Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Μετά από 16 χρόνια συνδικαλιστικής περιήγησης, 26 χρόνια γάμου και 28 χρόνια ως ελεύθερος επαγγελματίας κατέληξα: να ντύνομαι στη «μπουτίκ μπαμπάς & μαμά», να τρώω από το «μάρκετ πεθερός & πεθερά» και να σας «πολεμώ» με το πληκτρολόγιο μου».
Φίλοι μου, καλή σας ημέρα,
ζητείται επειγόντως Παύλος, για να πάρει από πάνω μας τη βρώμα, τη μπόχα, τη σιχασιά, τη μετριότητα,
ζητείται επειγόντως Παύλος, για να εξαφανίσει, την αριστεία της ξεφτίλας!
«Ακούστε Ελληνόπουλα! Τις αμαρτίες των γερόντων μας και τις δικές μας αμαρτίες, τις φορτώθηκε ο Παύλος Μελάς και παθαίνουνταν και υπόφερνε για αυτές, ενώ δεν ήταν άξιος για τέτοια τιμωρία. Οι λίγοι και οι μετρημένοι παθαίνονται για τις αμαρτίες των πολλών, παλιές και νέες και τις φορτώνονται όλες γιατί δεν φοβούνται ξένα βάρη, δε φοβούνται καμιάν ευθύνη και αντί να κοιμούνται, κουνιούνται και τολμούν. Άμα νιώσουν, πεισθούν και πιστέψουν πως πρέπει να γίνει κάτι, το αναλαμβάνουν οι ίδιοι, γιατί θεωρούν τον εαυτό τους υποχρεωμένο να το κάμουν και ποτέ δεν περιμένουν πρωτοβουλία από τους άλλους. Και αφού αποφασίσουν και το αναλαμβάνουν, δε θα σταματήσουν πια ως το θάνατο».
(από τον πρόλογο του βιβλίου Μαρτύρων και ηρώων αίμα.)
Φίλοι μου, στις 13 Οκτωβρίου, ξεκίνησε η απελευθέρωση των ιερών χωμάτων της Μακεδονίας.
Είναι η ημέρα θανάτου του Παύλου μας!
13 Οκτωβρίου είναι, η σπίθα που άναψε την φωτιά και έδιωξε ο Έλληνας τους βαρβάρους, από τούτη εδώ τη γη, η οποία είναι δική μας!
Ναι Παυλάρα μου, εσύ πήγες στη Μακεδονία για να αγωνιστείς για μία ελεύθερη και μεγάλη πατρίδα, στην οποία όμως, στην συνέχεια «ορίσανε» και άλλοι για να «φτιάξουν»:
μία πατρίδα, που κυριαρχεί το ψέμα, η απάτη, η ανικανότητα, η απραξία, η αφασία,
μία πατρίδα, που κυριαρχεί η σιχαμάρα, η κονόμα, τα «εξτραδάκια» η διαφθορά, το έγκλημα,
μία πατρίδα, που παντού «παρελαύνουν» ντενεκέδες χωρίς κανένα ένσημο,
μία πατρίδα που έχουν εξαφανιστεί οι αξίες, οι πολιτικές αρχές, οι ηθικές αρχές, τα ιδανικά,
μία πατρίδα που δεν υπάρχουν δεσμοί, γλωσσικοί, πολιτιστικοί, θρησκευτικοί, ιστορικοί, κοινών αγώνων και θυσιών, κοινών ιδανικών,
μία πατρίδα, που τίποτα δεν λειτουργεί πλέον, δεν υπάρχουν θεσμοί, δομές, παρά μόνο συντεχνίες και συμφέροντα,
μία πατρίδα, φτωχή και χρεωμένη και δυστυχώς σε λίγο και χωρίς Έλληνες.
Ναι καπετάνιο μου, εσύ ονειρευόσουν μία ελεύθερη πατρίδα και εμείς φτιάξαμε,
μία πατρίδα που οι νέοι της δεν χαμογελάνε, αλλά κλαίνε γιατί δεν τους «κάθεται» το μοντέλο της οθόνης του υπολογιστή και επιβάλλεται να καπνίσουνε και χόρτο για να ξεχάσουνε τον πόνο τους,
μία πατρίδα που οι νέοι κλαίνε γιατί δεν τους παίρνει ο μπαμπάς τους γόβα στιλέτο, ενώ τότε, οι νέοι ήταν ξυπόλητοι,
μία πατρίδα που οι γυναίκες κλαίνε, διότι δεν πέτυχε το σοτάρισμα του βοδιού, με το σιρόπι από μοσχάρι,
μία πατρίδα που η μάνα ουρλιάζει γιατί έπεσε κόκκινο κρασί στο φόρεμά της, μάρκας «φούφουτος» και ο ηλίθιος, της λέει μην ανησυχείς, θα σου πάρω άλλο!
Φίλοι μου, η πατρίδα τότε δεν είχε καγιέν, αλλά γαιδούρια, δεν είχε πλούτο, αλλά φτώχεια, πείνα. Δεν είχε εξοχικά και Μύκονο, αλλά είχε αρχές, πίστη σε αξίες, πίστη σε ιδανικά…
13 Οκτωβρίου φίλοι μου 1904, ημέρα βροχερή, σκοτεινή, καταχνιά παντού, βαριά η ατμόσφαιρα, άλλοι να λένε να μείνουν και άλλοι να φύγουν.
Ο καπετάνιος υποστηρίζει ότι τα παλικάρια πρέπει να ξεκουραστούνε και μείνανε.
Δεν πέρασε ώρα και οι τουφεκιές αρχίσανε, όσο περνούσε ο χρόνος η κατάσταση χειροτέρευε, θα καούμε σαν τα ποντίκια, φώναξε κάποιος, θα πάω να κάνω αναγνώριση, είπε ο αρχηγός, δεν έστειλε άλλον.
Έπρεπε να πάει ο ίδιος, διότι είχε ραντεβού με τον χάρο.
Έπρεπε να πάει, γιατί είχε φθάσει η ώρα που θα σημάνανε τα καμπαναριά την έναρξη του αγώνα!
Ακούσθηκε ένας πυροβολισμός, μονάχα.
Και γύρισε ο ήρωας πίσω, λέγοντας: «στη μέση με πήρε παιδιά».
Μπήκε μέσα, ξάπλωσε και φώναξε:
Νίκο, που είσαι;
Κοντά σου καπετάνιο,
κρυώνω.
Με τρεμάμενα χέρια, έβγαλε το σταυρό από το λαιμό του και είπε: «το σταυρό να το δώσεις στην γυναίκα μου και το τουφέκι μου να το δώσεις στον γιο μου και να τους πεις ότι το καθήκον μου το έκανα».
Η ώρα περνούσε, οι πόνοι γινότανε αφόρητοι, και ο Παύλος, ονόμαζε τα ονόματα των παιδιών του και ξαφνικά πονώ και ξεψύχησε.
Και επειδή χρόνια τώρα, φοβόμαστε να μιλήσουμε για αξίες και ιδανικά, μη θίξουμε κανένα αναρχοκαπιταλιστή, ήλθαν οι εθνομηδενιστές και αναρχοφιλελεύθεροι και ισοπεδώνουν τα πάντα, προσέξτε, την σκηνή του θανάτου του Παύλου.
Φορά σταυρό, να η θρησκεία,
λέει ότι έκανε το καθήκον του, να και η αγάπη στην πατρίδα,
αναφέρει τα ονόματα των παιδιών του, να και η οικογένεια, …
Ξέρω φίλοι μου, σας έπιασε ταραχή, αλλά η πατρίδα δεν ελευθερώθηκε από εθνομηδενιστές, δεν θα ήταν και φυσιολογικό, αλλά από την αγάπη ορισμένων, για την πατρίδα τους, τη θρησκεία τους και την οικογένειά τους.
Χρόνια τώρα φοβόμαστε να μιλήσουμε και να το αποτέλεσμα.
Μία παιδική χαρά, πούλησε τη Μακεδονία!
Και ενώ τα παλικάρια ασπάζονται την κεφαλή του νεκρού ήρωα, και αναρωτιούνται τι θα απογίνουνε χωρίς τον καπετάνιο τους, ξαφνικά,
«Σε κλαίει ο λαός. Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι στον τόπο, που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλληκάρι. Πανάλαφρος ο ύπνος σου, του Απρίλη τα πουλιά, σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς λογάκια και φιλιά, ..» (στίχοι Κωστή Παλαμά).
Αυτό ήταν. Ο θάνατος του Μελά διαδόθηκε σαν αστραπή στην Αθήνα. Οι Έλληνες ξύπνησαν. Άντρες, γυναίκες, γέροντες και νέοι δάκρυσαν, εκλάψαν, θύμωσαν, οργίστηκαν, πετάχτηκαν από τον καναπέ.
Η Μακεδονία υπήρχε, αφού ο Παύλος πήγε και σκοτώθηκε για αυτήν! Έπαψε έτσι η υπόθεση της Μακεδονίας να είναι υπόθεση λίγων Ελλήνων. Έγινε υπόθεση όλου του Ελληνισμού.
Και έτσι ήρθε η λευτεριά και … ο φραπές που πίνω, εγώ, ο ηλίθιος!
Κακά τα ψέματα, φίλοι μου.
Όταν ζούμε μέσα στη μετριότητα, όταν σερνόμαστε μέσα στο βούρκο, στη λάσπη, στα σκατά τότε τα πράγματα μπορούν να αντιστραφούν, μόνο εάν εμφανιστεί ένας ηγέτης, ικανός να μας εμπνεύσει.
Ένας ηγέτης που δεν θα φοβηθεί να φορτωθεί τις αμαρτίες γενιών και γενιών, να αναλάβει ευθύνες, πρωτοβουλίες, να τολμήσει. Και έτσι να κερδίσει στο πλευρό του τον λαό. Αφυπνισμένο, πρόθυμο να παλέψει μαζί του, ότι και να συνεπάγεται αυτό.
Τότε οι γονείς μας προσπαθούσανε να ξεφύγουνε από τη φτώχεια με όπλα, τη δίψα για γνώση, με μόχθο και ρούχα καθαρά και άσημα.
Τώρα προσπαθούμε να ανελιχθούμε με όπλα την πονηριά, τη γνωριμία και ρούχα βρώμικα, αλλά φιρμάτα!
Οι πατεράδες μας τότε τα καταφέρανε, διότι γνωρίζανε την εθνική κληρονομιά τους και μπορούσανε να τη σηκώσουνε.
Εμείς που δεν τη γνωρίζουμε και δεν μπορούμε καν να την δούμε, επειδή έχουμε τυφλωθεί από την αφθονία των υλικών αγαθών, είμαστε καταδικασμένοι να σερνόμαστε μέσα στο ψέμα και τη λάσπη.
Και τελειώνοντας φίλοι μου, ας αναλογιστούμε και να συγκρίνουμε και έτσι θα κατανοήσουμε και τους λόγους της κατάντιας μας.
Ο σημερινός νεοέλληνας ακόμη και την ώρα του θανάτου του, δεν έχει συναίσθηση της μηδενικότητάς του.
Πιστεύει ότι με τα χρηματιστηριακά πλούτη είναι παντοδύναμος και μπορεί να εξαγοράσει τα πάντα ακόμη και το θάνατο. Για αυτό και προσπαθεί να λαδώσει τον χάρο.
Ρε μεγάλε έλα να πιούμε την φραπεδιά και θα τα βρούμε.
Λίγο πίσω εσύ, πολλά ευρώπουλα εγώ, κάπου θα συναντηθούμε!
Ο Παύλος, όμως και την ώρα που κείτεται στο χώμα και φεύγει για την αγκαλιά της Πλατυτέρας, δεν δειλιάζει μπροστά στο χάρο. Δεν φοβάται, για αυτό και προτρέπει στους συμπολεμιστές του:
«να συνεχίσετε τον αγώνα, να μην δειλιάσετε, θα συναντήσετε κακουχίες, στερήσεις, προδοσία, θάνατο. Αλλά μη δώστε την ψυχή σας, μη λυγίσετε, όλα για την πατρίδα, όλα. Διώξτε τους δολοφόνους από τα ιερά χώματα της Μακεδονίας μας. Όλα, όλα για την ελευθερία της Μακεδονίας, όλα και τη ζωή σας, αξίζει να πεθαίνει κανείς για τη Μακεδονία, για την Ελλάδα».
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΒΕΡΟΙΑ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑΟΥΣΑ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ!
ΥΓ.
Επειδή στη χώρα της ξεφτίλας, οι φωνές που θα προσπαθούν να απομυθοποιήσουν τον ήρωα θα πληθαίνουν, να σας πληροφορήσω.
Δεν με ενδιαφέρει εάν πολέμησε, και που, μου αρκεί που ένας μεγαλοαστός, φόρεσε τις μπότες του και άφησε τη ζεστασιά του πλουσίου καναπέ του!
