Γράφει ο Ν. Τσιαμούρας
Οι πρώτες ανοιξιάτικες ψύχρες σε αναζωογονούν από την υπνηλία του Χειμώνα. Πόσο μάλλον όταν βρίσκεσαι μέσα στη φύση, αναπνέεις τον καθαρό αέρα, βλέπεις και αισθάνεσαι τα χρώματα της φύσης να αλλάζουν μορφή και πρόσωπο. Η Άνοιξη είναι εδώ άκου τον ψίθυρο της…! Ξημερώνει και από το παράθυρο το φως του ανοιξιάτικου πρωινού ολοένα και φωτίζει το δωμάτιο. Ξημέρωσε…! Φύγαμε από την πόλη της Βέροιας στις 7+30 πρωινό Κυριακής , που αναφέρεται από τον Θουκιδίδη και τον Στράβωνα.
Σημαντική για τη Βέροια είναι η εποχή της δυναστείας των Αντιγονιδών (294 π. Χ. - 168 μ. Χ) που διαρκεί μέχρι την εποχή της Ρωμαιοκρατίας. Το ελληνικό σχολείο της πόλης ιδρύεται το 1650 μ. Χ και θεωρείται ένα από τα παλιότερα της χώρας. Πρώτοι κάτοικοι της πόλης ήταν οι Βρύγες. Mετανομάσθηκαν Φρύγες όταν μετανάστευσαν στην Ασία. Aρχαίος Ινδο-ευρωπαικός λαός, κατέλαβε τη δυτικοκεντρική Μικρά Ασία μετά την κατάρρευση των Χετταίων. Το βασίλειο τους το ίδρυσαν περί τα μέσα της 2ης χιλιετίας προς τη 1 χιλιετία π.Χ. για να κατακτηθούν έπειτα από τους Λυδούς.
Έκτοτε δεν κατάφεραν να ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους. Εκτοπίσθηκαν από τους Μακεδόνες και η Βέροια έγινε μακεδονική μέχρι το 168 π.Χ. όταν κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Παραδόθηκε στους Ρωμαίους το 168 και λεηλατήθηκε, αποστρατικοποιήθηκε και η αριστοκρατία της εξορίσθηκε στην Ρώμη. Γότθοι, Ούννοι, Βούλγαροι, Γέτες, Σλάβοι, Σαρακηνοί, Νορμανδοί, Οθωμανοί. Στα χρόνια της Οθωμανικής κατοχής, κυριαρχούν η καταπίεση, το παιδομάζωμα, ο φόβος, οι βιασμοί, οι εκτελέσεις.
Τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας η πόλη αντιμετωπίζει, Βουλγάρικη και Ρουμάνικη προπαγάνδα. Για να αντισταθούν οργανώνονται και ιδρύουν την «Εθνική Άμυνα» συμμετέχει ενεργά στους μακεδονικούς αγώνες. Η απελευθέρωση της πόλης μετά από 500 χρόνια σκλαβιάς από τον τουρκικό ζυγό έγινε στις 16 Οκτωβρίου 1912 από τον Ελληνικό στρατό.
Πήραμε κατεύθυνση για το Ξηρολίβαδο, ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου, η ημέρα φωτεινή και μας ανεβάζει τη διάθεση. Όμορφο χωριό με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά το Ξηρολίβαδο σκαρφαλωμένο σε υψόμετρο 1220 μέτρων καλοκτισμένο μας υποδέχεται ήρεμο μέσα στην πρωινή καταχνιά.
Σε γνωστά έγγραφα του ιεροδικείου της Βέροιας , το Ξηρολίβαδο μνημονεύεται πολλές φορές από το 1640. To 1740 καταστράφηκε από ληστές. Ξανακτίσθηκε ίσως το 1805 και έγινε τσιφλίκι του Αλή - Πασά. Ξανά καταστράφηκε το 1822 μαζί με την καταστροφή της Νάουσας και ξανά - οικοδομήθηκε το 1880- 90.
Το Βέρμιο είναι από αυτά τα λίγα βουνά της χώρας μας που για την κάθε εποχή ντύνονται με το δικό τους ξεχωριστό χρώμα. Λιβάδια, μικρές κοιλάδες, ρέματα και ρυάκια, πλαγιές και χαράδρες.
Σήμερα είναι η εποχή που οι βελανιδιές, οι καστανιές, τα πλατάνια και οι οξιές φοράνε τα ανοιξιάτικα τους. Ανεβαίνοντας ψηλότερα ο αέρας αλλάζει θερμοκρασία γίνεται ψυχρότερος, κρυστάλλινος, βουνίσιος, γεμίζει μυρωδιές.
Οκτώ και... και όλοι εμείς μια παρέα μια συντροφιά φίλοι ορειβάτες από την Βέροια ορειβατούμε τώρα στον δασικό δρόμο που οδηγεί σε μονοπάτι ανάμεσα σε πυκνό δάσος οξιάς.
Μια άγρια ομορφιά μας υποδέχεται, μπήκαμε στο δάσος με τις οξιές. Αφεθήκαμε στο χώρο και τον χρόνο. Όσο διαρκεί η ορειβασία συνειδητοποιώ για μια άλλη φορά πόσες εικόνες χάνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας! Οι αισθήσεις μας χαλαρές ρουφάνε τα δώρα του βουνού και απολαμβάνουμε τις μαγευτικές εικόνες που ξετυλίγονται μπροστά μας. Τα χρώματα της φύσης με άρωμα και ήχο μας αλλάζουν την διάθεση, αφεθήκαμε στη μαγεία της.
Αφήνουμε το δασικό δρόμο τώρα τοπίο γυμνό, λιβάδια και βραχώδης σχηματισμοί. Είμαστε στην κορυφογραμμή, δίπλα από τις ανεμογεννήτριες, αέρας δυνατός μας ακολουθεί μας ταλαιπωρεί αλλά εμείς απτόητοι συνεχίζουμε.
Βρισκόμαστε στην κορυφή μετά από μια διαδρομή εύκολης ανάβασης. Από εδώ ψηλά, θέα και ομορφιά απεριόριστη τριγύρω οι άλλες βουνοκορφές (Ξηροβούνι, Στουρνάρι, Ιμπιλί, Αγκάθι, Τσεκούρια). Λίγο μακρύτερα τα Πιέρια και ο μυθικός Όλυμπος.
Eδώ δεν έχουν θέση οι σκοτούρες και η καθημερινότητα. Η καθαρότητα της ατμόσφαιρας, το πλούσιο οξυγόνο και η θέα από ψηλά μας κρατάνε δέσμιους του ρομαντισμού μας. Επιστροφή από άλλη διαδρομή, μέσα από πυκνό δάσος οξιάς.
Διασχίζουμε τώρα κατηφορικό, κακοτράχαλο μονοπάτι, κατάβαση για γερά πόδια, απτόητοι, κατεβαίνουμε. Το δάσος με τις οξιές έρημο, ήσυχο, αθόρυβο, τα φύλλα των δένδρων πήραν το χρώμα το πράσινο, το χρώμα της αναγέννησης. Εδώ φωλιάζουν ζαρκάδια, αγριογούρουνα, αλεπούδες, σκίουροι και ορεινές πέρδικες. Φθάσαμε στα αυτοκίνητα άλλη μια μέρα ορειβασίας τελείωσε με επιτυχία.
Αφήσαμε πίσω μας τον ορεινό όγκο της Μαγούλας και το Ξηρολίβαδο, είναι η εικόνα που γλυκαίνει την καρδιά μας και ξεκουράζει το μυαλό μας. Μεσημέρι και η πόλη της Βέροιας, μας υποδέχεται πολύβουη, η γαλήνη και η ομορφιά του δικού μας βουνού δεν μας άφησε ασυγκίνητους σήμερα.
Υ.Γ. Καλωσορίζουμε στην συντροφιά μας την Μαρία μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας!
