Του Νίκου Τσιαμούρα
H ορειβασία και η πεζοπορία στο βουνό είναι ένα ταξίδι που ενθαρρύνει το μυαλό να περιπλανηθεί , να συλλογιστεί, να επαναφορτιστεί.
Η Άνοιξη είναι η καλύτερη εποχή για ορεινή πεζοπορία.
Οι καιρικές συνθήκες είναι ευνοϊκές, η φύση μαγευτική με τις ποικίλες αποχρώσεις των δέντρων………
Αφήσαμε πίσω μας την πόλη της Βέροιας και πήραμε τον ανηφορικό δρόμο που θα μας οδηγήσει στην Καστανιά. Ο ανηφορικός δρόμος μας οδηγεί στο χωριό.
Το χωριό μας υποδέχεται με πυκνό δάσος χωρίς πράσινα φύλλα, πανέμορφο.
Περάσαμε το χωριό Καστανιά τυλιγμένο σε πυκνό δάσος οξιάς και καστανιάς, φθάσαμε στην Παναγία Σουμελά, την προσπεράσαμε.
Η μονή Παναγία Σουμελά είναι ένα πασίγνωστο χριστιανικό ορθόδοξο μοναστήρι κοντά στην Τραπεζούντα, σύμβολο για 17 αιώνες του ποντιακού Ελληνισμού.
Το 386 μ.Χ. οι Αθηναίοι μοναχοί Βαρνάβας και Σωφρόνιος οδηγήθηκαν στις απάτητες βουνοκορφές του Πόντου. Εκεί σε υψόμετρο 1063 μέτρων, είχε μεταφερθεί από αγγέλους η ιερή εικόνα της Παναγίας της Αθηνιώτισσας, την οποία κατά την παράδοση εικονογράφησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς.
Η μονή κατά καιρούς υπέφερε από τις επιδρομές των αλλόπιστων και των κλεφτών εξαιτίας της φήμης και του πλούτου που απέκτησε.
Πολλά περιστατικά συνδέονται με θαυματουργικές επεμβάσεις της Παναγίας για την σωτηρία του μοναστηριού.
Το 1922 οι Τούρκοι κατέστρεψαν ολοσχερώς το μοναστήρι. Οι μοναχοί πριν την αναγκαστική έξοδο το 1923, έκρυψαν την εικόνα της Μεγαλόχαρης, τον σταυρό του αυτοκράτορα Μανουήλ Γ΄ του Κομνηνού και το χειρόγραφο Ευαγγέλιο του Οσίου Χριστοφόρου.
Στα πλαίσια της προώθησης της ελληνοτουρκικής φιλίας με ενέργειες του πρωθυπουργού Ελευθέριο Βενιζέλο, το 1930 όταν επισκέφτηκε την Αθήνα ο Τούρκος πρωθυπουργός Ισμέτ Ινονού δέχτηκε να πάει μια αντιπροσωπεία στον Πόντο και να παραλάβει τα σύμβολα της ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.
Η εικόνα φιλοξενήθηκε για 21 χρόνια στο Βυζαντινό μουσείο της Αθήνας.
Το 1951 ο Κρωμναίος οραματιστής και κτήτωρ Φίλων Κτενίδης έκανε πράξη την επιθυμία όλων των Ποντίων, με την θεμελίωση της νέας Παναγίας Σουμελά στις πλαγιές του Βερμίου στην Καστανιά της Βέροιας.
Τον Ιούνιο του 2010 το Τουρκικό κράτος έδωσε άδεια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για να τελεστεί στην ιστορική μονή η λειτουργία για την γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στις 15 Αυγούστου, με την Τουρκία να προσδοκά την έξωθεν καλή μαρτυρία για τον σεβασμό των θρησκευτικών ελευθεριών όσο και τα οικονομικά οφέλη από την αύξηση των τουριστών στην περιοχή.
Ήταν η πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια που το μοναστήρι λειτούργησε ξανά ως εκκλησία καθότι είχε μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε μουσείο.
Με το σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα πήραμε τον δασικό δρόμο.
Ένας δυνατός παγωμένος νοτιάς μας υποδέχεται, φοράμαι ζεστά ρούχα και συνεχίζουμε.
Σήμερα οι συντροφιά μας αποτελείται από 8 φίλους ορειβάτες,.
Ανηφορίζουμε σε δασικό δρόμο, - χιονισμένο - μπήκαμε στο δάσος με τις πελώριες οξιές. Ντυμένες στο πράσινο φόρεμα της ελπίδας, μας καλωσορίζουν κουνώντας ελαφρά το φύλλωμα τους.
Τριγύρω η φύση μέσα στην μοναξιά της, με τη μελαγχολία των δένδρων, τον δυνατό αέρα, τα τρομαγμένα πουλιά το χιονισμένο τοπίο.
Τοπίο τριγύρω ειδυλλιακό για εμάς, όμως όταν ο καιρός αγριεύει η ζωή για τα ζώα του δάσους είναι πολύ σκληρή.
Παντού χρώματα της Άνοιξης, στα φυλλώματα των δένδρων, στον ουρανό , στον άνεμο και στις καρδιές μας………
.Πήραμε πορεία για το δάσος με τις οξιές, μπροστά ο Γιώργος, ακολουθούν ο Γιάννης και ο Χρήστος με τον Ηλία τον Τάσο και τον Περικλή στο μονοπάτι και ακολουθούμε εμείς.
Τα βήματα βουλιάζουν μέσα στα πεσμένα φύλλα, συνεχίζουμε ανεβαίνοντας, μια σειρά από πατημασιές - πάνω στο χιόνι -μαρτυρούσαν την μακριά μας πορεία.
Ορειβατούμε ανεβαίνοντας τις βουνοπλαγιές. Μετά από μια ανοδική πορεία φθάσαμε σε ξέφωτο.
Τώρα τοπίο τριγύρω ειδυλλιακό, με έναν ήλιο που ξεπροβάλλει και μας ζεσταίνει τη διάθεση.
Κάτω χαμηλά η Παναγία Σουμελά και το χωριό Καστανιά
Απέναντι - ανατολικά- η κορυφή Αράπης, το χιονοδρομικό του Ελατοχωρίου και τα Πιέρια όρη.
Ορειβάτες εμείς αφήνουμε τα ίχνη μας ευδιάκριτα πάνω στο κάτασπρο μονοπάτι,
Κανείς δεν έχει περάσει πριν από εμάς. Μόνο ελαφρά νυχτοπερπατήματα άγριας ζωής πάνω και γύρω από το μονοπάτι.
Σε μερικά σημεία ο παγωμένος άνεμος μας ταλαιπωρεί..
Τώρα απέραντη ησυχία, κάπου – κάπου ανάμεσα από τα δένδρα έσπαγε την σιωπή κάποιο κελάηδημα πουλιού, που πετούσε από κλαδί σε κλαδί για να ζεστάνει τα φτερά του.
Μπήκαμε για τα καλά στον δασικό δρόμο, τώρα μας οδηγεί και ανοίγει δρόμο ο Γιώργος. .
Τραβάμε τον ίδιο δρόμο. Την ίδια πορεία. Οι ανάσες κοφτές. Βρισκόμαστε στην κορυφογραμμή που είναι τοποθετημένες οι ανεμογεννήτριες ο παγωμένος αέρας εξακολουθεί να μας ακολουθεί και να μας ταλαιπωρεί.
Μια παράξενη γοητεία γεμάτη μυστήριο μας τυλίγει, τώρα το τοπίο αγριεύει πέτρα παντού, τρομερός παγωμένος αέρας και αρκετό χιόνι στις βουνοπλαγιές.
Εμείς απτόητοι συνεχίζουμε, έχουμε 2 ώρες που ορειβατούμε. Συνεχίζουμε στην κορυφογραμμή με τις τεράστιες ανεμογεννήτριες και στην κορυφή που βρίσκεται απέναντι από την κορυφή Ιμπιλί, κάτω χαμηλά ο οικισμός Αγία Παρασκευή.
Τώρα ορειβατούμε δίπλα από τεράστιες ανεμογεννήτριες σε ένα αιολικό πάρκο που ίσως δώσουν φθηνότερη και πιο οικολογική ενέργεια στις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά μας.
Απέναντι μας - δυτικά - οι άλλες βουνοκορφές της περιοχής.
Ξηροβούνι, Μαγούλα, Στουρνάρι, Αγκάθι, Τσεκούρια , η Φούρκα στην ανατολή.
Από εδώ θέα απεριόριστη, πίσω μας- όπως ορειβατούμε με πορεία την Αγία Παρασκευή ξεπροβάλλει ο Όλυμπος, - περήφανος - στεφανωμένος από χαμηλά σύννεφα και χιονισμένος.
Φθάσαμε στον οικισμό της Αγίας Παρασκευής ,μετά από μια 3ωρη ορειβατική πορεία.
Ο οικισμός μας υποδέχθηκε ήσυχος, με πάρα πολύ χιόνι, μπήκαμε στην εκκλησία ανάψαμε ένα κερί.
Επιστροφή…………
Ανεβαίνουμε την βουνοπλαγιά, ανάσες βαριές αλλά με βήματα σταθερά κερδίζουμε ύψος.
Είμαστε τώρα σε δασικό δρόμο με τις θεόρατες οξιές να μας κρατούν συντροφιά, μέσα στην Άνοιξη, σήμερα 2 Απριλίου αλλά το χιόνι στις πλαγιές ακόμη καλά κρατεί.
Δεν χορταίνουμε να θαυμάζουμε τα τόσα σχήματα των πράσινων δένδρων και τα σώματα των θάμνων που προσπαθούν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο σε ένα διαρκές κυνηγητό προς το φως του ήλιου.
Σήμερα, αφήσαμε το μυαλό μας να λειτουργήσει, να ταξιδέψει μακριά από το παράθυρο του σπιτιού και του γραφείου, μια διαδρομή μέσα στη φύση σου δίνει ξεκούραση και νέα ενέργεια για παραπέρα.
Η επαφή με τη φύση μειώνει το στρες της καθημερινότητας, μας κάνει να εκτιμάμε τη ζωή περισσότερο και να παίρνουμε – ίσως – ορθότερες αποφάσεις.
Αφήσαμε πίσω μας την καταπράσινη φύση το σφύριγμα του ανέμου το θρόισμα των δένδρων και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Μια κουραστική πορεία 5 ωρών σε χιονισμένο τοπίο πήρε τέλος με επιτυχία.
