Η μικρή μας εκκλησία μοσχομύριζε θυμίαμα. Οι παλιές τοιχογραφίες της ξεθώριασαν στο πέρασμα των χρόνων.Τα μεγάλα πλατάνια της απ’έξω την σκιαζαν το καλοκαίρι καί τόν χειμώνα την προστάτευαν από το δυνατό πέρασμα του αέρα.
Οταν χτυπούσε η καμπάνα της Κυριακές όλοι οι χωριανοί μου ήταν εκεί.Το φώς τής μέρας έμπαινε από τα παράθυρα σαν ένα διάφανο μονοπάτι φωτός και ακουμπούσε την ωραία πύλη. Θαυμαζα τον παππού μου που ήταν επίτροπος και βοηθούσε τον Παππά μας, ποτε δίνοντας τον το θυμιατό και πότε κρατώντας ένα κερί.μικρο κορίτσι καί εγώ έτυχε κείνη τη χρονιά, Πάσχα να βρεθούμε στο χωριό.
Στεκομουν μπροστά στην γιαγιά μου ήσυχα, ντυμένη με το καινούργιο μου φουστάνι,που το είχε ράψει η μαμά,τα λουστριν παπούτσια και την άσπρη κορδέλα στά μαλλιά μου.Ημουν πολύ χαρούμενη για τα ρούχα Μου όμως ποιο πολύ γιατί θα κοινωνουσα τον χριστουλη. Ημουν μικρή και δεν καταλάβαινα τα λόγια του παππά μας, όμως όταν κοίταζα την εικόνα τής Παναγίας και του Χριστού μας, ήθελα να τους μιλήσω, τούς ένιωθα ζωντανούς.
Ετσι σιωπηλά τους έλεγα τους φόβους μου τα όνειρα μου ...Νυσταζα όμως περίμενα με υπομονή την στιγμή που θα βγαίναμε στην αυλή και ο Παππάς θα έλεγε το Χριστός Ανέστη.
Χαιδευα κρυφά το κόκκινο αυγό πού είχα στην τσέπη μου και ανυπομονούσα να τσουγκρισουμε τα αυγά μας.Ελαμπε ο παππουλης όταν βγήκε στην πύλη με το Άγιο φως κρατώντας της αναμενες λαμπάδες.Φωτησε όλη η μικρή μας εκκλησία.Δευτε λάβετε φώς... Χριστός Ανέστη... Ήμουν ευτυχισμένη.
Ο χριστουλης μου έφυγε από την χώρα των νεκρών και είναι ζωντανός!!Τον ενοιωσα όταν κοινωνησα.Ζεσταθηκε η παιδική μου, καρδιά.
Ολα γίνανε,τα τσουγκρισματα,οι αγκαλιές οι ευχές.... Όμως την θαλπωρή την τρυφεραδα της θείας κοινωνίας εκείνων των χρόνων δεν θα την ξεχάσω ποτέ....
Ενοιωσα ότι ξαναγεννήθηκα.... Όλο το φώς του Χριστού μας κάθησε μέσα Μου και αστραφτε η καρδιά και το σώμα όλων μας....
Το Άγιο Πάσχα!!!Το Αληθινό!!!.
Όλγα Κουτμηρίδου Μεταξά