Του Κώστα Μίζα
Επιμελητή Ανηλίκων Βέροιας
Είναι αναμφισβήτητο νομίζω ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού στην Ελλάδα-ακολουθώντας μια παγκόσμια τάση- κατοικεί πλέον στα αστικά κέντρα. Οι λόγοι που οδήγησαν στο φαινόμενο αυτό που είναι σύνθετο,ξεπερνούν βέβαια το σκοπό αυτού του κειμένου που η στόχευσή του είναι πολύ συγκεκριμένη.
Θα μπορούσα όμως να αναφέρω επιγραμματικά την μετάβαση σε ένα παραγωγικό μοντέλο με διογκωμένο τον τριτογενή(υπηρεσίες) και δευτερογενή τομέα(μεταποίηση) και αντίστοιχη υποχώρηση του πρωτογενή, και την συνακόλουθη πεποίθηση ότι η πόλη παρείχε περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες απ ότι η ύπαιθρος που είναι σχεδόν αποκλειστικά προσανατολισμένη στην αγροτική παραγωγή.
Επίσης η ύπαρξη οργανωμένων υποδομών στις πόλεις(νοσοκομεία, σχολεία,δημόσιες υπηρεσίες,ευκαιρίες ψυγαγωγίας και μόρφωσης(για τα παιδιά) λειτούργησε ενισχυτικά καθώς παρείχε ένα αίσθημα ασφάλειας και την ελπίδα κοινωνικής ανόδου.
Η συνύπαρξη τόσο μεγάλου αριθμού ανθρώπων προυπέθετε τη θέσπιση κανόνων που να τη ρυθμίζουν. Η δοσολογία δικαιωμάτων-υποχρεώσεων(ένα κοινωνικό συμβόλαιο) θα καθόριζε τις συμπεριφορές προκειμένου να υπηρετηθεί το “γενικό καλό” με τέτοιο τρόπο ώστε να μην εμποδίζεται η άσκηση των δικαιωμάτων από “καταχρηστικές συμπεριφορές”.
Ηταν αναπόφευκτο όμως να φανούν και οι δυσμενείς συνέπειες. Το κυκλοφοριακό πρόβλημα και η ηχορρύπανση είναι μερικές από αυτές τις βιωμένες καταστάσεις που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.
Η νομοθεσία αναθέτει στις αρχές(τοπικές και εθνικές) να μεριμνούν(ανάμεσα σε άλλα δημόσια αγαθά) και για την “ποιότητα ζωής”των πολιτών που σχετίζεται άμεσα με την “δημόσια υγεία”,έτσι ώστε να δημιουργούν τις προυποθέσεις για την άσκηση των σχετικών δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτά (τα δημόσια αγαθά).
Δεν θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες που μπορεί να κουράσουν, αλλά πάμπολλες επιστημονικές μελέτες έχουν τεκμηριώσει την επιδείνωση της “δημόσιας υγείας” από την ατμοσφαιρική ρύπανση και την ηχορρύπανση( αύξηση αρτηριακής πίεσης,νευρολογικά και ψυχικά προβλήματα κλπ). Ολοι μας βιώνουμε τον υπέρμετρο θόρυβο μιας μερίδας οχημάτων(κυρίως δίτροχων). Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι δεν είναι στις προθέσεις μου να θιγούν συλλήβδην κοινωνικές κατηγορίες καθώς είναι προφανές ότι αναφέρομαι σε μία μερίδα μόνο.
Φιλοδοξία αυτού του κειμένου (ο συντάκτης του οποίου δεν είναι θιασώτης της εύκολης “καταστολής”) είναι όχι να στιγματίσει αλλά να προκαλέσει μια συζήτηση.
Ενδιαφέρεται η οργανωμένη κοινωνία για την “ποιότητα ζωής” των πολιτών και συνακόλουθα για την “δημόσια υγεία”; Στην διασφάλιση της “ποιότητας ζωής” περιλαμβάνεται και η προσπάθεια εξάλειψης ή περιορισμού των επιβλαβών θορύβων από την κίνηση των οχημάτων, όταν μάλιστα έχει τεκμηριωθεί από επιστημονικές μελέτες η πρόκληση βλαβών στην υγεία από τον εκκωφαντικό θόρυβο;
Διότι εντέλει τί μήνυμα θα στείλουμε στη νέα γενιά που μας βλέπει,ότι είμαστε μια κοινωνία που αποδέχεται παθητικά και συνηθίζει απλώς να ζει με τα προβλήματά της ή έχει τη βούληση να τα αντιμετωπίσει και να τα επιλύσει;