Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου που έγραψε η λογοτέχνιδα Όλγα Κουτμιρίδου Μεταξά, το οποίο μού χάρισε με μια εξαιρετική και τρυφερή αφιέρωση.
Την ευχαριστώ με την καρδιά μου. Είχα την ευτυχή συγκυρία να τη γνωρίσω με αφορμή την κοπή της Βασιλόπιτας της Πρωτοχρονιάς στα γραφεία της έκδοσης της τοπικής εφημερίδας «ΛΑΟΣ». Γνώρισα μια κυρία της οποίας τα λογοτεχνικά της κείμενα θα με συνοδεύσουν τις ώρες του ηλιοβασιλέματος της ζωής. Ο τίτλος του βιβλίου: «Από το νου στην καρδιά» με μία φωτογραφία της σε νεαρή ηλικία της, προϊδεάζει τον αναγνώστη και τον οδηγεί στη στράτα της λογοτεχνίας. Διάβαζα τα κείμενά της στην εφημερίδα από καιρό και θαύμαζα το πηγαίο και πλούσιο από πολιτιστικά στοιχεία κείμενο. Με τα κείμενα του βιβλίου ένιωσα ότι η πλοκή των θεμάτων και γενικά το περιεχόμενο τους, αναδεικνύουν μια συγγραφέα με ταλέντο. Με αρχές και διδάγματα μέσα από την καθημερινότητα της ζωή.
Διάβασα πολλά από τα αυτοτελή κείμενα της, γραμμένα για την αθώα παιδική της ηλικία. Πλούσια από εικόνες ,παρομοιώσεις και με πολλά καλολογικά στοιχεία, ελκύουν το ενδιαφέρον και την αγάπη του αναγνώστη. Είναι έτοιμα να ξεδιψάσουν την πνευματική ξηρασία της ψυχής. Αναζητώντας τα χαρακτηριστικά πνευματικά χαρίσματα της συγγραφέως, φαντάζομαι ότι στη ζωή της από μικρή μπορούσε να «διαβάσει» τα προβλήματα της καθημερινής ζωής και να τα αντιμετωπίσει με γενναιότητα. Όλα τα κείμενα έχουν τη δική τους προσωπικότητα και εκφράζουν την αλήθεια της παραδοσιακής εικόνα της ζωής μιας οικογένειας, σε αντίθεση με την παρηκμασμένη εποχή της αμφισβήτηση που ζούμε. Όλα είναι λουσμένα με τα πηγαία συναισθήματα χαράς και συγκίνησης που οι ρίζες τους ποτίζονται στα νερά του Πόντου. Όλα τα κείμενα αναδεικνύουν την πίστη και την υπομονή της πρωταγωνίστριας. Όσες φορές έπεσε τραυματίστηκε και πληγώθηκε, αλλά αμέσως, σηκώθηκε να συνεχίσει το σκληρό δρόμο της καθημερινότητας. Σε κάποια από τα κείμενα παρουσιάζονται γεγονότα που αγγίζουν την ψυχή του αναγνώστη. «Με ένα κουτάλι». Σελ.16. Διαβάζουμε: «Οι άνθρωποι τότε κοπίαζαν για το ψωμί τους. Γι αυτό το εκτιμούσαν. Τα συναισθήματα τότε ήταν δυνατά, το ίδιο και οι αντοχές. Οι άνθρωποι είχαν τότε αξία.» Λίγο παρακάτω μιλάει για τη σημασία της σιωπής στις ανθρώπινες σχέσεις. Σε άλλο κείμενο κείμενο( Κουβέντες. σελ.46) διαβάζουμε: «Μάταια περιμένεις γερνώντας γίνεσαι σοφότερος, ταπεινότερος υποχωρητικός. Όχι, ο άνθρωπος γεννιέται με χαρίσματα και ελαττώματα. Δεν αλλάζει. Βελτιώνεται όταν κάνει βαθιά τομή μέσα του, το ψάξει, το δουλέψει, παραδεχτεί τις αδυναμίες του…» Ένα κείμενο έχει τον τίτλο «στιγμές ζωής» .Μιλώντας για την παρουσία της ζωής στη φύση στα τραγούδια στη φύση. Η ζωή γεννιέται στην πρωινή πάχνη των λουλουδιών, στα υγρά σοκάκια της γειτονιάς… στις φωνές των μικροπωλητών, στο ξεκίνημα της καινούργιας ζωής. «Τ’ αρχοντικό». Σελ.134.Εδώ γίνεται διάλογος με τη ζωή, αν είναι ευχαριστημένη που ζει μέσα σε πλούσιο παραδοσιακό αρχοντικό. Ψυχή μου είσαι ευχαριστημένη και εκείνη απαντά διστακτικά Ναι. Θέλει όμως το φως του ήλιου το λαμπερό το θρόισμα των φτερών του πουλιού σαν πετάει τη μυρωδιά των λουλουδιών. … τη θέληση της προσμονής και του ονείρου.» Μπορώ να πω ότι είναι δύσκολη η επιλογή των αντιπροσωπευτικών κειμένων. Όλα έχουν τη δική τους εμπλουτισμένη με τις πανανθρώπινες αξίες. προσωπικότητα και αυτονομία
Θα γνωρίζει, ασφαλώς, η λογοτέχνιδά μας, ότι όλοι οι λογοτέχνες της γενιάς του ‘30 είναι αμφίβολο αν κάποιος κατανάλωσε το χρόνο του στους διαδρόμους των πανεπιστημίων. Τους κέρδισε το ταλέντο της ποίησης και της λογοτεχνίας στην οποία αναδείχτηκαν φωταυγείς αστέρες σε παγκόσμιο στερέωμα. Ο Ελύτης π.χ μετά το Γ’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών γράφτηκε στη Νομική Σχολή μόνο για «άλωθι» στους συγγενείς του. Ο Κωστής Παλαμάς μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο Μεσολόγγι, όταν ήρθε στη Αθήνα γράφτηκε στη Νομική Σχολή των Αθηνών στην οποία δεν πάτησε ποτέ. Τον σαγήνεψε΄, όπως όλους, η ποίηση-λογοτεχνία και εκεί με τα έργα του άγγιξε τις ψυχές των ανθρώπων. Απολαμβάνουν, και τώρα, τη δόξα της υστεροφημίας. Σου εύχομαι, Όλγα και εσύ να αξιοποιήσεις το τάλαντο με το οποίο σε προίκισε ο Θεός και να σκαρφαλώσεις στις απάτητες κορυφές της γνώσης του Ολύμπου.
Παναγιώτης Παπαδόπουλος, φιλόλογος
