Χειροκροτoύσα
την γνωριμία μου με τους πόθους
όταν ετοίμαζα τους στίχους,
για τον Ιούλιο στην βεράντα.
Ζητούσα βοήθεια
για την ελεύθερη συναγωγή των ονείρων τότε.
Έτσι ζουν οι σκέψεις,
έλεγα,
κρατώντας απ` το χέρι
τις ταινίες μικρού μήκους της Ευτυχίας.
Όταν αγγίζεις το μακριά
απ` τα χρειώδη,
και τις δενδροστοιχίες της ευθείας γραμμής.
Έψαχνα στην έρημο
το νόημα «των δρόμων.
Μένανε μονάχα κάτι ερημίτες
που δείχνανε με τα δάχτυλά τους τον Ουρανό
σ` αυτούς
που είχανε χάσει το δρόμο τους.
Το σώμα των νυχτοφυλάκων του Ρέμπραντ,
άναβε τα φώτα.
Οι Μωαμεθανοί
έψαχναν στην Ιστορία τα χρόνια που κρύφθηκαν.
Οι Οδοιπόροι ζητούσαν το νόημα των περιηγήσεων.
Οι κοσμοναύτες την αλήθεια του διαστήματος
και
κάτι ρήτορες…
…γιατί
κελαηδούν τα πουλιά κρυμμένα στην αμυγδαλιά…
και όχι στις θορυβώδεις Πόλεις…
Γιάννης Ναζλίδης
30 Ιουλίου 2022