Δυσκολεύομαι να ακούω η να διαβάζω επικήδειους. Καταλαβαίνω απόλυτα τους λόγους για έναν τέτοιο ύστατο χαιρετισμό όμως συνήθως ακούω και συγκρατώ μόνο τις λέξεις από τη νεκρώσιμη ακολουθία «εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως…»
Αυτά που γράφω τώρα, τα ελάχιστα για τον Λάζαρο Καραπορναλίδη που έφυγε
άδοξα και ξαφνικά πριν λίγες μέρες, είναι οφειλή και αναγνώριση ενός νέου που
σημάδεψε (η λέξη είναι η σωστή και την υπογραμμίζω) τη δίκη μου σταδιοδρομία
στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βέροιας.
Τον γνώρισα προς το
τέλος της δεκαετίας του ‘90. Έψαχνα απεγνωσμένα άτομο με γνώσεις
προγραμματισμού για να μας βοηθήσει σε μια σειρά Ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Οι συστάσεις από συμμαθητή και
καλό φίλο ήταν ένθερμες με μια επισήμανση «μη σε παραξενεύσει η πρώτη
εντύπωση, πάρτον». Τον άκουσα, ο Λαζαρος ήταν Διαμάντι, δούλεψε σε πολύ υψηλό
επίπεδο με ανθρώπους απο όλο τον κόσμο και μας έβγαλε ασπροπρόσωπους. Ιδιοφυΐα,
ακούραστος, συγκινούμαι που τα γράφω όλα αυτά γιατί στα λίγα χρόνια που δούλεψε
μαζί μας ελάχιστες φορές χρειάστηκε να του εξηγήσω κάτι αναλυτικά, δεν
καταλάβαινα πότε τελείωνε και άρχιζε νέα δουλειά.
Αργότερα, είχα χαρεί πολύ που κατάφερε να μπει στο Δήμο, το άξιζε. Τον
έχασα μετά (τα λάθη μου με τους ανθρώπους είναι αμέτρητα μέσα σε αυτά
συμπεριλαμβάνω και το χάσιμο της επαφής με τον Λάζαρο). Έφυγα και στην Αθήνα, η
απόσταση μεγάλωσε. Μάθαινα ότι δούλευε στο Γραφείο πρωτοκόλλου του Δήμου και
μετά στο ΚΕΠ Μακροχωρίου όπου και ζούσε. Αναρωτιέμαι, τι έκανε με το ταλέντο
που είχε στον προγραμματισμό, δεν έχει σημασία τώρα πια. Δεν πήγα στην κηδεία
του. Είχα χρόνια να τον δω και προτίμησα, να πω την αλήθεια, να κρατήσω την
εικόνα, όπως τον είχα γνωρίσει. Η ζωή τα φέρνει έτσι να γράφω τώρα για έναν νέο
που είχα καιρό να ακούσω νέα του και δε θα τον ξαναδώ.
Στην ομιλία μου στη Στοκχόλμη τον Αύγουστο του 2010 όταν παρέλαβα το
βραβείο του ιδρύματος Bill and Melinda Gates ανέφερα και μετά συνέχισα να
επισημαίνω ότι εκείνη η μεγάλη επιτυχία ήταν αποτέλεσμα μιας ομαδικής δουλειάς
κάνοντας μνεία κυρίως στο προσωπικό της βιβλιοθήκης. Ο αγαπητός Λάζαρος που μας
άφησε, όπως εγώ τον έζησα, ήταν κομμάτι αυτής της επιτυχίας και τώρα πια
είναι η πιο σημαντική γέφυρα ανάμεσα στο «θαύμα» της Βιβλιοθήκης και το
τέλος της μικρής μας πόλης. Ευφυής, χαμογελαστός και βαθιά ταπεινός,
αυτός ήτανε ο Λάζαρος,. Τυχερός που τον είχα συνεργάτη, θα τον θυμάμαι για
πάντα.
Ιωάννης Τροχόπουλος