Του Δημητρίου Π. Τόλιου
Η μοίρα το έφερε να συνδέομαι με την οικογένεια του Τάκη Σούμπουρου πολύ στενά, εξαιτίας του ιατρείου του ΠΙΚΠΑ , στο οποίο αργάζονταν η μητέρα μου Αρκαδία, όπως και η μητέρα του Μιχάλη, του Στέργιου και της Ευδοξίας, η Τζούλια (Ιουλία) Σούμπουρου Καμενίδου αλλά κ η αείμνηστη γιαγιά του Μιχάλη, η πολυαγαπημένη καυκάσια Αρχόντω Καμενίδου. Εξάλλου τα χρόνια εκείνα, κάτω από το ιατρικό κέντρο του ΠΙΚΠΑ, στην Μητροπόλεως, διατηρούσε το ζαχαροπλαστείο ΑΚΡΟΠΟΛ και μετά καφενείο (εκεί που το σημερινό GOODΥES), ο πατέρας του Μιχάλη, ο Δημήτρης (Τάκης) Σούμπουρος, ψηλός, όμορφος αλλά και σκληροτράχηλος, γεροδεμένος βλάχος του Σελίου με καρδιά μικρού παιδιού.
Ο Μιχάλης Σούμπουρος του Δημητρίου και της Ιουλίας γεννήθηκε στη Βέροια στις 11 Ιουνίου 1972. Υπήρξε λυκόπουλο του 1ου Συστήματος, πρόσκοπος και ανιχνευτής του 1’ Συστήματος Βέροιας με πλούσια δράση και προσφορά. Όλη η οικογένεια έδωσε ψυχή στην χιονοδρομία του ΣΧΟΒ στο Σέλι. Επειδή και εγώ ήμουν παιδί και βαθμοφόρος του 1ου Συστήματος στις εργατικές κατοικίες όταν ήρθε ο Μιχάλης στον προσκοπισμό τον έζησα και τον καμάρωνα από κοντά. Τον ζούσα και εκτός προσκοπισμού στις θάλασσες και στο βουνό. Υπήρξε ενεργό μέλος του προσκοπισμού, μέχρι την είσοδό του στον ελληνικό στρατό. Ο Μιχάλης Σούμπουρος ήταν πρόσκοπος στην ζωή πριν έρθει στον προσκοπισμό.
Ο πατέρας των παιδιών ο Τάκης, τα μάθαινε να ζουν σκληραγωγημένα και λιτά στο βουνό, χειμώνα καλοκαίρι, στο Σέλι. Κρύο, ταλαιπωρία δεν λογάριαζαν. Από μικρά παιδιά στο Σέλι με τα σκι και το τροχόσπιτο. Το Αρσούμπασι και η «τρύπα του Μιχάλη» για αυτούς μια δρασκελιά. . Συμπαγές κράμα βλαχοπόντιου ο Μίχος. Το 1987 σε ηλικία 15 ετών, ο Μιχάλης ήρθε στην κατασκήνωση της Καστανιάς ως ανιχνευτής και πέρασε την δοκιμασία του Χρυσού Βέλους. Γνωρίζοντας από την σχέση μας ότι ο Μιχάλης θεωρεί τα δύσκολα σαν εύκολο παιχνίδι, σκέφτηκα και ανέθεσα κάτι για άλλους αδιανόητο, να πάρει μαζί του άλλους δύο ανιχνευτές κ φίλους, ο ένας ήταν ο Ιωσήφ Κιοσέογλου κ ο άλλος ο Σωτήρης Τσέλιος να φύγουν από την Καστανιά και την Σουμελά, να πάνε στο βουνό πάνω από την Νάουσα, να περπατήσουν ως την Υπαπαντή και να κάνουν διανυκτέρευση σε καλύβα με κλαδιά, ταχύ οδοιπορικό, να βγάλουν ίχνη από ζώα με γύψο και να μετρήσουν αποστάσεις κ ύψη. Πήραν και μια φωτογραφική μηχανή και φιλμ να βγάλουν φωτογραφία κάθε τι και να μας το παρουσιάσουν όταν γυρίσουν αφού εμφανισθεί το φίλμ από τον Εμπορίδη στο φωτο Παλλας. Ήξερα πως ότι και να του έβαζα θα τα έβγαζε εις πέρας.
Ήταν ατρόμητος γιατί μεγάλωσε στο Βέρμιο μέσα στο δάσος. Σήμερα, αν αναθέσεις σε δεκαπενταχρονο να εκτελέσει αυτό το πρόγραμμα , θα βρεθείς σίγουρα κατηγορούμενος από γονείς και δασκάλους για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο. Οι γονείς του Μιχάλη καμάρωναν για τον λεβέντη αυτόν. Πριν εισέλθει στην ΣΜΥ ο Μιχάλης, είχε προηγηθεί ο μεγάλος του αδελφός, ο Στέργιος, αξιωματικός σήμερα του ελληνικού στρατού, χαρακτήρας ήπιος, εγκεφαλικός, συναισθηματικός αν και είχε υποστεί και εκείνος την σκληρή δοκιμασία του Τάκη Σούμπουρου,
Το 1990 λοιπόν ο Μιχάλης εισήλθε στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών (ΣΜΥ) στα Τρίκαλα, από την οποία αποφοίτησε στις 11 Ιουνίου 1992, ονομασθηκε Λοχίας Τεθωρακισμένων (ΤΘ). Την 1η Ιουλίου 1992 παρουσιάστηκε στο Κέντρο Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων (ΚΕΤΘ) Αυλώνος, για εκπαίδευση, και στη συνέχεια, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1993, παρέμεινε εκεί ως εκπαιδευτής. Στην ειρηνευτική αποστολή στη Σομαλία συμμετείχε πρώτα ο αδελφός του Στέργιος, ως μέλος της ΕΛΛΑΣΟΜ. Ήταν η πρώτη αποστολή ελληνικών στρατευμάτων εκτός συνόρων, μετά τον πόλεμο της Κορέας, το διάστημα Φλεβάρης 1993 - Φλεβάρης 1994. Η Ελλάδα συμμετείχε με δύναμη 110 στρατιωτικών σε ειρηνευτική αποστολή αφού η ελληνική Δύναμη, είχε συνεργασία με ομάδα έξι γιατρών της οργάνωσης “Γιατροί του Κόσμου”, που είχαν μεταβεί για να επαναλειτουργήσουν το εγκαταλειμμένο νοσοκομείο της Ουαζίντ.. Λίγο πριν επιστρέψει στην πατρίδα ο Στέργιος, αποφάσισε ο Μιχάλης να πάει στη θέση του. Όχι όμως σε καθήκοντα δευτερεύοντα, βοηθητικά εντός των στρατοπέδων. Ο Μιχάλης πήγε στην Σομαλία για να ζήσει τον πραγματικό εμπόλεμο κίνδυνο με την ψυχή του. Ζήτησε να είναι οδηγός των οχημάτων της αποστολής στην ύπαιθρο της Σομαλίας η οποία ήταν και είναι μια άναρχη χώρα, γεμάτη φατρίες φυλών διαιρεμένων σε αντάρτικες ομάδες ενάντια στις εκάστοτε δοτές κυβερνήσεις. Στις 14 Οκτωβρίου 1993, σε ηλικία 21 ετών, ευρισκόμενος σε διατεταγμένη υπηρεσία, τραυματίστηκε θανάσιμο σε ενέδρα Σομαλών άτακτων ανταρτών κατά τη διάρκεια αποστολής συνοδείας πολιτικού οχήματος της οργάνωσης CONCERN, με ανθρωπιστική βοήθεια., αφού αρνήθηκε να υπακούσει σε έλεγχο τους και πυροβολήθηκε από ελεύθερο σκοπευτή , υπήρξε το μοναδικό θύμα της ελληνικής αποστολής. Ήταν η πρώτη απώλεια Έλληνα στρατιωτικού, μετά τον πόλεμο της Κορέας. Το άκουσμα του ονόματος του και του θανάτου του από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας βούβανε. Όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα ξεχάσω το δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ που μετέδωσε την είδηση. Ξέραμε ότι είναι εκεί και τα δευτερόλεπτα μέχρι να ακούσουμε το όνομα του θανόντος ήταν αιώνας. Οι σκηνές της κηδείας, δεν είχαν απλά ένταση. Ηταν βαρειές κ ασήκωτες για τον ανθρώπινο νου, βγαλμένες από αρχαία τραγωδία. Το προσκοποκάτσικο του Βερμίου πιάστηκε στην ξόβεργα των Σομαλών ελεύθερων σκοπευτών.
Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τους άρχοντες της πόλης και του Νομού, στάθηκε δίπλα στην Τζούλια και τον Τάκη Σούμπουρο. Ύστερα από πρόταση του Β΄ Σώματος Στρατού και σχετική απόφαση του ΓΕΣ της 19ης Μαΐου 1996, δόθηκε το όνομα του Μιχάλη σε στρατόπεδο της Βέροιας , στις 6 Δεκεμβρίου 1998 πραγματοποιήθηκε η επίσημη τελετή ονομασίας του στρατοπέδου 858 ΑΚ αποθηκών καυσίμων του ΝΑΤΟ σε «Στρατόπεδο Σούμπουρου Μιχαήλ». Εκεί βρίσκεται η προτομή του Μιχάλη.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο υπουργός Εθνικής Αμυνας δέχθηκαν την οικογένεια του και απένειμαν στον Μιχάλη Μετάλλιο Ανδρείας. Αλλά και ο ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Αναν έδωσε μετά θάνατον μετάλλιο εξαίρετων πράξεων στον Μιχάλη. Στις 11 Σεπτεμβρίου 2009 του αποδόθηκε μετά θάνατο ο βαθμός του Συνταγματάρχη. Ο Μιχάλης Σούμπουρος υπήρξε ατρόμητος πραγματικός πρόσκοπος της πατρίδος μας. Ήταν πρόσκοπος πριν γίνει πρόσκοπος. Ατρόμητος, ριψοκίνδυνος και καλόκαρδος. Μας κάνει να αισθανόμαστε περήφανοι ακόμη και τόσα χρόνια μετά που υπήρξαμε μαζί πρόσκοποι μαζί του. Αισθάνθηκα περήφανος όταν πήγα τα παιδιά μου στο στρατόπεδο του ΝΑΤΟ να τους δείξω το άγαλμα του .
Δίνει τιμή και αξία σε εμάς η αναφορά της κοινής προσκοπικής ζωής μαζί του. και δίνει το παράδειγμα στους επιιγενόμενους, ότι υπάρχουν έλληνες και σήμερα που επιλέγουν, που μπορούν και θυσιάζονται για την πατρίδα..
