Του Απόστολου Ιωσηφίδη
Ο Νικηφόρος, «Έλλην της Κωνσταντινουπόλεως, εκ των αποφοίτων της θεολογικής σχολής της Χάλκης», μετέβη, περί το 1962, σε νησί του Αιγαίου, στη Λέσβο, για μια κληρονομική υπόθεσή του.
Εκεί γνώρισε και την Μαρία, με την οποία αρραβωνιάστηκε και, το επόμενο έτος 1963 επέστρεψε μαζί της στην Πόλη. Καθώς προετοίμαζαν τον γάμο τους βρέθηκαν αντιμέτωποι με οξύ οικονομικό πρόβλημα: ο Νικηφόρος, που έως τότε εργαζόταν ως λογιστής στο κατάστημα ενός ομογενούς, απολύθηκε από την θέση του και έμεινε άνεργος.
Στις δύσκολες στιγμές που περνούσε, του συμπαραστάθηκε ένας φίλος του, Τούρκος, ο οποίος με τη συνδρομή ενός συναδέλφου του, υπαλλήλου των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, βοήθησαν το νέο ζευγάρι να νομιμοποιήσει το δεσμό του, με την τέλεση πολιτικού γάμου στο Πέραν. Συγχρόνως όμως οι νεόνυμφοι άλλαξαν και θρήσκευμα «ασπασθέντες τον μουσουλμανισμόν».
Η τουρκική εφημερίδα που δημοσιοποίησε το γεγονός θέλησε να προσπεράσει τα εμφανή υλικά κίνητρα της αλλαξοπιστίας και την απέδωσε σε «αμφιβολίες» του Νικηφόρου περί της ορθότητος των χριστιανικών δογμάτων, οι οποίες, δήθεν, του είχαν προκληθεί ήδη από την εποχή που σπούδαζε στη Χάλκη. Η ίδια εφημερίδα, αντιστρέφοντας τη σειρά των γεγονότων, υποστήριξε πως η απόφασή του να ασπασθεί τον μουσουλμανισμό ήταν η αιτία που το απέλυσε ο ομογενής εργοδότης του.
Πάντως, όποια κι αν ήταν η αλληλουχία των γεγονότων, «το περιστατικόν προεκάλεσεν αλγεινοτάτην εντύπωσιν μεταξύ του ομογενούς στοιχείου, αλλά και του κλήρου της Κωνσταντινουπόλεως».
Ασφαλώς, δεν θα επρόκειτο για την μοναδική περίπτωση αλλαξοπιστίας, όποια κι αν ήταν τα αίτια και τα ελατήριά της. Και δεν θα συνέτρεχε κανένας λόγος να αναφερθεί εδώ, μετά από 60 ολόκληρα χρόνια, αν δεν υπήρχε μια (ενόψει και των εκλογών στη γείτονα, σχετικά ενδιαφέρουσα) πληροφορία, που την διασώζει η λεπτολόγος «Μακεδονία» της 17-07-1963: «Πρόκειται περί του ομογενούς Νικηφόρου Κουκουβαλή, ετών 43 και της εκ Μυτιλήνης μνηστής του Μαρίας Μεϊμαράκη, ετών 23, οι οποίοι έλαβον αντιστοίχως, τα ονόματα Ερντογάν και Λεϊλά.»
Και πού να φανταζόταν ο εξωμότης Ερντογάν του 1963 πόσο περισσότερο «αλγεινοτάτη» θα ήταν, λίγες δεκαετίες αργότερα, η όχι η εντύπωση αλλά η όλη δράση, «ο βίος και η πολιτεία» ενός συνονόματού του, που καλοβλέπει κι αυτός τα νησιά του Αιγαίου…