Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Μετά από 16 χρόνια συνδικαλιστικής περιήγησης, 25 χρόνια γάμου και 28 χρόνια ως ελεύθερος επαγγελματίας κατέληξα: να ντύνομαι στη «μπουτίκ μπαμπάς & μαμά», να τρώω από το «μάρκετ πεθερός & πεθερά» και να σας «πολεμώ» με το πληκτρολόγιο μου».
Φίλοι μου, καλή σας ημέρα,
χρόνια πολλά,
και ζητώ συγνώμη, αλλά σήμερα θα πούμε αρκετές κούβεντος, για να θυμηθούμε και να μην ξεχάσουμε ποτέ, διότι αυτό που καταφέρανε οι πρόγονοί μας ήταν και είναι ασύλληπτο.
Οι Τούρκοι δεν ήταν φίλοι μας, όπως μας παρουσιάζουν οι καθηγητάδες της παγκοσμιοποίησης, αλλά οι τύρανοι, αυτοί που αποκεφαλίζανε για πλάκα.
Και επειδή νεοέλληνα δεν έχεις βαρεθεί να παρακολουθείς σαρβάιβορ, για αυτό και γω θα σου μιλήσω για το ίδιο παιχνίδι, όπως παιζότανε 200 χρόνια πριν!
Μία φορά και ένα καιρό λοιπόν, πριν από διακόσια χρόνια περίπου, μία ομάδα καλογυμνασμένων κυρίων και κυριών, μαχητές τους λέγανε, αποφασίσανε να εκδικηθούν μία άλλη ομάδα, φίλων τους, που ήταν γνωστοί, ξακουστοί, εκείνη την εποχή. Είχανε μπόλικο χρήμα, δόξα, γυναίκες, ποτά (τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια!), διάσημοι λεγότανε.
Και για όσους δεν καταλάβατε, πληκτρολογώ για την επανάσταση του 1821.
Στο ένα στρατόπεδο (νησί το λένε τώρα!), βρισκότανε οι μαχητές, εμείς δηλαδή, οι Έλληνες και στο άλλο νησί, οι Τούρκοι, οι διάσημοι, γιατί ποιος γνώριζε τότε τον Καραισκάκη και τον Κολοκοτρώνη, ενώ ο Αλή πασάς, γνωστός σε όλη την οικουμένη!
Και μεταξύ μας.
Ποιος γνωρίζει και τώρα τον Παπαφλέσσα, τον Νικηταρά, τη Λασκαρίνα, ….
Κανείς μας.
Και όπως τότε οι Σουλιώτες λόγω των αποκλεισμών από τον Αλή, αντιμετωπίζανε προβλήματα πείνας και πολεμούσανε, έτσι και τώρα οι μαχητές αγωνίζονται για να κερδίσουν κανά αγγουράκι ή και κουρασάν (συγνώμη κρουασάν!).
Θα μου πείτε και σε τελική ανάλυση, τι κερδίσανε οι μαχητές!
Ο Μεγάλος από πάνω, ο τεράστιος που παρακολουθεί τα πάντα, για να τους ανταμείψει για την ύψιστη προσφορά στην πατρίδα, επέτρεψε, τέτοια ημέρα να γίνεται κάποιο παρτάκι ή συνωστισμός καλύτερα!
Μαζεύονται λοιπόν όλοι οι παλικαράδες, όλοι οι λεβέντες και ψήνουν, υπό τον ήχο του κλαρίνου!
«Βάστα καρδιά, βάστα ψυχή, βάστα Καραισκάκη, μη γονατίσει ο ραγιάς, θρύλε από το Μαυρομάτι».
Έτσι ξυπνώ και εγώ κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, από το κλαρίνο!
Έρχονται στη μνήμη μου όλοι, πιάνουμε κουβεντούλα, μου στέλνουνε και κανά κοψίδι, με τη διαστημική υπηρεσία του Παππά (δεν ξεχνάμε την προσφορά του στο έθνος!), και έτσι περνάει η ημέρα, με υπερηφάνεια, συγκίνηση και απεριόριστο σεβασμό, σε αυτούς, στους Αθάνατους!
Εθνομηδενιστή (δεξιέ και αριστερέ), χαλάρωσε, κούλαρε.
Σήμερα είναι, η ημέρα μου!
Πάντως πέρσι είχε γίνει χαμός, από τα γέλια!
Την ώρα που ο Στρατηγός, ο γιός της καλογριάς, γυρνούσε τον οβελία, ο Γέρος του Μοριά δοκίμαζε, ο Παπαφλέσσας κερνούσε ρακί, ο τουρκοφάγος χόρευε, ρώτησα ο καημένος, στρατηγέ μου, εάν ζούσα στην εποχή σας και ήμουν μαζί σας, ποιος θα μπορούσα να είμαι.
Φίλοι μου, αφού λυθήκανε στα γέλια, με μιας όλοι φωνάξανε, ο Αλή πασάς!
Τότε η καπετάνισσα, η Λασκαρίνα, συμπλήρωσε.
Μη στενοχωρείτε, τον χοντρούλη μου!
Και ενώ πάλι τριημεράκι έρχεται, σκεφτόμουν, και ξαφνικά σείεται ο ουρανός, βροντές, αστραπές, κεραυνοί, … ξύπνα ρεεε!
Τι έγινε ρε περικεφαλαία, φώναξα στον ύπνο μου.
Και εσύ με τη μουστάκα, καβάλα στο άλογο, τι με ενοχλείς, γιατί με ξυπνάς, κοιμάμαι δεν βλέπεις;
Τι λες ο ρε, ζαγάρ!
Άμα βγάλω τη γιαταγάνα, δεν θα ξέρεις που να πας να κρυφτείς!
Στρατηγέ μου, εσείς, στρατάρχη μου, εσύ!
Ναι ρε, εμείς ήμαστε, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Γεώργιος Καραισκάκης, πανάθεμά σε, είσαι και πατριωτάκι!
Δεν σας έφτανε το ξεπούλημα της Μακεδονίας, τώρα ακούμε ότι θα δώσετε και το Αιγαίο και μετά, τι θα έχει σειρά!
Τίποτα δεν αξίζετε, ω ρε ζαγάρια!
Άκου, ευσωμούλη!
Όπου και να πήγαινα μούλικο με φωνάζανε, όταν μεγάλωσα, τι θέλεις ρε γύφτο με λέγανε.
Από παντού κυνηγημένος!
Και επειδή ξέχασα, ότι εσείς όλοι είστε οι άριστοι με τα κολλέγια και τις σπουδές, να σου παρουσιάσω και τις δικές μου σπουδές.
«το δημοτικό το πέρασα κυνηγημένο μπασταρδάκι στο Μαυρομάτι και στη Γράλιστα και έπειτα κλεφτόπουλο. Το γυμνάσιο το έβγαλα στα Γιάννενα, του Αλή πασά. Και το πανεπιστήμιο, τον πόλεμο τον έμαθα στη στρατιωτική ακαδημία του Κατσαντώνη»!
Αντέχεις, ω ρε να ακούσεις:
«… έπειτα πρόσφερε στους αιχμαλώτους Φρατσέζους, που ήτανε ίσαμε εκατόν πενήντα, τούτο δω το θέαμα. Αραδιάζει μπροστά τους, όσους ραγιάδες έπιασε αρματωμένους και τους αποκεφαλίζει. Ύστερα βάζει έναν Αρβανίτη να τους δείξει πώς να γδέρνουν τα κεφάλια και τους αναγκάζει να κάνουν πια αυτοί τούτη τη φριχτή δουλειά, να τα παραγεμίζουν με αλάτι και να τα στοιβάζουν σε σακιά, να τα στείλει πεσκέσι στο σουλτάνο»!
Και συνεχίζει:
«… θα σε σκοτώσω, ω ρε Διάκο.
Σκότωσέ με, η πατρίδα μου έχει πολλούς ακόμα Διάκους.
Την άλλη μέρα, 24 του Απρίλη, πρόσταξαν οι πασάδες να σουβλιστεί ο Διάκος. Τον πήρανε να τον πάνε στον τόπο που θα μαρτυρούσε. Ο αρχιδήμιος του δίνει να κρατάει ένα μεγάλο παλούκι. Το παίρνει στα χέρια του, μα όταν κατάλαβε πως με αυτό θα τονε σούβλιζαν, το πετάει φωνάζοντας:
Ω ρε Αρβανίτες, δεν είναι κανένας από εσάς παλικάρι να με σκοτώσει με την μπιστόλα του, παρά αφήνετε τους Χαλδούπηδες να με παιδέψουν; Δεν είμαι κακούργος, για το μιλέτι μου πολέμησα.
Όταν αντίκρυσε τη θράκα που πάνω σε αυτή θα τον ψήνανε ζωντανό, έριξε ολόγυρα μια ματιά πάνω στα καταπράσινα βουνά και είπε:
Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει, τώρα που ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι.
Τρεις ώρες σούβλιζαν και έψηναν τον ήρωα ώσπου να βγει η ψυχή του».
Θα τα πείτε ω ρε στις φιέστες!
Τα απροσκύνητα βουνά γεννούν παλικαράδες, αλλά οι πόλεμοι, οι επαναστάσεις θέλουν τους σταυραιτούς τους! Για αυτό άλλωστε το δημοτικό τραγούδι συνεχίζει:
«βάστα καρδιά, βάστα ψυχή, βάστα Καραισκάκη, μη γονατίσει ο ραγιάς, θρύλε από το Μαυρομάτι».
Οι μανάδες τότε, φίλοι μου, δεν καλωσορίζανε τα καμάρια τους και τα ρωτούσανε εάν φάγανε όλο το φαγητό τους. Εάν ήπιανε το γαλατάκι τους.
Οι μανάδες τότε ρωτούσανε: «το βόλι που τον βρήκε. Στο στήθος ή στην πλάτη»!
Για αυτό και γεννούσανε λεβέντες.
Ο πατέρας τότε δεν «θρηνούσε» μαζί με τον παλικάρι του, διότι τον απέρριψε η Μόνικα ή η Σκάρλετ.
Τότε τον μάθαινε πώς να κοιμάται με το τουφέκι στο χέρι, το σπαθί στο πλευρό και τη μαχαίρα στη ζώνη!
Αυτή είναι η πραγματικότητα φίλοι μου, και με το να πετάμε στον αέρα «ένα νιώθουμε υπερήφανοι», να εκφωνούμε λόγους του τάλιρου, δεν πατσίζουμε, δεν έχουμε κάνει το καθήκον μας!
Δηλαδή για να καταλάβω.
Εκείνοι δώσανε αίμα, περιουσίες (και αυτό συνέβη και ας μην σας αρέσει!) και εμείς πετάμε αλμυρό στραγάλι και αετό και είμαστε πάτσι!
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν. Γιατί είμαστε υπερήφανοι, ορέ;
Προφανέστατα για τους προγόνους μας.
Για όλους εκείνους & εκείνες που με τα έργα τους, τις πράξεις τους, τον τρόπο ζωής τους, προσπάθησαν να μεγαλώσουν την Ελλάδα και τα καταφέρανε.
Σήμερα, έχουμε κάτι για το οποίο να είμαστε υπερήφανοι;
Τι σημαντικό έχουμε πετύχει, εκτός από την ανάπτυξη της βλακείας, της ηλιθιότητας, της μετριότητας, της χυδαιότητας, της ματαιοδοξίας, της απάτης!
Το θέμα φίλοι μου, δεν είναι να νιώθουμε μόνο εμείς υπερήφανοι, αλλά και εκείνοι εάν μπορούσαν να ξαναέλθουν στη ζωή, να λέγανε το ίδιο για εμάς.
Να ερχότανε, δηλαδή ο Παύλος Μελάς και να έλεγε: «ναι ρε χοντρούλη είμαι υπερήφανος για σένα»!
Και πιστέψτε με, αυτό θα μπορούσε να συμβεί, εάν είχαμε το θάρρος να παραδεχτούμε, ότι το πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι και κανείς άλλος.
Δεν μας φταίει κανείς συνωμότης, κανείς προδότης, κανένα φαντασματάκι!
Μας φταίει ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε, ο τρόπος που σκεφτόμαστε, ο τρόπος που ενεργούμε, γενικά ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας.
Εμείς φίλοι μου, ζούμε για να αποκτήσουμε κανά δίευρο και να ποιούμε το φρέντο μας, ενώ εκείνοι, ζούσανε για να πολεμήσουνε και να κερδίσουν όχι ένα σάντουιτς, αλλά για να αποκτήσουν απλά γράμματα.
Στην αρχή που ξεκινήσανε, κερδίσανε το γράμμα «Ε», στη συνέχεια το γράμμα «Λ», μετά ξανά το «Ε», ακολούθησε το γράμμα «Υ» και έτσι καταλήξανε να κερδίσουν όλα τα γράμματα, για να μπορέσουν να γράψουνε τη λέξη «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» με αίμα και όχι με πληκτρολόγιο!
Και ενώ τέτοιες σκέψεις με κατακλύζανε, αναρωτήθηκα:
«Μήπως μετανιώσανε, μήπως, …»
Σκάσε, αυτό δεν θα το ξαναπείς.
Εμείς γεννηθήκαμε, λεύτεροι, ζήσαμε λεύτεροι και πεθάναμε λεύτεροι!
Εμείς αποφασίσαμε να δώσουμε νόημα στη ζωή μας και στο θάνατό μας.
Δεν επιλέξαμε μία τιποτένια ζωή, σε μία τιποτένια πατρίδα, έτσι την καταντήσατε!
Ξυπνάτε ρεε, γιατί το δένδρο της λευτεριάς θα σταματήσει να μεγαλώνει και όταν το πάρετε χαμπάρι, θα απαιτείται αίμα, αλλά ίσως θα είναι …πολύ αργά!
«όποιος γίνεται αφέντης χωρίς να γίνει πριν δούλος, είναι μπάσταρδος αφέντης και αλίμονο στον δούλο».
Ο αγώνας πέτυχε, διότι για «πασά είχαμε το σπαθί και βεζίρι το ντουφέκι».
Ο αγώνας πέτυχε, γιατί πιστεύαμε, «ότι κάλλιο να ζει κάποιος με τα θεριά, παρά να ζει με τους Τούρκους».
Ο αγώνας πέτυχε, γιατί «είχαμε τη γη για στρώμα, προσκέφαλο την πέτρα».
τιμή και δόξα στον Γέρο του Μοριά,
τιμή και δόξα στον γιο της καλογριάς,
τιμή και δόξα σε όλους τους αγωνιστές του 21
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!
