“Είμαι ο άνθρωπος /
που βρέθηκε νεκρός στο δέντρο /
προσπάθησα απελπισμένα να πετάξω /
προσπάθησα τουλάχιστον να κατεβώ /
Απεγνωσμένα ζήτησα να καρπωθώ /
Επεσα κι έσπασα το πνεύμα μου /
Δεν ήμουν ακριβώς πουλί /Δεν ήμουν άνθρωπος
εκ γενετής /
Ημουν για πάντα / αυτός που βρέθηκε
νεκρός στο δέντρο. ”
Γιάννης Πατίλης
Το μικρό ποτάμι που βρίσκεται σε μια συνοικία
στην άκρη της πόλης κυλά ήσυχα.
Στην όχθη του υπάρχει ένα δέντρο.
Εκεί του αρέσει να στέκεται και να κοιτάζει
την κίνηση του νερού.
Σε ένα σημείο, ένας σωρός από ξερά φύλλα
και άλλα υλικά που μαζεύτηκαν
με τον καιρό, έφραξαν τη ροή του.
Ετσι “έφυγε” και ο πατέρας του.
Τώρα σε κείνο το σημείο βλέπει συχνά
ένα όμορφο πουλί με κίτρινο λαιμό
να πίνει νερό.
Κάθεται αρκετή ώρα και το παρατηρεί.
Επειτα συνεχίζει το δρόμο του.
Μια μέρα, κοντά στο δέντρο, είδε τον πατέρα του
να πλησιάζει προς το μέρος του
με εκείνο το ντροπαλό του χαμόγελο.
Τον κοίταξε σιωπηλός αρκετή ώρα.
Υστερα ένιωσε τη διψασμένη αφή του χεριού
του καθώς τον χάιδεψε φευγαλέα
στο πρόσωπο,όπως τότε που ήταν παιδί.
( Πώς να πιστέψεις όμως κάτι που μοιάζει
με όνειρο; )
“ Οι άγγελοι / χαμήλωσαν τα μάτια / και δεν
απάντησαν /
Μόνο σηκώθηκαν / και μας φίλησαν σταυρωτά /
κι ύστερα φύγανε / προς τη μεριά / του ήλιου ”.
Δημήτρης Βρεττάκος ( 1939 - 1998).
Κώστας Μίζας
Επιμελητής Ανηλίκων Βέροιας
