Χθες παρακολούθησα στην Εθνική Λυρική Σκηνή την όπερα «Don Giovanni». Την όπερα αυτή, όπως και πολλές άλλες, την είχα παρακολουθήσει παλιότερα, το 2011, με τον παππού μου, Ορέστη Σιδηρόπουλο, στον κινηματογράφο «Σταρ» της Βέροιας σε live μετάδοση από τη Metropolitan Opera. Πριν την έναρξη της παράστασης μου είχε διηγηθεί μία ιστορία από όταν έκανε, το 1960, την ειδίκευσή του στη Γερμανία:
«Στη Γερμανία, στο Μόναχο, η όπερα είχε εξαίσιες παραστάσεις, αριστουργήματα! Είχε εισιτήρια για όλα τα βαλάντια. Εγώ τότε είχα πάει για σπουδές, δεν είχα πολλά χρήματα όμως δεν στερούμουν αυτή τη διασκέδαση. Είχα παρακολουθήσει πολλές όπερες στο Μόναχο. Αγόραζα ένα φτηνό εισιτήριο, από αυτά του εξώστη, αλλά παρατηρούσα πριν αρχίσει η παράσταση και αν έβλεπα καμία θέση κενή σε κάποιο θεωρείο μόλις άρχιζε η παράσταση ξεγλυστρούσα από τις ταξιθέτριες μες το σκοτάδι και πήγαινα σε καλύτερη θέση [….] Αυτό το φυλλάδιο που μας δώσανε στην είσοδο να το κρατήσεις, να θυμάσαι ότι κάποτε παρακολουθούσες με τον παππού σου όπερα».
Και εγώ πήρα μαζί μου αυτό το φυλλάδιο χθες το βράδυ και θυμόμουν αυτά τα λόγια και τις άλλες συζητήσεις που είχαμε τότε, τότε που με συνόδευε στις όπερες ο καλύτερος καβαλιέρος, και σιγοτραγουδούσα έναν στίχο από ένα παλιό τραγούδι του Σουγιούλ «Θα καθόμουνα πλάι σου, πόσο μου ‘λειψες πόσο»....
Μαρία Άννα Ιωσηφίδου
