Του Δημητρίου
Π. Τόλιου
Ο προσκοπισμός της Βέροιας αποτίει ξεχωριστό φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης σε ένα μέλος του, σπλάχνο της Βέροιας, που έπεσε και ξανασηκώθηκε στην ζωή, βοηθώντας τον συνάνθρωπο και ανήμπορο συμπολίτη. Ο Μίμης (Δημήτρης) Τσιτιρίδης, εξέχων μέλος της ενωμοτίας Πελαργών, δηλαδή των βεροιωτών προσκόπων που ζουν στην Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε από πόντιους γονείς , ο μεν πατέρας του Κοσμάς κατάγονταν από την Σαμψούντα η δε μητέρα του Συμέλα από την Κερασούντα .
Οι γονείς του πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στη Βέροια και έκαναν έξι παιδιά , τρία αγόρια και τρία κορίτσια, κατά σειρά γεννήσεως την Σταυρούλα, την Ευθυμία, τον Μίμη, τον Οθωνα, τον Γιάννη και τη Σοφία . Ο Δημήτρης , το τρίτο παιδί της οικογένειας και ο πρώτος γιός , γεννήθηκε στις 19-05-1930 . Με πατέρα εργατικό , οραματιστή, ο οποίος κατάφερε σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα να δημιουργήσει μια μεγάλη για τα χρονικά δεδομένα της τότε περιόδου ( 1953 – 1964) επιχείρηση, δηλαδή δύο εκκοκκιστήρια βάμβακος , το ένα στη Βέροια και το άλλο στη Νάουσα , με πρωτόγνωρο για την εποχή αριθμό υπαλλήλων (250 άτομα προσωπικό) .
Ο Μίμης Τσιτιρίδης τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο Βεροίας και στη συνέχεια σπούδασε λογιστικά σε ιδιωτική σχολή της Θεσσαλονίκης για δύο χρόνια. Από μικρό παιδί, προπολεμικά, εντάχθηκε στον προσκοπισμό της Βέροιας. Στον ΛΑΟ φύλλο 13.11.2021 δημοσιεύσαμε φωτογραφία του Ιούλιου 1949, της κατασκήνωσης προσκόπων Βέροιας στο Μπαξέ Τσιφλίκι, στα Κιόσκια, εκεί που σήμερα είναι τα στρατιωτικά ΚΑΥΥ. Επί σειρά ετών (48,49,50) ο Μίμης Τσιτιρίδης ο οποίος εικονίζεται με την ομάδα του στην ασπρόμαυρη φώτογραφία, έπαιρνε μέρος στις κατασκηνώσεις στο Μπαξέ Τσιφλίκ στην Θεσσαλονίκη, στην 1η ομάδα προσκόπων Βέροιας με αρχηγό τον Παναγιώτη Κορδονίδη. Απλή και όμορφη η ζωή του τα καλοκαίρια, στο Λιανοβρόχι, στην Καστανιά, στην Μεθώνη, στο Μπαχτσέ Τσιφλίκ σε καρότσα φορτηγού όλα αυτά σήμερα φαντάζουν ασύλληπτα και αδύνατα ή και παράνομα, όμως ο προσκοπισμός αποτελούσε τα χρόνια μετά τον πόλεμο ανέξοδη και χρήσιμη λύση ωφέλιμων στο σώμα και το πνεύμα εξωσχολικών δράσεων και καλοκαιρινών διακοπών, όπου κτίστηκαν στα αντίσκηνα, στα ξέφωτα, στις καρότσες και στα βαγόνια φιλίες και σχέσεις ζωής. Στη Θεσσαλονίκη ο Μίμης θα γνωρίσει τη μετέπειτα σύζυγό του Δομινίκη Στογιάννου, με την οποία παντρεύτηκαν το 1957. Επέστρεψε στη Βέροια και ξεκίνησε να εργάζεται στην επιχείρηση του πατέρα του στους μύλους από πολύ νέος . Άλλωστε η επιχείρηση είχε την επωνυμία « Κοσμάς Τσιτιρίδης και Υιός Ο.Ε.». Με έντονη κοινωνική ζωή έγινε νονός περίπου 50 παιδιών στην Βέροια , παντρεύει και ενισχύει φτωχές κοπέλες με έντονη κοινωνική παρουσία .
Στη Βέροια οι φίλοι του και οι πρόσκοποι τον αναγνωρίζουν και τον αποκαλούν ως κουμπάρο . Με έντονη παρουσία στα πολιτικά κοινά, διετέλεσε δε σε νεαρή ηλικία πρόεδρος της ΕΡΕ Βεροίας . Στα τέλη του 1963 εμφανίστηκαν τα πρώτα σύννεφα στην επιχείρηση των μύλων της οικογένειας, η οποία κηρύχθηκε τελικά σε πτώχευση και μαζί με την εταιρεία παρασύρεται και πτωχεύει ατομικά και ο Μίμης Τσιτιρίδης. Αναγκάσθηκε να εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη . Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολα για τον Μίμη Τσιτιρίδη . Αναγκάσθηκε και πούλησε μεγάλος μέρος της οικογενειακής περιουσίας στην Βέροια για να τακτοποιηθούν κάποιες εκκρεμότητες .
Ο Δημήτρης έκανε αρκετά χρόνια να γυρίσει στη Βέροια στην οποία ερχόταν μόνον για να δει τους γονείς του . Ήταν περήφανος , μεθοδικός, αγωνιστής ,αισιόδοξος , εργατικός. Το μεγάλο του όνειρο και ο καημός του ήταν να γυρίσει κάποια στιγμή στην γεννέτειρα του που αγαπούσε πολύ και να αποκαταστήσει το όνομά του . Το 1977 ξαναεμφανίστηκε δειλά - δειλά και άρχισε να βοηθάει ενεργά το Γηροκομείο Βέροιας ενώ συνέβαλε στον εκσυγχρονισμό του γυμναστήριο του Γυμνασίου που φοιτούσε . Η πατρική κατοικία του ήταν απέναντι από το Μπάσκετ της Ελιάς επί της Λεωφ. Ανοίξεως, αποφασίζει και ξοδεύει χρήματα προς ενίσχυση της επέκτασης και ανακατασκευής του γηπέδου μπάσκετ Ελιάς . Αγαπούσε πολύ τα παιδιά, τα προσκοπάκια όπως τα αποκαλούσε και νοιάζονταν ιδιαίτερα για τους ηλικιωμένους.
Βαθιά φιλάνθρωπος και ευαίσθητος συνέχισε την προσκοπική του ενασχόληση, πρωτοστάτησε στην ανέγερση και ολοκλήρωση στο Προσκοπικό Κέντρο Καστανιάς της Εκκλησίας της Κατασκήνωσης εις μνήμην των γονιών του που τόσο σεβόταν , αγαπούσε και φρόντιζε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Θανάσης Στάντζος συνεργάσθηκε στενά με τον Μίμη Τσιτιρίδη για την δημιουργία υποδομών στο Κατασκηνωτικό Κέντρο Καστανιάς και θυμάται ενδεικτικά μερικά μόνο από τα έργα του Μίμη για να μπορούν οι νέοι να χαίρονται έναν τόπο πλασμένο για προσκοπική ζωή: με δαπάνες του ανεγέρθηκε η ξύλινη πύλη επί της Εθνικής Οδού, εκτελέστηκε η κεράμωση της εκκλησίας της κατασκήνωσης στο έμπροσθεν υπόστεγο αλλά και τελικά η εκκλησία στο σύνολο της στην μνήμη των γονέων του, πρόσφερε καινούργια θερμαντικά σώματα στην Κατασκήνωση, φρόντισε για την εγκατάσταση κεντρικής θέρμανσης, ανακαίνισης υποδομών κουζίνας, ανακατασκευής wc και την κατασκευή του διαδρόμου πρόσβασης προς τους κοιτώνες ενώ με θέρμη υποστήριξε την ανάπτυξη του κατασκηνωτικού κέντρου, στηρίζοντας κάθε τεκμηριωμένη πρόταση, που δέχονταν από τους προσκόπους της Βέροιας, οι οποίοι του ανταπέδιδαν την αγάπη, τα καλοκαίρια που ανέβαινε στην Κατασκήνωση με τους Πελαργούς της Θεσσαλονίκης. Η φιλανθρωπική του δράση δεν σταμάτησε μέχρι το τέλος της ζωής του . Τον θυμάμαι ο γράφων, πάντοτε στην Καστανιά να σκέφτεται για την επόμενη προσφορά και βοήθεια. Δραστηριοποιούμενος και στον Σύλλογο Βεροιέων Θεσσαλονίκης, του οποίου αποτελεί μέγα δωρητή, κατόρθωσε κυρίως τόσο με δικές του δωρεές όπως ο ίδιος μου έχει εξιστορήσει , όσο και με την αρωγή και χορηγίες βεροιωτών να αγοραστεί το διαμέρισμα στην οδό Καμβουνίων στο Συντριβάνι για να στεγαστεί ο σύλλογος , του οποίου διετέλεσε Πρόεδρος για πολλά χρόνια . Ήταν εθελοντής αιμοδότης με προσφορά αίματος σε αγνώστους, πρωτοστάτησε στην κίνηση δωρεάς οργάνων , όταν λίγοι γνώριζαν τι σημαίνει αυτό . Θυμούνται οι κόρες του η Μαρία δικηγόρος συνάδελφος στην Θεσσαλονίκης και η Μελίνα ότι κάθε Χριστούγεννα πήγαινε στις φυλακές Διαβατών και πλήρωνε μικροποσά για εξαγορά ποινών ανθρώπων φτωχών και ανήμπορων που είχαν καταδικασθεί σε μικροποινές.
Διετέλεσε ακόμη επί σειρά 4 ετών πρόεδρος στους Λάιονς . Αυτός ήταν ο σπουδαίος Μίμης Τσιτιρίδης, ο «Μιμάκος» του Τάσου Φελλόπουλου, το παιδί που από την φτώχια της προσφυγιάς έφτασε στον πλούτο των επιχειρήσεων μεταπολεμικά και από εκεί στην πτώση για να μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια του αγωνιστής ατσαλένιος . Ο Μίμης Τσιτιρίδης έφυγε από τη ζωή στις 25 Απριλίου του 2015 στα 85 του χρόνια. Στο θρόισμα των δέντρων της Κατασκήνωσης των Προσκόπων, στα ξύλα της πύλης, στα κεραμίδια της εκκλησίας, σιγανοακούγεται το όνομα του αφού κάθε γωνία της κατασκήνωσης γνωρίζει την προσφορά του και την αγάπη του στον βεροιώτικο προσκοπισμό .
