Του Δ.Π.Τόλιου
Θα μπορούσε μια παρουσίαση για τον βεροιώτικο προσκοπισμό των νεώτερων χρόνων να μην συμπεριλαμβάνει τον Μιχάλη; Θα μπορούσε να μην γίνει αναφορά στον άνθρωπο που πρόσφερε στον λυκοπουλισμό την ψυχή του; Θα μπορούσε ίσως αντιτείνουν μερικοί, εξαιτίας του αναπάντεχου, στενόχωρου τρόπου αποχώρησης από την ζωή στις 15.5.2015 αλλά και όσων στεναχώρησε και έφερε σε δύσκολη θέση τα τελευταία χρόνια. Θα θεωρούσα λειψή μια τέτοια προσπάθεια αν δεν συμπεριλάμβανα και τον Μιχάλη Αδαλόγλου. ‘Έστω και τώρα 7 χρόνια μετά την αποχώρηση του οφείλω να το κάνω. Πρώτα από όλα διότι (όσο με άφηνε στο τέλος γιατί από άλλους μάθαινα τα κατορθώματα του) ήμουν πολύ κοντά του για πολλά προσκοπικά χρόνια, ζήσαμε ατέλειωτες στιγμές σε βουνά, θάλασσες και λαγκάδια, στον προσκοπισμό αλλά και στην ζωή, με τίμησε επιλέγοντας με να βαφτίσω το ένα από τα τρίδυμα (την Ευαγγελία) που απέκτησε με την ριζωματιώτισσα Γιάννα Μανωλοπούλου.
ΑΡΧΗΓΟΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗΣ ΛΥΚΟΠΟΥΛΩΝ ΜΕ ΜΕΡΟΠΗ ΤΣΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΝΙΚΗ ΚΙΗΜΗΚΗ ΚΡΑΤΑ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΛΕΒΟΑ ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ
Κατά την εκφορά, στον ασφυκτικά γεμάτο Άγιο Αντώνη, ο Γιώργος Χιονίδης μου είπε χαμηλόφωνα πως έπρεπε να πω δύο λόγια για τον κοινό μας φίλο, όμως εγώ δεν θέλησα, δεν είχα το σθένος ίσως και την σιγουριά ότι θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος και να πω δυο κουβέντες για τον φίλο μου με τον οποίο ήμουν θυμωμένος έστω και αν είχε πεθάνει μια μέρα πριν. Γνωρίζω τώρα καλά ότι ο Μιχάλης φεύγοντας στεναχώρησε και έφερε σε δύσκολη θέση όχι μόνο την οικογένεια του αλλά και συγγενείς και πολίτες της Βέροιας. Εκτός όμως από ότι «ο θανών δεδικαίωται» (το «δεδικαίωται» εδώ δεν σημαίνει «είναι δικαιωμένος» αλλά «είναι απαλλαγμένος» Ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας», λέει ο Παύλος στην Προς Ρωμαίους επιστολή, «Γιατί σ’ έναν που πέθανε, η αμαρτία δεν έχει πια καμιά εξουσία», αυτή είναι η επίσημη μετάφραση της φράσης από τη Βιβλική Εταιρεία) η αλήθεια κατά την γνώμη μου είναι ότι ο Μιχάλης Αδαλόγλου του Αβραάμ και της Γεωργίας, υπήρξε ένας ξεχωριστός, χαρισματικός και ικανός, πρωτοπόρος εκπαιδευτικός αλλά και πρόσκοπος. Θα σταθώ στα χρόνια του προσκοπισμού και τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του ως εκπαιδευτικού . Γεννήθηκε το 1963.
1981 ΠΑΡΕΛΑΣΗ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΤΕΒ
Γνωρισθήκαμε στο 1ο σύστημα, στο Μέγαρο Ζώκου, σε αίθουσα που παραχωρούσε δωρεάν στους προσκόπους ο γιατρός Νικόλαος Παπαχαραλάμπους, πατέρας του Βαγγέλη, εγώ απλός πρόσκοπος και αυτός ενωμοτάρχης των Αετών. Είχε και τον αδελφό του Δημήτρη λυκόπουλο στην Αγέλη. Άλλοι ενωμοτάρχες της ομάδας μας ήταν ο Αντώνης Λαχανόπουλος (αεροπρόσκοπος) , ο Πέτρος Αμοιρίδης , ο Γιάννης Αντωνιάδης . Μου έκανε πρώτη εντύπωση η παρατηρητικότητα του, τον Νοέμβριο του 1977 ακολουθώντας η ομάδα τα ανιχνευτικά σήματα στον χωμάτινο δρόμο προς Ραχιά, σε εκδρομή , ανακάλυψε λίγο πιο πάνω από την Μαγούλα, τους προπορευόμενους βαθμοφόρους που άφηναν ίχνη για να φθάσουμε στον τελικό προορισμό, το κατόρθωμα των Αετών ήταν τόσο σημαντικό, που πρόσθεσαν στην «άμιλλα» τόσους πολλούς βαθμούς στην ενωμοτία τους, που οι άλλοι, όσους να μαζεύαμε στη συνέχεια (ίχνη, κόμποι, φωτιά, μαγείρεμα) δεν υπήρξε περίπτωση να το ξεπεράσουμε. Τα χρόνια εκείνα ο Μιχάλης ήταν αδελφικός φίλος με τον Νίκο Ταιπλιάδη, γιό του εμπόρου και σκηνοθέτη Γιάννη Ταιπλιάδη. Προσκοπισμός, χριστιανική ένωση, ψαλτήρι στον Άγιο Αντώνη. Ο Νίκος έγινε υπαρχηγός στην Ομάδα και ο Μιχάλης υπαρχηγός και σύντομα αρχηγός στην Αγέλη Λυκοπούλων, διαδεχόμενος τον Γιάννη Λαμπίδη, έγινε δηλαδή Ακέλας.
1980 ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΑΣΜΙΑ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΣΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ
Ο Μιχάλης ήταν χαρισματικός στην επαφή του με τα μικρά παιδιά και ειδικά τα λυκόπουλα. Τα μάγευε και έπαιρνε από αυτά στις δράσεις όλη τους την ενεργητικότητα και δημιουργικότητα. Τα λυκόπουλα τον λάτρευαν. Οι μητέρες αναζητούσαν τον Αρχηγό. Οι δράσεις των λυκοπούλων ήταν πάντα επιτυχημένες, σε οργάνωση, αποτέλεσμα, και οικονομικά. Ήταν γεμάτος εκπλήξεις, παιχνίδια, ευρηματικότητα. Εφάρμοσε πρώτος στην Ελλάδα, την ιδέα να εισέρχονται τα ανήλικα (αγόρια, και μετά το 1979 και κορίτσια) στα λυκόπουλα, από την προσχολική ηλικία, με την πειραματική ομάδα των Μικρών Εξερευνητών. Χρησιμοποιούσε κραυγές, συνθήματα, τραγούδια, διασκευασμένα και αυθεντικά που φεύγοντας τα τραγουδούσαν τα παιδιά στο υποσυνείδητο τους. Η γειτονιά στην οδό Περικλέους στην παλιά Μητρόπολη καμάρωνε τον Μιχάλη. Αριστούχος, απόλυτα μεθοδικός, ευγενικός, πρόθυμος. Στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, εχρήσθη αναγνώστης από τον Κυρό Δεσπότη Παύλο, ενώ κράτησε αδελφική φιλία και σχέση με τον αρχιμανδρίτη π. Παύλο Σινιόλα, με τον οποίο ήταν συμμαθητές, τον πάντρεψε και τον κήδεψε κιόλας ο π. Παύλος αλλά και τον Κυρό Δεσπότη Δράμας Παύλο Αποστολίδη με τον οποίο ήταν συνομήλικοι και παιδικοί φίλοι.
Ο πατέρας του Αβραάμ όπως και θείος του Λάζαρος διατηρούσαν κατάστημα μεταλλικών επίπλων για χρόνια στην Π.Τσαλδάρη στην παλιά οικία Πολυζωίδη, στο κέντρο της αγοράς και ο Μιχάλης από μικρός βοηθούσε τον Αβραάμ στις δουλειές όλο τον χρόνο. Αριστούχος στις εγκύκλιες σπουδές, ήθελε να γίνει δάσκαλος και συνειδητά επέλεξε να φοιτήσει στο τεχνικό λύκειο για να εισέλθει στην παιδαγωγική ακαδημία Λαρίσης με τον βαθμό του (άριστα).
Ως δόκιμος στα τεθωρακισμένα απολύθηκε με λαμπρές εκθέσεις κάνοντας φιλίες κ σχέσεις ζωής. Με τον Μιχάλη η προσκοπική γενιά μου ταξιδέψαμε σε όλη την Ελλάδα αλλά και στην Κύπρο το 1980 και στην Ιταλία το 1987. Συνδεόταν ιδιαίτερα με την οικογένεια Κιοσέογλου, τον Σωκράτη, τον Ακη, με όλα τα παιδιά του 1ου, τον Θανάση Τσολοζίδη, τον Μιχάλη Κορδονίδη . Στην Ιταλία στο Eurofolk 1989 εκατοντάδες ευρωπαίοι κατασκηνωτές τον αναζητούσαν στις παρέες τους για να τραγουδήσουν σε δική του ιταλική διασκευή-πατέντα το Buena k na si –Buena K na no, φορώντας ένα πάνινο καπέλο με εκατοντάδες αναμνηστικά pins από όλη την Ευρώπη.
Το σακίδιο και το αντίσκηνο του, άστραφταν από καθαριότητα, τα εργαλεία του, τα προσωπικά του είδη. Στήσαμε μαζί ατέλειωτες σκηνές, κρεβάτια, υπηρεσίες, για τους παλιούς προσκόπους στις ετήσιες συναντήσεις τους και πλάι-πλάι τραγουδούσαμε τα διασκευασμένα προσκοπικά τραγούδια. Λάκης Ουσουλτζόγλου, Θανάσης Τσολοζίδης, Μπάμπης Παπαδόπουλος, Δημήτρης Τόλιος, Μιχάλης Αδαλόγλου, με ατέλειωτη επιτραπέζια «αγωνία» και ρυζόγαλα στο Γρα-Γρού, παξιμάδια χειροποίητα της Παρασκευούλας . Ιδιαίτερη φιλία είχε και με τον Σπύρο Τελλίδη, ο οποίος, και πάλι αληθινός αρχηγός, όταν ήδη είχε αρχίσει η πτώση, τον αναζήτησε και επιμελήθηκαν μαζί για μήνες το λεύκωμα 100 χρόνια βεροιώτικου προσκοπισμού. Γιατί ο Σπύρος ήξερε την δυνατότητα και τα προτερήματα του προσκόπου του.
Ο Μιχάλης υπήρξε εξεταστής μου σε προσκοπικές διαδικασίες εκπαίδευσης, ποτέ δεν κοιτούσε να σε κομπλάρει, θυμάμαι στην δοκιμασία αγγελιοφόρου, έπρεπε να του απαγγείλω πιστά ένα μήνυμα που μου έδωσαν από την κατασκήνωση , μετά από πορεία 2 χιλιομέτρων και αναζήτηση του στο δάσος, με χαμόγελο έδινε κουράγιο στην παρέα και ποτέ δεν απόπαιρνε τους νεώτερους. Σε δύσκολες οικονομικά στιγμές που είχε ο προσκοπισμός της Βέροιας, ο πατέρας του Αβραάμ συμπαραστάθηκε υλικά και ηθικά. Ενα χειμωνιάτικο βράδυ στην Καστανιά με πολύ χιόνι, είχαν τελειώσει τα ξύλα, τα λυκόπουλα κρύωναν στις κουβέρτες και τα ξημερώματα άρπαξε δύο ξύλινα παγκάκια, τα έσπασε και τα πέταξε στο μεγάλο τζάκι για να κρατήσει την ζεστασιά και την φλόγα μέχρι το ξημέρωμα.
ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ 1978 ΜΙΧ. ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ- ΝΙΚ. ΤΑΙΠΛΙΑΔΗΣ
Τα προτερήματα του αυτά, η μετριοπάθεια του και η αγάπη του στο διάβασμα και τα βιβλία δεν πέρασαν απαρατήρητα από τον Γιώργο Χιονίδη, ο οποίος του πρότεινε και τον συμπεριέλαβε στο ψηφοδέλτιο των δημοτικών εκλογών του 1994 , όπου ο Χιονίδης κατέβηκε ως υποψήφιος δήμαρχος, χωρίς κομματική υποστήριξη, ως κίνηση βεροιωτών και κέρδισε 3 έδρες στον δημοτικό συμβούλιο, άθλος πραγματικός με το ισχύον τότε εκλογικό σύστημα και δίχως κομματική ένταξη,: Γιώργος Χιονίδης, Δημήτρης Ζαμάνης, Μιχάλης Αδαλόγλου (δήμαρχος εξελέγη ο Γιάννης Χασιώτης). Τον τίμησαν τον Μιχάλη εκατοντάδες πολίτες, πορεύθηκε και στα κοινά, στις δημοτικές επιτροπές που συμμετείχε με αγάπη και μετριοπάθεια, τόσο ώστε στη συνέχεια επελέγη να είναι υποψήφιος και με τον Γιάννη Χασιώτη σε επόμενες εκλογές τον 1998.
Όταν τελείωνα από τα δικαστήρια στο ρολόι νωρίς, περνούσα από την τάξη του, τώρα θα σας κάνει μάθημα ο κ. Δημήτρης έλεγε στους μαθητές του, οι οποίοι με αναγνώριζαν , τα παιδιά τον λάτρευαν και ούρλιαζαν με συνθήματα και κραυγές από χαρά πίσω του στα διαλείμματα και στις γιορτές. Ο Μιχάλης ήθελε πάντοτε να τα κάνει όλα άριστα, φανταιζί και με πολυτέλεια, ίσως αυτό τον οδήγησε να ξαστοχήσει σε υπολογισμούς και υποσχέσεις, προτιμούσε λχ να χαρίζει τον χρυσόδετο τιμητικό τόμο με την απαστράπτουσα εμφάνιση, δεν αρκούνταν στο λιτό και ευτελές. Σταθερός συνεργάτης αρθρογράφος στον τοπικό τύπο και σε περιοδικά , θα θυμηθώ και τούτο δα, ήταν ο ομιλητής τον δεκαπενταύγουστο στην Σουμελά παρουσία των αρχών, , διάβαζα τότε για την εξεταστική μου στην Θεσσαλονίκη, άδεια η πόλη, τα καφενεία είχαν την τηλεόραση συντονισμένη στην ΕΡΤ και τον άκουγα από τα ηχεία στην άδεια πλατεία της ‘Έκθεσης Θεσσαλονίκης να μιλά στην δοξολογία για την Σουμελιώτισσα.
Γελούσα και τον καμάρωνα. Από τα χέρια του δωρήθηκαν ατέλειωτα ρεβανί Βεροίας σε όποιον ξένο , πανεπιστημιακό, επισκέπτη της πόλης σε κάθε ευκαιρία, πάντοτε συνοδεύονταν με δώρο έναν τόμο , μια έκδοση της Βέροιας, ένα τοπικό κρασί. Όταν απέκτησαν τα τρίδυμα, τον Αβραάμ, την Αννα Μαρία και την βαφτισιμιά μου Ευαγγελία, (και τα τρία παιδιά πέρασαν στο Πανεπιστήμιο , Πολυτεχνείο, Φιλοσοφική, Παιδαγωγική λίγους μόνο μήνες μετά τον θάνατο του και στηρίζουν δυνατά, εργαζόμενα την Γιάννα στον δύσκολο αγώνα να τα αναστήσει) ήρθε στην Βέροια ο Γεράσιμος Αρσένης ως υπουργός Παιδείας για να εγκαινιάσει την νέα δημοτική βιβλιοθήκη της πόλης, ο Μιχάλης άνοιξε τον νομοθετικό δρόμο στην επικοινωνία μαζί του, ώστε η γονική άδεια όσων αποκτούσαν δίδυμα ή τρίδυμα , να μην είναι μόνο ένα έτος αλλά ίσα έτη με τον αριθμό των τέκνων που γεννήθηκαν. Το πέτυχε άτυπα για την περίπτωση του, με επιμονή και υπομονή, στη συνέχεια νομοθετήθηκε χάρη σε αυτόν η περίπτωση του .
Με την φυσαρμόνικα και το γέλιο στις συναθροίσεις των εκπαιδευτικών της πόλης, στις συνδικαλιστικές τους δραστηριότητες, μέλος της Παμμακεδονικής, του Συλλόγου Μικρασιατών αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τον βεροιώτικο προσκοπισμό, νομίζω ότι έπρεπε δικαιωματικά να του προταθούν τα καθήκοντα τοπικού εφόρου, αμέσως μετά την λήξη της θητείας Θανάση Στάντζου. Εργαζόμενος ως δάσκαλος, διάβαζε και έλαβε και το πτυχίο του Θεολόγου και συνεργάσθηκε άριστα με τους Θεολόγους σε Βέροια και Θεσσαλονίκη. Με σαρκαστικό χιούμορ πολλές φορές, ξέφευγε από τις δύσκολες καταστάσεις, (ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον). Ένα μεγάλο δημόσιο προσκοπικό εύγε στον Γεράσιμο Καλιγά για την στήριξη στα δύσκολα χρόνια και στις σπουδές των παιδιών του.
Ο Στάντζος απέθεσε στο προσκέφαλο του κατά την κήδευση την προσκοπική μαντήλα που τους ένωνε . Πέρασαν 7 χρόνια από την φυγή του, έστω και τώρα, δημόσια με καθυστέρηση, του οφείλω ένα κατευόδιο , να του πω καλή αντάμωση, να τον βεβαιώσω και να του πω ότι οι πρόσκοποι που πέρασαν από την ομάδα του, τον αγαπούν και έχουν γλυκιά την ανάμνηση του, εμείς δε η παρέα του θα ξαναμνημονεύσουμε το όνομα του στην Συνάντηση της Καστανιάς την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2022 γιορτάζοντας τα 50 χρόνια της Ένωσης Παλαιών Προσκόπων Βέροιας. «Αν ένα παιδί τύχει να σου πει πως λυκόπουλο είναι, να μην γελαστείς, γιατί ψέματα θα σου έχει πει αν δεν το ιδείς γελαστό.
Γιατί πάντα ένα λυκάκι, δεν θυμώνει, δεν δακρύζει, κι αν ένα κακό πάθει μια φορά εύθυμο ευθύς σφυρά». Με την παρουσίαση του αδελφού προσκόπου Μιχάλη Αδαλόγλου, ο γράφων επιλέγει να ολοκληρώσει τις παρουσιάσεις προσώπων που πρωταγωνίσθησαν στα νεώτερα χρόνια του βεροιώτικου προσκοπισμού. Στις επόμενες εβδομάδες θα θυμηθούμε στιγμές των συναντήσεων της Ένωσης Παλαιών Προσκόπων Βέροιας του παρελθόντος, ώστε το βράδυ της 3 Σεπτεμβρίου 2022 όλοι μαζί να δώσουμε ραντεβού γύρω από την πυρά της Καστανιάς μας.
Όσοι φόρεσαν την βεροιώτικη προσκοπική μαντήλα έχουμε καθήκον και χαρά να είμαστε εκεί.
