Γράφει η
Καλλιόπη Λοτσοπούλου – Χειμωνίδου
Δασκάλα συνταξιούχος
Η καθημερινότητα, κυλούσε ομαλά, με προσπάθεια ν’ ανταποκριθεί ο καθένας μας, στις υποχρεώσεις του.
Χαρές, αγωνίες, επιτυχίες, αποτυχίες, διασκέδαση, εκδρομές, μέρες, με εναλλασσόμενα συναισθήματα.
Ένας νορμάλ αγώνας για το σήμερα και το αύριο. Επιτυγχάνοντας τα προσδοκώμενα, η ξενοιασιά ξεκούραζε σώμα, νου και ψυχή.
Μα, ξαφνικά και αναπάντεχα, ο κορωνοϊός, θανατηφόρος, τρομακτικός επισκέπτης, εισέβαλε στον πλανήτη και αναστάτωσε το σύμπαν.
Ένας πόλεμος επιβίωσης δυο και πλέον χρόνια πριν, ταράζει και αναστατώνει τη ζωή όλων μας.
Γιατροί, νοσηλευτές και όλο το υγειονομικό προσωπικό, με υπομονή, γνώση και αυτοθυσία, προσπαθούν να τον δαμάσουν και να τον εξαφανίσουν.
Μ’ αυτός, ατάραχος και εκδικητικός, ανέμελος και γελαστός, την πόρτα όλων μας χτυπά και τη ζωή μας κυβερνά.
Εμβόλιο, μάσκες, κανόνες υγιεινής, αποστάσεις.
Η οικογενειακή θαλπωρή, οι φιλικές συγκεντρώσεις, οι πάσης φύσεως δραστηριότητες, φθίνουν και σιγά – σιγά σταματούν. Παντού κυριαρχεί ο φόβος της μετάδοσης .
Μοναξιά, απομόνωση. Έτσι συνεχίζεται η ζωή μας.
Τα όνειρα των νέων κινδυνεύουν. Παντού η απειλή και ο φόβος της μετάδοσης με οδυνηρά αποτελέσματα.
Η αγανάκτηση κορυφώνεται.
Φτάνει! Ακούγονται φωνές γοερές. Φύγε!.........
Στέρησες την αγκαλιά, τα χάδια, τα φιλιά, που λαχταρούσαν τα παιδιά, απ’ τους γονείς, απ’ τον παππού και τη γιαγιά κι από τα αγαπημένα πρόσωπα.
Οι θάνατοι χιλιάδες. Ασθενείς στο σπίτι, μόνοι. Στο νοσοκομείο, μόνοι.
Αλλά και στο θάνατο, μόνοι.
Τραγικές στιγμές, τρομακτικά γεγονότα. Ραγίσουν καρδιές.
Πόνος, δάκρυα, απογοήτευση, φόβος, αβεβαιότητα.
Άραγε τι μας ξημερώνει; Σκέψη συνεχόμενη.
Θυμάσαι και συγκρίνεις το πριν, με τη δημιουργία σου, τις χαρές σου, την προκοπή σου, τα όνειρα σου και ξαφνικά το μέλλον σε τρομάζει. Αγωνιάς για το μετά.
Μια αναλαμπή, φωτίζει το μήνα Ιούνιο.
Με τόλμη και αποφασιστικότητα, πιστεύοντας ότι κουράστηκε και αποφάσισε να φύγει, πετάξαμε τις μάσκες, τα καταστήματα λειτούργησαν κανονικά.
Οι νέοι ξεχύθηκαν σε πάρτι, διασκέδαση, ταξίδια.
Αντάμωσαν φίλοι και συγγενείς. Γενέθλια, γάμοι οικογενειακά και φιλικά τραπέζια.
Επιτέλους ! Eίπαμε όλοι. Σιγά – σιγά ξαναβρίσκουμε τη ζωή μας. Θα ζήσουμε αυτά που χάσαμε.
Δυστυχώς όμως! Ο εχθρός παραμονεύει.
Πάλι συστάσεις, πάλι μάσκες. Τα κρούσματα αυξάνονται καθημερινά. Φόβος για νέες μεταλλάξεις.
Και πάλι, άγνωστο το μετά.
Σκέφτομαι και τολμώ να εκφράσω τη σκέψη μου.
Μήπως θα πρέπει ν’ αγγίξει όλους μας, η προσωρινότητα της επί γης ζωής μας; Και προσπαθήσουμε να ξαναψάξουμε την ύπαρξή της ζωής μας, μακριά από την απληστία και τις κοινωνικές αδικίες.
Μήπως ξεφύγαμε από την πίστη μας και αντιληφθούμε τι αφήνουμε και τι παίρνουμε μαζί μας, φεύγοντας από τη ζωή!
Λίγη σκέψη και εμβάθυνση στο είναι μας και στο εγώ μας, ίσως μας βοηθήσει.
Οφείλουμε όλοι μας, να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ όλους που πάλεψαν και ακόμα παλεύουν ανυστερόβουλα και σώζουν ζωές, αψηφώντας ακόμη και τη δική τους ζωή .
Εύγε τους.!
Ας ζητήσουμε λοιπόν με προσευχή τη χάρη του Θεού, από τον θανατηφόρο ιό τον κόσμο να γλιτώσει και τη ζωή όλων μας, να σώσει.
