του Χρήστου Μπλατσιώτη
«Χιλιόμετρα κάναμε πάλι, για την καψούρα μας την πιο μεγάλη…» λέει ο στίχος ενός οπαδικού τραγουδιού και μπορεί να μιλά για τα επικά ταξίδια που κάνουν οι οπαδοί προκειμένου να βρεθούν κοντά στην αγαπημένη ομάδα τους, δεν απέχει όμως πολύ κι από τα εξίσου ηρωικά ταξίδια που έκαναν κάποιες εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου προκειμένου να διασχίσουν την τεράστια απόσταση από τη χώρα τους μέχρι τα γήπεδα που έπρεπε να αγωνιστούν.
Το μεγαλύτερο ταξίδι της ποδοσφαιρικής ιστορίας έγινε το 1938 από την εθνική ομάδα των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών που τότε ήταν χώρα (σήμερα είναι η Ινδονησία) και προκρίθηκε στο Μουντιάλ της Γαλλίας. Διέσχισαν τον Ινδικό ωκεανό με πλοίο και κατόπιν όλη τη Μεσόγειο μέσω του Σουέζ, φθάνοντας στον προορισμό τους μετά από ταξίδι 25 ημερών. Έπαιξαν μόλις ένα αγώνα, αποκλείστηκαν 6-0 από την Ουγγαρία κι αμέσως επέστρεψαν στη χώρα τους.
Τα ταξίδια των εθνικών ομάδων με πλοίο ήταν τότε τα πιο εφικτά για οικονομικούς λόγους. Τα αεροπορικά ταξίδια είχαν δυσβάστακτα έξοδα ιδίως όταν έπρεπε να γίνουν υπερατλαντικέ πτήσεις. Τα μεγάλα ακτοπλοϊκά ταξίδια των εθνικών ομάδων κυρίως περιλάμβαναν τον διάπλου του Ατλαντικού, σε διοργανώσεις παγκοσμίων κυπέλλων, για να μετακινηθούν οι Ευρωπαίοι στην Αμερική και το αντίθετο. Με τέτοιο ταξίδι τριών εβδομάδων μετακινήθηκαν οι εθνικές ομάδες τις Ευρώπης που συμμετείχαν στο πρώτο παγκόσμιο κύπελλο της Ουρουγουάης το 1930.
ΤΡΙΚΥΜΙΕΣ, ΜΙΚΡΑ
ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ
ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ
Υπήρχαν όμως και κάποιες ατυχίες όταν μια ομάδα δεν έφθανε έγκαιρα στο λιμάνι της αναχώρησης. Όπως συνέβη το 1930 όταν η εθνική Αιγύπτου δήλωσε πρόθυμη να πάρει μέρος στην πρώτη διοργάνωση του παγκοσμίου κυπέλλου, που έγινε στην Ουρουγουάη.
Το 1930 η εθνική Αιγύπτου παρότι δήλωσε συμμετοχή τελικά δεν πήρε μέρος επειδή καθυστέρησε να φτάσει στη Μασσαλία και να ταξιδέψει για το Μοντεβιδέο. Μια τρικυμία ανοικτά της Μάλτας καθυστέρησε το πλοίο που μετέφερε την εθνική ομάδα από το Κάιρο κι έτσι το πλοίο που θα τους μετέφερε από τη Μασσαλία στην Ουρουγουάη, αναχώρησε χωρίς να τους περιμένει. Ήταν ταχυδρομικό πλοίο και δεν μπορούσε να τροποποιήσει το δρομολόγιό του
Το 1954 η Νότιος Κορέα προκρίθηκε στο παγκόσμιο κύπελλο της Ελβετίας. Η εθνική ομάδα της χώρας αρχικά ταξίδεψε με πλοίο μέχρι το Τόκιο όπου ανακάλυψαν ότι το αεροπλάνο που μίσθωσαν για να τους μεταφέρει στην Ελβετία δεν χωρούσε ολόκληρη την ομάδα. Έτσι 12 παίκτες και ο προπονητής πέταξαν για Ζυρίχη μέσω Φιλιππίνων, Ινδίας, Πακιστάν, Συρίας και Ρώμης και άλλα 12 μέλη της ομάδας πέταξαν για Ελβετία μέσω Μπανγκόγκ. Όμως και στην Ταϋλάνδη ανακάλυψαν ότι δεν υπήρχαν θέσεις για 2 ποδοσφαιριστές που τελικά μπόρεσαν να ταξιδέψουν επειδή η ομάδα αποζημίωσε ένα ζευγάρι εγγλέζων ποδοσφαιρόφιλων που ευαισθητοποιήθηκε και τους παραχώρησε τις θέσεις του. Μετά από 65 ώρες πτήσεων συνολικά, η Κορέα έφθασε στην Ελβετία παραμονή του πρώτου αγώνα της. Έδωσε δύο προκριματικούς αγώνες, όπου έχασε 9-0 από την Ουγγαρία και 7-0 από την Τουρκία και γύρισε πίσω μια εβδομάδα μετά. Αυτή τη φορά, μπόρεσαν να επιστρέψουν όλοι μαζί σε ένα αεροπλάνο.
Αεροπορικώς ταξίδεψαν και οι Νεοζηλανδοί όταν το 1982 προκρίθηκαν στο παγκόσμιο κύπελλο της Ισπανίας. Μόνο που εάν έπαιρναν πλοίο ίσως να ταλαιπωρούνταν λιγότερο. Αρχικά «πέταξαν» μέχρι τα νησιά Φίτζι διανύοντας 2.160 χιλιόμετρα κι από εκεί διέσχισαν το μισό Ειρηνικό ωκεανό «πετώντας» για Σιγκαπούρη απ΄ όπου πήραν την πτήση για τη Μαδρίτη. Συνολικά διένυσαν πάνω από 60.000 χιλιόμετρα για να φθάσουν στην Ισπανία, να χάσουν 5-2 από τη Σκωτία, 3-0 από τη Σοβιετική Ένωση και 4-0 από τη Βραζιλία. Είπαμε όμως, σημασία δεν έχει η νίκη αλλά η συμμετοχή.
