Άρχισε να σουρουπώνει.Ο ήλιος αποσύρεται σιγά -σιγά από τον ουρανό.Κατέβηκα με τις πυτζάμες να κλειδώσω την καγκελόπορτα του σπιτιού μου.Όταν ξαφνικά δύο αυτοκίνητα σταμάτησαν έξω από τον φράχτη μου!Φίλοι μου αγαπημένοι ηρθαν να με δουν απρόσμενα,χοροπηδουσα απο την χαρά μου.Η Μαρία φορτωμένη με ένα σωρό καλούδιαμε εκλεισε στην αγκαλιά της .Πέντε άτομα στάθηκαν στο πλατύσκαλο και έμειναν άφωνοι με αυτό που έβλεπαν!
-Δεν ξέρουμε πού να πρωτοκοιτάξουμε είπε η μαμά της Μαρίας
-Τί ομορφιά!πραγματικός παράδεισος είπε η αδερφή της
-Ότι πρέπει για να παίζουν παιδιά είπε ο γιός της
-Είναι σαν να βγήκε από παραμύθι είπε η φίλη του γιού της
-Αυτό είναι "Όλγα "είπε η φίλη μου και τα υγρά απο συγκίνηση μάτια της,απλώθηκαν στο πρόσωπο μου και άγγιξαν ευαισθητες χορδές της ψυχής μου.Από αυτά τα καθαρά σαν κρύσταλλο βλέμματα που τρυπώνουν σαν άκακο βέλος στην καρδιά σου και μένουν για πάντα εκεί.δεν σε τραυματίζουν αλλά ξανανιώνουν το μέσα σου .Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη τέτοιες ψυχές που μας κάνουν να μην χάνουμε την ελπίδα μας.Μιλήσαμε δηλαδή εγώ μιλούσα ,άκουγαν όλοι τις αναδρομές μου στο παρελθόν,το παρόν,το μέλλον,τα σχέδια και τα όνειρα μου.Η ώρα πέρασε πολύ όμορφα πίνοντας λικεράκι στην βεράντα..Η μέρα ήταν έτοιμη να κλείσει τα μάτια της,όταν άναψαν ένα-ένα τα φαναράκια του κήπου μου.Όλοι σηκώθηκαν με επιφωνήματα και χαρά να τα δουν!Ο παράδεισος μου είναι το ίδιο όμορφος και την νύχτα Σαν μικρό κορίτσι χάρηκα μου άρεσε τόσο πολύ που το μοιράστηκα με ανθρώπους που με καταλάβαιναν,που γνώριζα ότι τίποτα δεν ήταν προσποιητό και τυπικό.Τους ξεπροβόδισα μέχρι κάτω τον δρόμο.Ευχαρίστησα τον Νίκο που τους έφερε και αυτός μου υποσχέθηκε οτι θα ξανάρθουν..Μπήκαν όλοι στο αυτοκίνητο.Τελευταία στιγμή η Μαρία με κοίταξε μέσα στα μάτια και έτρεξε κοντά μου.Με αγκάλιασε βουρκωμένη και με έσφιξε στην αγκαλιά της
-Αχ! Ολγίτσα μου,Ολγίτσα μου είπε και πήγε γρήγορα προς το αυτοκίνητο.Ένα βλέμμα,μια αγκαλιά,και όλα ειπώθηκαν..Χάθηκαν οι λέξεις,κρύφτηκαν στα δωμάτια του Νου,κατάλαβαν ότι δεν χρειάζονται να μιλήσουν Όσο υπάρχουν τρυφερά μάτια,θεραπευτικές αγκαλιές,οι λέξεις δεν έχουν πλέον δύναμη.Ανέβηκα τις σκάλες συγκινημένη καθώς κοιτούσα τον Παράδεισο μου,ένιωσα τόσο γεμάτη που νόμισα ότι ήταν όλος μέσα μου.Λουλούδια,δέντρα,ουρανός,γή,πουλιά,πλακόστρωτα δρομάκια γίναμε Ένα.Κλείνοντας την πόρτα του δωματίου μου ,ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και έμεινα ακίνητη για να κρατήσω όλη αυτή την μαγεια,έτσι με πήρε ο ύπνος.....