Γεννήθηκε γύρω στα 1500 μ.Χ. στο χωριό Σκλάταινα ή Πλάταινα (σημ. Δρακότρυπα) του Νομού Καρδίτσας και όταν βαπτίσθηκε ονομάσθηκε Δημήτριος. Από μικρός περνούσε πολύ χρόνο μελετώντας και προσευχόμενος. Νεαρός γνωρίστηκε με τον ιερομόναχο Άνθιμο από τα Μετέωρα τον οποίο και ακολούθησε και έγινε κοντά του δόκιμος μοναχός.
Στα Μετέωρα έγινε υποταχτικός στον ενάρετο μοναχό Σάββα ο οποίος βλέποντας τις πολλές του αρετές τον έκανε δόκιμο ρασοφόρο.
Στο Άγιο Όρος
Αργότερα βρέθηκε στο Άγιο Όρος – το Περιβόλι της Παναγίας – όπου γνωρίστηκε με τον πνευματικό Γαβριήλ. Ο τελευταίος μετά από μικρή δοκιμασία και άσκηση τον έκειρε (έκανε) μεγαλόσχημο μοναχό – πιθανόν το 1512 - και τον ονόμασε Διονύσιο. Λίγο αργότερα ο Επίσκοπος Αγίου Όρους τον χειροτόνησε Διάκο και αμέσως μετά Πρεσβύτερο για να λειτουργεί στο Πρωτάτο.
Τρία χρόνια αργότερα έφυγε από τη Σκήτη Καρακάλου, επισκέφτηκε τα Ιεροσόλυμα, όπου προσκύνησε τους Άγιους Τόπους και στη συνέχεια επέστρεψε στο Όρος και ανέλαβε Ηγούμενος στη Μονή Φιλοθέου που ήταν βουλγαρικό μοναστήρι. Αφότου ανέλαβε την ηγουμενία της Μονής προέβη σε πολλές αλλαγές αν και συνάντησε πολλές δυσκολίες από Βούλγαρους μοναχούς οι οποίοι θέλησαν να τον δολοφονήσουν.
Στη Σκήτη της Βέροιας
Ο Διονύσιος αντελήφθη τις εναντίον του κινήσεις για αυτό αποφάσισε και έφυγε από το Όρος και ήρθε στην Ιερά Μονή τιμίου Προδρόμου στα Πιέρια και εγκαταστάθηκε στη Σκήτη του Αγίου Αντωνίου , Πολιούχου της Βέροιας. Με ενέργειές του μάλιστα ανακαινίσθηκε και η εκκλησία της Μονής.
Η φήμη της αρετής του διαδόθηκε σε ολόκληρη την περιοχή και η αγιότητά του μάζευε κοντά του πολλούς ανθρώπους.Από την στιγμή που ήρθε στη Σκήτη της Βέροιας τα πράγματα άλλαξαν για τους Χριστιανούς αφού ο Διονύσιος έγινε προστάτης των ορφανών και των πτωχών.
Κατά το χρονικό διάστημα που βρισκόταν στη Σκήτη της Βέροιας επισκέφτηκε για δεύτερη φορά τα Ιεροσόλυμα. Με την επιστροφή του οι προύχοντες αλλά και όλοι οι κάτοικοι της Βέροιας θέλησαν να τον στέψουν Επίσκοπο μιας και η θέση αυτή είχε χηρέψει μετά τον θάνατο του επισκόπου Ματθαίου. Ο Διονύσιος αρνήθηκε με ταπείνωση. Λίγο αργότερα γύρω στα 1535 έφυγε από τη Σκήτη της Βέροιας, αναζητώντας απόκρυφο μέρος, μακριά από πόλεις.
Στον Όλυμπο
Ύστερα από πολλές περιπέτειες έφθασε στον Όλυμπο όπου ίδρυσε τη Μονή της Αγίας Τριάδας γεγονός που δεν άρεσε στον Τούρκο διοικητή που έλεγχε την περιοχή. Έτσι αναγκάστηκε να φύγει και να ζήσει για τρία χρόνια στη Μονή Σουρβιάς στη Ζαγορά Πηλίου.
Στη συνέχεια και μετά από προτροπή των κατοίκων του Λιτοχώρου αλλά και του ίδιου του Τούρκου διοικητή επέστρεψε στον Όλυμπο όπου δημιούργησε μεγάλη Μονή με πολλά κελιά. Εκεί έζησε μέχρι που πέθανε από βαριά ασθένεια στις 23 Ιανουαρίου του 1541.
Τάφηκε στο νάρθηκα του καθολικού της Μονής
Οι πιστοί τιμούν ιδιαίτερα τον Όσιο Διονύσιο αφού υπήρξε μια υπέροχη ασκητική μορφή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μια χαρισματική ψυχή και πολυτάλαντη προσωπικότητα.
Όσιος Διονύσιος και το χωριό Φυτιά
Σε διημερίδα για τον όσιο Διονύσιο που πραγματοποιήθηκε στην Κατερίνη τον Σεπτέμβριο του 1996 και στην οποία πρόεδρος ήταν ο ιστορικός της πολης μας Γιώργος Χιονίδης, ο Φυτιώτης π. Βασίλειος Γκαλίτσιος ανέφερε «…σε παλαιότερες εποχές συνηθιζόταν τα οστά του Αγίου να μεταφέρονται σε κάποιους οικισμούς – συμβαίνει και στις μέρες μας κάτι παρόμοιο – για να τα προσκυνήσουν οι πιστοί. Μεταξύ αυτών των οικισμών ήταν και το Τσόρνοβο (η σημερινή Φυτιά) στην οποία πιθανότατα υπήρχαν και έξι αγροτεμάχια που ανήκαν στη Μονή του Ολύμπου και ήταν γνωστά με την ονομασία Διονυσιάτικα. Τη μεταφορά των οστών στη Φυτιά για πολλά χρόνια έκανε ο κάτοικος του οικισμού μπαρμπα-Θωμάς Μαρμαράς κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες αφού τα οστά ‘έφθαναν’ στο χωριό λίγες ημέρες πριν τα Φώτα. Παρέμεναν στην εκκλησία του οικισμού για 2-3 ημέρες και στη συνέχεια οι κάτοικοι με ψαλμούς αλλά και πυροβολισμούς τα ‘ξεπροβοδούσαν’ για άλλους οικισμούς…».
Η εκκλησιά του Οσίου στη Βέροια
Βρίσκεται στην οδό Καστανιάς (στο τέλος της οδού Κοντογεωργάκη – κοντά στο 1ο Δημοτικό Σχολείο) και αρχικά ήταν μετόχι της Μονής του Αγίου στον Όλυμπο. Είναι άγνωστο πότε κτίσθηκε ο ναός αυτός στον οποίο εισέρχονται οι πιστοί κατεβαίνοντας κάποια σκαλοπάτια Από τον ερευνητή -μελετητή Θωμά Γαβριηλίδη που στα νεότερα χρόνια ασχολήθηκε με τις εκκλησίες της πόλης μας πληροφορούμαστε ότι οι εικόνες του τέμπλου του Ναού είναι της περιόδου 1882-1885 και είναι έργα του Ναουσαίου αγιογράφου Ματθαίου Χριστοδούλου.
Ανήμερα της εορτής του Αγίου τελείται Θεία Λειτουργία και την παραμονή της εορτής εσπερινός μετά αρτοκλασίας αφού το όνομα του Αγίου φέρουν πολλοί κάτοικοι της πόλης μας αλλά και της ευρύτερης περιοχής.
Εικόνα του Αγίου με χρονολογία 1861 υπάρχει και στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου στη συνοικία της Μακαριώτισσας ενώ απεικονίσεις του Αγίου υπάρχουν και σε άλλες πέντε εκκλησίες της Βέροιας.
