Του Κώστα
Γ.Γιοβανόπουλου*
Βρέθηκα ξανά στην εσχατιά της ελληνίδας γης, στη Φλώρινα. Κατάμεστη ήταν η σπουδαίας ποιότητας αίθουσα του φιλεκπαιδευτικού συλλόγου “Αριστοτέλης”. Ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου έχει αφήσει, και εκεί, ανεξίτηλη την ελληνοπρεπή σφραγίδα του ως μέγας ευεργέτης του σωματείου. Σπάνιος Έλλην, χτίζει και δωρίζει, οι άλλοι ευχές και χτυπήματα συμπάθειας στην πλάτη, χόρτασαν οι ακρίτες μας λογύδρια. Γιόμισε ο τόπος επιτήδειους που τρέχουν να βγουν φωτογραφίες, τιποτένιοι με φτηνιάρικα μπαξίσια να γράφει η πολυθρόνα τ’ ονοματάκι τους.
Ο έγκριτος Μανώλης Κοττάκης, διευθυντής της κλασικής εφημερίδας “Εστία”, παρουσίασε το νέο του βιβλίο «Απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή». Ο χώρος πλημμύρισε από πολίτες που ποθούν να μάθουν την αλήθεια για την κρίσιμη πενταετία 2004-2009 (πυρκαγιές, κοριοί και τότε, ενεργειακοί εκβιασμοί). Κατέφθασαν όμως και σαλιάρηδες παρατρεχάμενοι (υποβουλευτές, παρα-υπουργοί, ανθυποδημάρχοι) που σε κάθε ευκαιρία στριμώχνονται στον περίγυρο του πρώην πρωθυπουργού. Κακομοιριά μύριζαν οι πρώτες σειρές του ακροατηρίου, αυλοκόλακες και παλαμακιστές.
Εισηγήσεις, τοποθετήσεις, χαιρετισμοί, και σε κάθε τρίτη φράση ανεξαιρέτως ομιλητή, το ζήτημα του παράνομου σωματείου για την τάχαμου Μακεδονική Γλώσσα. Μας κούρασαν για το πόσο νοιάζονται όλοι τους, πόσο διαφωνούν με το Ειρηνοδικείο Φλώρινας που αναγνώρισε το φιλοσκοπιανό σωματείο, πόσο θυμώνουν με τις Πρέσπες, πόσο κλαίνε με το Βόρεια Μακεδονία, ανούσιες σπαρακτικές κραυγές. Λιμνάζουν τα κροκοδείλια δάκρυά τους, ψεύτικοι οι θρήνοι, είναι η προεκλογική υποκρισία που τους συνεπαίρνει παρά οτιδήποτε άλλο: η μέθη της επανεκλογής τους.
Σκιάχτηκαν να πουν τη ζώσα αλήθεια: Ένας μόνος πολίτης ξεκίνησε να πολεμά στα δικαστήρια τους σκοπιανούς, ο Εμφιετζόγλου. Ακολούθησαν κι άλλοι, ήρθαν φορείς να συντονιστούν, σηκώθηκε ωραίο το κύμα πια, μα την πρώτη πέτρα στα μαύρη τζαμαρία των απάτριδων την έριξε ο Πρόδρομος. Η δική του Τριτανακοπή επιδόθηκε στην Εισαγγελία, και από τη δική του επίδοση – πυροδότηση, εκκίνησε η εξαίρετη δικαστική λειτουργός την ποινική έρευνα που μπορεί να καθίσει στο σκαμνί τους μειοδότες. Θα πει κάποιος, και τι γυρεύει ο Εμφιετεζόγλου, κάποιο παράσημο για την πρωτοβουλία του; Όχι ασφαλώς, το ανάστημα του ανδρός δεν αφήνει καμία τέτοια υποψία. Αντίθετα, η στάση και η δράση του είναι εκείνες που δεν έπρεπε να αποσιωπούνται. Όφειλαν όλοι αυτοί οι μικροπρεπείς της σιωπής, να διδάσκουν το παράδειγμά του στα παιδιά. Μια χαρά τους τα είπε ο κ. Κοττάκης, μικροελλαδίτες της φάπας, οι ησυχούληδες από συμφέρον, που βολεύονται στο “άσε μη μιλάς, τι τα θες τώρα…”, φοβικοί λιμνάνθρωποι. Αυτοί που φυσικότατα θα ψηφίσουν και τις Πρέσπες του Αιγαίου όταν το κόμμα τους τα βρει με τους σουλτάνους ανατολής και δύσης.
Διαβάστε (αυτολεξεί από τα δικόγραφά του) πώς περιγράφει ο ελληνοφύλακας Εμφιετζόγλου το φιλοσκοπιανό σωματείο: “…Κρυψίνοες οι ίδιοι μα και φαιδροί ταυτόχρονα, πίστεψαν ότι θα μείνουμε άπραγοι στην πρόκλησή τους. Μασκάρεψαν στο άνομο εγχείρημά τους συγκαλυπτόμενες αντεθνικές ενέργειες που ακόμη και στο ημίφως του σαμποτάζ παραμένουν ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ και πρέπει να εκριζώνονται ως ο νόμος ορίζει. Η ύπαρξή τους είναι παρασιτική, μνημείο αφιλίας προς κατεδάφιση, δεν ξεγελούν ούτε οι μαφιόζικες πρακτικές τους ούτε τα καρναβάλια των απατεώνων. Η καθομιλουμένη τους είναι μια νεοσλαβική, βουλγαροσέρβικη διάλεκτος, είναι τεχνητή, μία φερτή τοπολαλιά, άσχετη με την ελληνική πραγματικότητα. Ραδιούργοι της συμφοράς που αναζητούν εύκολη λεία, σπέρνουν φήμες και αγυρτεία φιλονικιών, σαν ηχώ πολλαπλασιάζουν την ουτιδανή τους ύπαρξη. Κρυπτόμενοι όπως οι κατάσκοποι στην ανωνυμία των μεγαλουπόλεων, όχι χάριν κάποιας ανύπαρκτης γλώσσας αλλά για να ιδρύουν πυρήνες, θύλακες προπαγάνδας. Να χτίζουν σκοταδιστικούς βωμούς αλυτρωτισμού κατά της ηρεμίας του πληθυσμού, αναμεταδότες εμπρηστικών συνθημάτων, υπονομευτές της ειρήνης και δόλια σαράκια του φρονήματος του λαού, με στόχο να διασπάσουν κάποτε το βόρειο σκέλος της χώρας μας και να το εντάξουν στη χώρα τους. Mε τις δόλιες πράξεις τους δυναμιτίζουν την ειρήνη μεταξύ των πολιτών πρέπει δε κατεπειγόντως να ελεγχθούν ποινικά.”
Η γλώσσα είναι η πνευματική μας πατρίδα. Με την έννοια αυτή, η επίθεση της μεταπολιτευτικής Παιδείας στον τρόπο που εκφραζόμαστε, που θρησκευόμαστε, έκανε την Ελλάδα μας μια σταλιά, εμάς κομπάρσους της Ιστορίας, το έθνος μας ένα τουριστικό γηροκομείο. Χωρίς σχολεία να λάμπουν μέσα ο Θουκυδίδης και το αστέρι της Βεργίνας, εύκολα ξέρουμε πια γιατί τόση πτωχεία στο ήθος μας, τέτοια βαρβαρότητα στο πώς σκεφτόμαστε, φανταζόμαστε, ερωτευόμαστε. Η απαιδεία δικαιολογεί απόλυτα τη σημερινή αποπληξία οραμάτων των νέων μας, νομιμοποιεί τα greeklish, δικαιώνει την ευκολία που παραχωρήσαμε κομμάτια της εθνικής μας ταυτότητας. Κι ας ο δίδασκε ο Γερμανός φιλόσοφος Νίτσε πως “…γινόμαστε καθημερινά πιο Έλληνες, τουλάχιστον στις αντιλήψεις μας”. Κι ας κήρυττε ο ο μεγαλοφυής Γκαίτε πως “… τα ελληνικά ήχησαν μέσα μου όπως ένα άστρο μέσα στη νύχτα”.
Μα δεν τελειώσαμε ακόμη, φοβάμαι μήπως μόλις αρχινάμε. Εμείς οι νεοέλληνες τα εγκαταλείψαμε, πλάκωσαν κι οι σκοπιανοί, ομού με τους εντός των τειχών ολιγοπάτριδες, να μας διχάσουν. Γρηγορείτε, αφυπνιστείτε. Έρχονται δυστυχώς καιροί βαθιάς ταπείνωσης. Πολλές Μακεδονίες θα ξεπουλήσουν δαύτοι οι λουσάτοι λακέδες. Πολλά νησιά μας θα χαρίσουνε σ’ εχθρούς οι τεμπέληδες της πλατείας Συντάγματος. Με φόντο μια κουταλιά εξουσίας θα σέρνονται ικέτες στις πρεσβείες να μειώσουμε τα χωρικά μας ύδατα. Όσο κρύβουμε τους Εμφιετζόγλου, όσο συρόμαστε σε παραχωρήσεις, όσο δίνουμε τα κλειδιά της χώρας σε προσκυνημένους υπηρέτες των παθών τους, χανόμαστε.
*Υπ. Βουλευτής Ημαθίας – Πατριωτική Ένωση Πρόδρομος Εμφιετζόγλου
