιαστηκα να ανέβω στο χωριό για να φυτέψω. Τώρα ειναι ο καιρός της σποράς. Ευτυχώς πρόλαβα και έδεσα το τελευταίο φυτό ντομάτας πριν βρέξει.Κουραστηκα πολύ αλλά ενοιωσα τέτοια χαρά . Πάντα Μου άρεσε η γη . Μου το έμαθαν οι γονείς μου αυτό.
Σαν να βλέπω τον μπαμπά σκυμμένο μέσα στο χωράφι να σκάβει με την τσάπα του τα φυτά.Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι από το πρόσωπο του και κάθε τόσο τον σκούπιζε με ένα μαντήλι._Ολιτσα πουλιμ φερεν ολίγον νερο να πίνω εκαρδοκαγα.(ολγιτσα πουλάκι μου φέρε λίγο νερό να πιω κάηκε η καρδιά μου)μου φώναζε..
Όταν μαζευόμασταν για φαγητό δεν άκουγα τίποτε άλλο από την λέξη γρήγορα να τελειώσουμε και δουλειές, δουλειές...Όταν ο μπαμπάς γέρασε πολύ και με έβλεπε να ακολουθώ τα αχνάρια του μου είπε:Καθκα πουλιμ ας καλατσιεβωμε μην τρέχεις ζησον.(κάτσε πουλάκι μου να μιλήσουμε μην τρέχεις ζήσε.) Αχ καλέ μου πατέρα δεν με έμαθες να ζω μάλλον με έμαθες να ζω τρέχοντας.
Με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνω τίποτε.
Τι σου είναι το γονίδιο.Μεγαλωνοντας προσπάθησα πολύ να αλλάξω ότι έμαθα Είναι αλήθεια ότι δεν κατάφερα πολλά.Και κατάλαβα ότι όσο μεγαλώνεις θέλεις δεν θέλεις το σώμα δεν αντέχει και έτσι αναγκάζεσαι να περιορίσεις το τρέξιμο και να ζήσεις .Κάτι να κανεις και για σένα. Δεν είναι τυχαία η παροιμία που λέει ο λαός.»
Η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη «Έτσι και εγώ τώρα, αφού φύτεψα τά μισά λαχανικά .θα κάνω έναν καφέ και θα απολαύσω τον παράδεισο μου. Και αύριο μέρα είναι.Αχ και να έβλεπε ο μπαμπάς μου. Θα έλεγε ότι τεμπελιασα και ότι τα φυτά δεν πρέπει να περιμένουν και χιλιάδες νουθεσίες για την δουλειά και τους καφέδες.Στην εποχη του έτσι έκαναν στη δική μου αλλιώς.Και όσο οι εποχές αλλάζουν και οι άνθρωποι εξελίσσονται ευελπιστώ ότι θα καταφέρουν να ζουν χωρίς αγχωτικό τρέξιμο.
Όλγα Μεταξά Κουτμιρίδου