Του ιερέως
Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Χριστούγεννα: Ό,τι κάνει υποβλητικές τις νύχτες γύρω από τα Χριστούγεννα, όταν τις περνάει κανείς μακριά απ’ τις πόλεις, είναι η αποκορύφωση του χειμώνα. Συνήθως μέσα σε μια χειμερινή ξαστεριά βλέπει ο θεατής της φύσης τα αστέρια λαμπρότερα από κάθε άλλη φορά, ενώ η ζωή είναι βυθισμένη σε νεκροφάνεια, όπως πολύ ωραία και απλά αποδίδουν την εικόνα οι στίχοι του Χατζόπουλου:
«Ούτε πουλιού γροικάς λαλιά
ούτ’ ένα βέλασμα προβάτου
λες κι απλωμένη σιγαλιά
είν’ εκεί ολόγυρα θανάτου.
Μα ξάφνου πέρα απ’ το βουνό
γλυκός σήμαντρου ήχος γροικιέται
ωσάν βαθιά απ’ τον ουρανό
μέσα στη νύχτα να σκορπιέται».
Αυτός ο ήχος του σήμαντρου ή της καμπάνας του χωριού, που μοιάζουν σαν να θέλουν να ξυπνήσουν τη φύση, είναι η καλύτερη Χριστουγεννιάτικη Μουσική.
Πίστη: Σε κάθε άνθρωπο υπέρτατο αγαθό για την ψυχή του είναι η πίστη, οποιοδήποτε και αν είναι το αντικείμενό της: Θεός, Πατρίδα, επιστήμη, ανθρωπότητα. Χωρίς την πίστη, η ζωή καταντά άχρωμη και ανούσια, ακόμη και ανιαρή χωρίς ενδιαφέρον. Με την πίστη κατανικάμε την αθλιότητα, τις αποθαρρύνσεις μας, τις αδυναμίες μας. Αυτή η πίστη εξωραΐζει τη ζωή μας, τάσσει μπροστά της κάποιο σκοπό και κάποιο ιδεώδες, προς το οποίο γίνονται όλες οι προσπάθειες και η ενεργητικότητά μας, με αποτέλεσμα την πρόοδο και την τελειοποίησή μας.
Η αγάπη: Όλη η ηθική υπεροχή ενός ανθρώπου συνοψίζεται στην έννοια της αγάπης. Η αγάπη είναι το κορυφαίο και ευγενέστερο συναίσθημα που φωτίζει και θερμαίνει τη ζωή και πραγματοποιεί την ιδεώδη ψυχική αρμονία μεταξύ του Εγώ μας και του Εγώ των άλλων. Με την αγάπη στην ψυχή, ως εφόδιο, βαδίζεις ανετότερα το δρόμο της ζωής και αποφεύγεις τους κλονισμούς κάθε ανώμαλης σχέσης με τους συνανθρώπους σου, ενώ συγχρόνως εκπληρώνεις αποτελεσματικά και τον προορισμό κάθε καλού ανθρώπου, διότι γίνεσαι ωφέλιμος και ευεργετικός στους άλλους.
Πεποίθηση: Στον αγώνα της ζωής πρέπει να έχεις ιδιαίτερα και πάνω απ’ όλα πεποίθηση στις δικές σου δυνάμεις, στον ίδιο σου τον εαυτό. Βέβαια, καλό είναι να βρεις ένα καλόβολο στήριγμα να σε βοηθήσει στις κακοτοπιές και τις δυσκολίες που θα συναντήσεις, πιθανόν και δεν μπορεί παρά να βρεις αυτό το στήριγμα –το χέρι βοηθείας- εφόσον είσαι καλός και ευγενών αισθημάτων. Αλλά και πάλι, αν σου λείψει, δεν έχεις παρά να διπλασιάσεις τη θέλησή σου και τη δραστηριότητά σου και έτσι θα αναπληρώσεις κάθε ξένη βοήθεια. Σ’ αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις θα σε υποστηρίξει σίγουρα και αποτελεσματικά η πίστη και η ελπίδα στην υπέρτατη Δύναμη που κυβερνά τον κόσμο.
Καθήκον: Στρατής Δούκας: «Καθήκον όταν κάνεις κάτι όχι για το προσωπικό όφελος αλλά για το γενικό. Καθήκον είναι να θυσιάζεις το ίδιο σου το συμφέρον για το καλό του συνόλου. Όταν κοιτάζεις μόνο τον εαυτό σου, αυτό δεν είναι καθήκον, αλλά το συμφέρον σου. Βέβαια, ο άνθρωπος από φυσικού του κοιτάζει πρώτα τον εαυτό του και μετά τους άλλους. Όταν θα φθάσει η μέρα για να νοιάζεται πρώτα για το σύνολο, τότε ο άνθρωπος όχι μόνο θα έχει κάνει το καθήκον του, αλλά μαζί θα έχει λυτρωθεί απ’ όλα τα δεινά».
Προστασία της φύσης: Πρωταρχικό και άμεσο καθήκον του καθενός μας είναι η προστασία της φύσης. Η φύση δεν είναι αχάριστη με την προστασία μας, θα μας χαρίσει τους ευεργετικούς και ευωδερούς κρυψώνες της, τα άπειρα αγαθά της, θα ανοίξει διάπλατα την αγκαλιά της για να μας σώσει από τον με δόσεις θάνατο του σύγχρονου πολιτισμού μας, που βήμα-βήμα μας οδηγεί στον όλεθρο και την αυτοκαταστροφή.
Οι πυρκαγιές, έχουν ως αποτέλεσμα την αλλαγή του μικροκλίματος. Θα γίνει ξηρό, γιατί το δάσος με τη σκιά του κρατάει το χώρο του δάσους δροσερό και τον ευρύτερο χώρο. Επίσης, το δάσος προστατεύει το έδαφος από τη διάβρωση. Χώμα και νερό κατεβαίνει προς τα χαμηλά μέρη ή και στη θάλασσα, όγκοι φερτών υλικών. Έτσι, το νερό της βροχής δεν εισέρχεται στο έδαφος, όπως όταν υπάρχει το δάσος και δεν γεμίζουν οι υδροφόροι ορίζοντες, δεξαμενές γης.
Βράσε ρύζι… Μανώλη (πώς βγήκε): Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, ένα πολεμικό τάγμα είχε προχωρήσει πολεμώντας μέσα στο έδαφος της Βουλγαρίας και είχε αποκοπεί απ’ το υπόλοιπο σώμα. Στη γρήγορη προέλασή τους δεν πήραν τίποτε άλλο μαζί τους, παρά μόνο ρύζι. Κάποτε όμως μπήκαν σ’ ένα χωριό και πεινασμένοι όπως ήταν, έπεσαν σα κοτέτσια και δεν άφησαν κότα για κότα. Μόλις γύρισαν στο τάγμα για να μαγειρέψουν, επενέβη ο Διοικητής τους και διέταξε να επιστρέψουν τις κότες και, όταν τον ρώτησαν τι θα φάνε, γύρισε στο μάγειρα και τον πρόσταξε: «βράσε ρύζι Μανώλη».
Φίλε αναγνώστη: Διάβασε με προσοχή τα έξι άρθρα μου με τίτλο: «Διάφορες σταλαγματιές Σοφίας!».
Είναι αφορμή για γνώση, μόρφωση και επιμόρφωση, για αναπόληση, για ρεμβασμό, για νοσταλγία, για χαρά και γέλιο αλλά και μελαγχολία και ρομαντισμό, για ξεκούραση ψυχο-πνευματική και για ψυχαγωγία.
