Ποιός ακούει πια την φύση να φωνάζει;
Ποιος ακούει την καρδιά του
νά στενάζει;
Ποιος τον πόνο του αδελφού του
τον ακούει;
Όλη η φύση σε παρακαλάει.
Μη φωτιές ανάβεις άνθρωπε μου.
Και σεβασου τα λουλούδια και τα
ζώα μου καλέ μου.
Η καρδιά από την άλλη σου χτυπάει.
Το κουδούνι του κινδύνου και ρωτάει.
Τι σου έκανα και με πληγώνεις;
Κάθε κύτταρο μου το ματώνεις;
Ο πόνος τού αδελφού σου δεν σε
νοιάζει.
Η σκληρότητα σου με τρομάζει.
Κάθε τι δικό του τ’απαρνιεσαι.
Αδιάφορα γυρίζεις το κεφάλι.
Μόνο με τον εαυτό σου ασχολείσαι.
Άνθρωπε φτωχε πρέπει να ξυπνήσεις.
Το μέσα σου να συνετησεις
Όσο είναι καιρός να συνειδητοποιήσεις.
Τα λάθη σου να τά γνωρίσεις.
Σιγά σιγά να αγαπήσεις.
Την φύση την καρδιά τον αδελφό σου.
Καινούργια ζωή να ξαναρχίσεις....
Όλγα Κουτμηριδου -Μεταξα
