Γράφει η
Νανά
Παπαϊωάννου
φιλόλογος,
λογοτέχνις
Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, πορεύεται η ανθρωπότητα σε δρόμους αντίθεους και επισφαλείς, αποποιούμενη το χαρμόσυνο και κοσμοϊστορικό μήνυμα της Ενανθρώπισης του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, που άλλαξε την πορεία της. Μήνυμα χαράς, αγάπης θυσιαστικής, μήνυμα ειρήνης και προσφοράς, μήνυμα ελευθερίας. Πριν από δυο χιλιάδες χρόνια σείστηκε η οικουμένη από τις στρατιές των αγγέλων, που, έκπληκτες μπρος στο μέγα μυστήριο της Ενσάρκωσης του ίδιου του Θεού, υμνολογούν και δοξολογούν τον γεννηθέντα Χριστό για το μεγάλο δώρο που έφερνε στους ανθρώπους, την ειρήνη και την ευτυχία.
“Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία”
Ο άνθρωπος, δυστυχώς, δεν κατενόησε ούτε εμβάθυνε σε αυτήν την, μεγίστης σημασίας για την σωτηρία του, προσφορά, αποστάτησε από τον Δωρεοδότη και επιδόθηκε σε καταστροφικούς πολέμους, έχασε την ειρήνη της ψυχής, έγινε κυνηγός των υλικών αγαθών και των εφήμερων απολαύσεων, απεμπόλησε αξίες, υποτάχτηκε σε εκβιαστικά διλήμματα, έχασε το αυτεξούσιο του, την αληθινή επικοινωνία με τους γύρω του.
Ποια Χριστούγεννα γιορτάζουμε, αποκομμένοι από τις ρίζες μας, την Παράδοση μας, ευρισκόμενοι σε πνευματική αποτελμάτωση, μακριά από τα ζωηφόρα νάματα της πίστης μας, με αντιδικίες, μίση, κατάφωρη παραβίαση δικαιωμάτων, εκδικητικότητα, ποινικοποίηση της ελεύθερης σκέψης, έξαρση εγκληματικών συμπεριφορών και ηθική αποχαλίνωση;
Ποια Χριστούγεννα γιορτάζουμε; Αυτά του “φαίνεσθαι”, της υποκριτικής και περιστασιακής αγαθοεργίας, της διχοστασίας, της ανισότητας, της υπερφίαλης φαυλότητας; Πόσο έχουμε απομακρυνθεί από το Πνεύμα των Χριστουγέννων, που ζητά από τον καθένα μας να κάνει φάτνη την καρδιά του και μέσα της να υποδεχθεί τον Χριστό, σκορπώντας αγάπη προς όλους και πετώντας τα κάθε είδους σκουπίδια, που της μαγαρίζουν τον πνευματικό ιστό; Πόσο η ανθρώπινη πραγματικότητα έχει γίνει πεζή, απογοητευτική, γεμάτη αδυναμίες!
Ο σύγχρονος άνθρωπος αλώνεται, μεθοδικά, από τα ποικίλα μέσα παραπληροφόρησης, που αποσκοπούν στην παραπλάνηση, τη χειραγώγηση της ελεύθερης βούλησης και στην ψυχική του ακαταστασία ! Απουσία προβληματισμού και έρευνας για τα τεκταινόμενα, άκριτη αποδοχή των κάθε είδους επιταγών, έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας με ζωντανό διάλογο, ανησυχητικός εφησυχασμός είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της εποχής μας, που αφορούν την πλειονότητα των ανθρώπων.
Ποια Χριστούγεννα γιορτάζουμε, όταν κάναμε τη ζωή μας ρηχή και άνοστη, με τυποποιημένα αισθήματα, τυλιγμένα σε στραφταλιστά σελοφάν, με καρδιές παγωμένες από το ξεροβόρι του άκρατου ατομικισμού και υλισμού, του ωχαδερφισμού, της ανασφάλειας και του εκφοβισμού; Αδερφός κατά αδερφού, λαοί εναντίον λαών, το αίμα ρέει στα πεδία των μαχών, παιδιά ορφανά, κακοποιημένα και πεταμένα στο πουθενά, ανομία και αδικία σε βάρος του αδύνατου, καχυποψία και δουλικότητα, αυθαιρεσία και αλαζονεία, τρομοκρατία και ανελευθερία.
Εν τέλει, απέχουμε παρασάγγας από το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων. Γι αυτό και τόση δυστυχία, τόση απόγνωση και απέραντη, εσωτερική μοναξιά, που πονάει πολύ. Ακόμη και εκεί που υπάρχει κοσμοσυρροή, ψεύτικα τα χαμόγελα ανάμεσα σε πλούσια γεύματα, πολυτελείς ενδυμασίες πάνω από νεκρά αισθήματα, που σκεπάζουν πάμφτωχες καρδιές και μια προσποιητή ευτυχία. Και όλα αυτά, επειδή λείπει ο Χριστός από τη ζωή μας, που Τον απαρνηθήκαμε, αφήνοντας το λυχνάρι της πίστης και της αγάπη μας να τρεμοσβήνει, εξαιτίας της σκληροκαρδίας μας. Από τη μια άνομη σπατάλη και ατιμωρησία, φαυλότητα και επιδειξιομανία κι από την άλλη ανημπόρια, πνευματική πτωχεία, φοβισμένα ανθρωπάκια.
Λησμονήσαμε τον Σωτήρα μας, την ίδια τη Ζωή, “Εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή”, για να είμαστε, οι αφελείς, πιο ελεύθεροι. Έτσι, μας είπαν οι δήθεν ειδήμονες και γίναμε σκλάβοι του υλιστικού φρονήματος, της ψεύτικης ευημερίας, της παραπλανητικής εικονοπλασίας, των παθών μας και της “ήσσονος προσπάθειας”. Ο Θεός είναι η προσωποποίηση της αγάπης, γι αυτό και κατέβηκε στη γη, να σώσει το τελειότερο δημιούργημα Του, τον άνθρωπο. Πόσο όμως, έμπρακτα, Τον μιμούμαστε, όταν κάναμε κέντρο του κόσμου τον εαυτό μας και αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπο μας;
Ακόμη κι ένα χαμόγελο από καρδιάς είναι δείγμα προσφοράς προς τον πονεμένο μας αδερφό, μα και αυτό του το στερήσαμε, ιδιαίτερα, στις μέρες μας, κρύβοντας το πίσω από μια βλοσυρή μάσκα, άλλο σημάδι ανελευθερίας…
Άλλοτε πάλι το ντύνομε με μπόλικη υποκρισία, κάτι που αδειάζει και δεν χαροποιεί την καρδιά μας.
Ανώριμοι πνευματικά, παραδέρνουμε σε ατραπούς θολερούς, σκοτεινιάζουν τα πέριξ της ψυχής, από σύννεφα εκφοβισμού και εχθρότητας, αδειάζουν οι πυλώνες της καρδιάς από ευαίσθητα και ευγενικά αισθήματα.
Ο σύγχρονος άνθρωπος αδυνατεί να διακρίνει, να ανιχνεύσει, να επαληθεύσει οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του, γιατί έπαψε να προβληματίζεται, να αγωνίζεται, να αποτολμά υπερβάσεις, που θα του ανοίξουν τα φτερά για το πέταγμα σε ουρανούς αληθινής ελευθερίας. Μάλλον φοβάται την ελευθερία, επειδή προϋποθέτει διάλογο, κριτική προσέγγιση των πραγμάτων και προσωπική βίωση του τι είναι ελευθερία και μάλιστα “η εν Χριστώ ελευθερία”, οπότε προτιμά τον εύκολο δρόμο της υπακοής. Δε λαμβάνει όμως υπόψη πως αυτού του είδους η υπακοή μπορεί να αποβεί μέσο καταπάτησης και εκβιασμού της συνείδησης του.
Ας αναρωτηθούμε όλοι ποια Χριστούγεννα γιορτάζουμε και ας ακολουθήσει ο καθένας τη φωνή της καρδιάς του, να επωμισθεί την ευθύνη απέναντι στον εαυτό του, απέναντι στον συνάνθρωπο και το κοινωνικό του περιβάλλον, προπάντων, όμως, απέναντι στον Γεννηθέντα Χριστό. Ας φυτέψει στον κήπο της καρδιάς του χιονολούλουδα αληθινής πίστης, γνήσιας αγάπης, υπομονής, εγκαρτέρησης και άδολης προσφοράς για το θεμέλιωμα ενός καλύτερου κόσμου, όπως τον οραματίζεται ένα μικρό κι αθώο παιδί.
Καλά και φωτεινά Χριστούγεννα!
