Του ιερέως
Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Ο λαός, τις περισσότερες φορές, φίλοι αναγνώστες, ζυγίζει τις πράξεις των ανθρώπων, περισσότερο με την καρδιά του και λιγότερο με τη λογική του. Γι’ αυτό και γρήγορα ενθουσιάζεται, όταν κάποιος σκύψει με στοργή και αγάπη πάνω στον πόνο του ή αγγίξει με ενδιαφέρον τις πληγές του. Και είναι μεν αλήθεια πως, μερικές φορές, αστάθμητοι παράγοντες, γεννάνε τον ενθουσιασμό αυτό στην ψυχή του λαού, που βρίσκει διέξοδο σε εκδηλώσεις αληθινής λατρείας, που θεοποιεί το είδωλό της και καίει μπροστά του το άφθονο το λιβανωτό της αγάπης.
Όμως, είναι επίσης αλήθεια πως ο λαός, αυτό το απρόσωπο σύνολο, εύκολα μεταβάλλει αισθήματα και αλλάζει στάση, όταν βρεθεί κάτω από την επιρροή κατάλληλων εκμεταλλευτών, που με τη δημαγωγική τέχνη, με τον πολλαπλασιασμό των… θα και… θα, μπορούν να μετατρέψουν τον ορμητικό ενθουσιασμό, σε καταστροφική μανία και να οδηγήσουν, αυτόν τον ίδιο το λαό, σε πράξεις, που ίσως ούτε ο ίδιος εγκρίνει.
Στην περίπτωση του Χριστού, το ρόλο των δημαγωγών έπαιξαν οι θιγόμενοι ισχυροί της εποχής Του, Γραμματείς και Φαρισαίοι. Στην εποχή μας, τούτο το ρόλο έχουν οι κάθε είδους κακοί οδηγοί του λαού, που στηριζόμενοι στην αθωότητα και συναισθηματικότητά του, οδηγούν στα δικά τους μονοπάτια, που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Αυτό το τελευταίο, όμως, κρύβεται επιμελώς, για να προβάλλεται πάντα, σε πρώτο πλάνο, το συμφέρον του λαού και να κρύβεται η εκμετάλλευσή του.
Γιατί είναι φυσικό, ο πολύς λαός, σαν μάζα και όχι σαν μεμονωμένα άτομα που σκέπτονται λογικά, να επηρεάζεται από τη σοφιστική επιχειρηματολογία εκείνων, που έχουν ως τέχνη το σερβίρισμα των ιδεών τους, κάτω από φανταχτερά πυροτεχνήματα. Στις περιπτώσεις αυτές ο λαός βλέπει και ακούει με τα μάτια και τα αυτιά των ηγετών του. Έτσι, χάνει την αδέσμευτη λειτουργία της δικής του κρίσης και οδηγείται όχι προς το δρόμο της αλήθειας, αλλά προς το δρόμο του συμφέροντος.
Οι κάθε είδους δημαγωγοί ποτέ δεν ξεχνούν, πως η δύναμη που κρατάνε στα χέρια τους μπορεί από στιγμή σε στιγμή να μεταβληθεί σε αδυναμία, που θα τους κοστίσει ακριβά. Υπολογίζοντας αυτόν τον κίνδυνο, γίνονται πιο αδίστακτοι στις επιδιώξεις τους. Καταπατούν, χωρίς ντροπή, αρχές και ιδέες στις οποίες, υποκριτικά, πιστεύουν, αρκεί αυτό να τους εξασφαλίσει το λαϊκό εκείνο στήριγμα που τους είναι απαραίτητο για να επιτύχουν το σκοπό που επιδιώκουν. Έτσι, με την εκμετάλλευση του άδολου λαϊκού ενθουσιασμού, καταρρακώνουν κάθε έννοια δικαίου και ηθικής, αφήνοντας για το λαό την πικρή γεύση της μετανοίας του, που έρχεται όμως μετά από την πτώση.
Αλλά, ανεξάρτητα από αυτό, η ευθύνη αυτών των ηγετών ποτέ δεν θα πάψει να υπάρχει. Ευθύνη απέναντι στους ανθρώπους και το Θεό (εάν πιστεύουν στο Θεό). Όσο και αν σήμερα, κάτω από την πίστη των γεγονότων ή τη φλόγωση των παθών, κατορθώνουν να διαφεύγουν την τιμωρία, θα έλθει η στιγμή που θα πληρώσουν τις παρεκτροπές τους.
Της ιστορίας η τιμωρία και η Θεία δικαιοσύνη θα τους συνοδεύει στην κατάρα για πάντα, όπως τους Φαρισαίους των Ιεροσολύμων που έμειναν αιωνίως σύμβολα της στυγνής επιβολής και δημαγωγίας πάνω στις αθώες και άδολες λαϊκές καρδιές. Γιατί, όσο και αν το σημερινό «Ωσανά» θα το διαδεχθεί το τρομερό «Σταύρωσον», ο λαός θα παραμένει στην ουσία του αθώος και η ευθύνη θα βαρύνει εκείνους που μετέτρεψαν τα αισθήματά του και χρησιμοποίησαν με τέχνη και πονηριά τη γλώσσα και τη σκέψη του, για να την στρέψουν κατά του ευεργέτη.
Σήμερα, εκείνο που χρειάζεται είναι: η αχρήστευση όλων αυτών που ταλαιπωρούν με τα πάθη τους το λαό και διαταράσσουν τη γαλήνη του με τις μικρότητές τους. Όχι αχρήστευση οντολογική, φίλοι αναγνώστες, αλλά περιφρόνηση ηθική και πνευματική.
