Ο Νοέμβρης είναι κάπως στην μέση του και εγώ δεν θέλω να ξεκολλήσω από τον Παράδεισο μου. Του έκλεψα τις καλές του μέρες για να δουλέψω στον κήπο μου. Νυχτώνει γρήγορα αλλά αυτή την ησυχία δεν την αλλάζω με τίποτα. Μου τα χάλασε βέβαια το Σαββατοκύριακο ο καιρός, όμως ήθελα να το ζήσω και αυτό το χειμωνιάτικο τοπίο.
Ήσυχη βροχούλα χωρίς θυμωμένο ουρανό, κάτασπρα απλωμένα σύννεφα τύλιξαν τα πάντα και τέλος ήρθε η Κυρά ομίχλη σαν μια βελούδινη κουρτίνα και έκρυψε τα πάντα από την σκηνή. Κυριακή πρωί...Η τηλεόραση δείχνει τον τριακοστό ένατο Μαραθώνιο. Πολύς κόσμος πολλοί αθλητές και αθλήτριες από παντού.
Δύο αγαπημένα μου παιδιά πήραν και αυτά μέρος. Για τον έναν ήταν η πρώτη φορά και είχε άγχος και αγωνία. Η προετοιμασία όλης της ομάδας ήταν άψογη. Τρεις μήνες προπόνηση και σωστή διατροφή. Κοιτώντας την τηλεόραση ένιωθα να βιώνω μαζί τους την πάλη τους με τον δρόμο και τον χρόνο.
Συγκινήθηκα όταν ο πρώτος αθλητής και αθλήτρια μπήκαν στο στάδιο, τους θαύμασα, τους χειροκρότησα, χάρηκα για αυτούς και για όλους. Θυμήθηκα κάποια χρονιά στο σχολείο που πήρα μέρος στους σχολικούς αγώνες. Η γυμνάστρια μου είπε ότι ήμουν καλή. Βγήκα τέταρτη σε όλο το σχολείο!
Η αλήθεια είναι ότι τότε ο κόσμος δεν ήταν ευαισθητοποιημένος σε τέτοιου είδους δράσεις. Δεν έκανε καμία εντύπωση στους γονείς μου η απόδοση μου στο τρέξιμο. Από τότε έχασα την αυτοπεποίθηση μου και δεν έλαβα μέρος ξανά σε αγώνες. Χρόνια αργότερα όταν έγινα γονιός ένιωσα πολλά, δικαιολόγησα άλλα τόσα, έκανα τα λάθη μου και έμαθα πως αν κάτι δεν το γνωρίζεις, μην το απορρίπτεις πριν το μάθεις.
Ευτυχώς που ο Νους απέδρασε γιατί ήμουν ικανή να σκεφτώ δυσάρεστα σενάρια. Δεν τα κατάφερα όμως όσο και να προσπάθησα μία ανησυχία την είχα…Σαρανταδύο χιλιόμετρα ήταν αυτά, έκανε και ζέστη άραγε θα τα κατάφερναν τα παιδιά; Ένας ένας οι μαραθωνοδρόμοι έμπαιναν στο στάδιο, πόσο περήφανοι ένιωσαν που κατέκτησαν έναν ακόμη στόχο τους. Κάθε κατάκτηση ένα λιθαράκι προς την ελευθερία..
Κάθε ελευθερία περισσότερη ισορροπία. Όσο ισορροπείς τόσο θέλεις να μαθαίνεις...Κλείνοντας την τηλεόραση και κρατώντας την ζεστή κούπα μου με το τσάι λουίζας βγήκα στην αυλή για να νιώσω και εγώ την δική μου ελευθερία και να ανακαλύψω την χαρά της ησυχίας....
Όλγα Κουτμηρίδου Μεταξά