Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Μετά από 16 χρόνια συνδικαλιστικής περιήγησης, 26 χρόνια γάμου και 28 χρόνια ως ελεύθερος επαγγελματίας κατέληξα: να ντύνομαι στη «μπουτίκ μπαμπάς & μαμά», να τρώω από το «μάρκετ πεθερός & πεθερά» και να σας «πολεμώ» με το πληκτρολόγιο μου».
Φίλοι μου, καλή σας ημέρα,
η εβδομάδα που διανύσαμε, δύσκολη από κάθε άποψη.
Ο ουρανός πιο πλούσιος και η στεριά φτωχότερη.
Αναμενόμενο, όταν αποφασίζεις, «πως έχεις φίλο τον ήλιο Θεό»,
αναμενόμενο, όταν πείσεις τον εαυτό σου ότι και «χωρίς τα φτερά δεν φοβάμαι, το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά, στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι, στο Αιγαίο να δίνω φιλιά»!
Όταν αποφασίσεις να ζητήσεις τη λευτεριά στους ανέμους, τότε παύεις να είσαι θνητός, ανεβαίνεις ψηλά και πετάς σαν αετός, αρκετές φορές όμως δίχως φτερά.
Φίλοι μου εκτός από εμάς τους αραχτούς του φραπέ, υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που ρισκάρουν καθημερινά τη ζωή τους, αφού δεν τους ενδιαφέρουν ούτε τα χρήματα, ούτε τα αξιώματα, παρά μόνο η αγάπη για την πατρίδα.
Είναι αυτοί που μέσα από τα αεροπλάνα βροντοφωνάζουν: «είμαστε Έλληνες αεροπόροι και υπερασπιζόμαστε τους ουρανούς της πατρίδας μας».
Είναι αυτοί που δεν διστάζουν να ρισκάρουν τη ζωή τους, για να σώσουν τους άλλους, είναι αυτοί που λατρεύουν κάθε τι ελληνικό και δεν μισούν τους εχθρούς, είναι αυτοί που όπου βρεθούνε και όπου σταθούνε διαλαλούνε, πως στην Ελλάδα κανείς δεν θα μπει, το πολύ - πολύ να σκοτωθούμε παρέα!
Είναι αυτοί που καθημερινά φλερτάρουν με το χάρο, είναι αυτοί, που για φίλους έχουν τις καταιγίδες, τους κεραυνούς, τα σκοτάδια.
Φίλοι μου,
στην εξόδιο ακολουθία, θα βρίσκονται, οι επαγγελματίες πολιτικοί και στελέχη που δεν τους καίγεται καρφάκι για τους ήρωες, οι άλλοι, οι αδιάφοροι-περίεργοι και κάποιοι ελάχιστοι που πραγματικά θα θρηνούν!
Η «λύπη» τους και τα κροκοδείλια δάκρυα, θα είναι τόσα, που οι πραγματικοί έλληνες θα θέλουν να ξεράσουν.
Αητοί του Αιγαίου, οφείλετε να γνωρίζετε ότι στον σκουπιδοτενεκέ που λέγεται Ελλάδα, δεν υπάρχουν μόνο τηλεοπτικά σκουπίδια, που χαρακτηρίζουν τον θάνατό σας εργατικό ατύχημα, αλλά υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί, που από τα βάθη της καρδιάς τους, φωνάζουνε, ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Άλλωστε, για εσάς άνοιξε την αγκαλιά της, η Πλατυτέρα των ουρανών και σας πήρε, ενώ τα σκουπίδια τα μαζεύει το απορριμματοφόρο και καταλήγουνε σε χωματερή!
Ένα τεράστιο ευχαριστώ, γιατί γνωρίζουμε ότι πετάτε, για μία λεύθερη πατρίδα.
Που να το καταλάβουν, οι μικροί, τα ανθρωποειδή, οι απόγονοι του πίθηκα!
Και όσον αφορά, τα πικρόχολα σχόλια για τις οικονομικές σας απολαβές, μην ασχολείστε μαζί τους, διότι υπάρχουν πάλι και οι άλλοι, που γνωρίζουν ότι και τίποτα να μην σας έδινε το κράτος, εσείς πάλι το ίδιο θα κάνατε, θα πετούσατε εκεί ψηλά, για να ζούνε λεύτερα τα παιδιά μας!
Και εάν είχατε τη δυνατότητα, θα πληρώνατε και τα καύσιμα, διότι είστε πλασμένοι, για να παρέχετε αυτές τις μέγιστες υπηρεσίες στην πατρίδα.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ, ατελείωτη ευγνωμοσύνη, που αφήνετε γυναίκες, παιδιά, αδέλφια, μανάδες, πατεράδες και το μόνο που ζητάτε: «Μεγάλε από κει ψηλά, η ζωή μας στα χέρια Σου. Όταν μας προστάξεις θα έλθουμε σ’ εσένα, έως τότε όμως, δίνε μας δύναμη για την προστασία της πατρίδας μας»!
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!
ΥΓ. αποσπάσματα από το τραγούδι του Σκουλά «ήλιε Θεέ» και από συνέντευξη ενός ροδίτη πιλότου, στο διαδίκτυο!
